quarta-feira, 18 de julho de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo IX



Elizabeth passou l mais de la nuite ne l quarto de l’armana, i a la purmanhana tubo l gusto de le poder mandar ũa repuosta sastifatória a las preguntas que lhougo mui cedo recebiu de l Senhor Bingley pula ama de casa, i tamien a las que recebiu un cachico apuis de dues alegantes ties de cumpanhie de las armanas del. Anque tubira melhoras, assi i todo pediu que le mandáran un belhetico deilha a Longbourn, puis gustaba que la mai bejitasse a Jane, i assi podira formar la sue eideia a respeito de l stado deilha. L belhete fui mandado lhougo a seguir, i la repuosta fui dada sien tardar. La Senhora Bennet, acumpanhada pulas sues dues filhas mais nuobas, chegou a Netherfield lhougo a seguir al zayuno de la familha.
Tubira eilha achado a Jane an algun peligro, la Senhora Bennet iba a quedar mesmo agoniada; mas cumo quedou sastifeita por ber que l stado deilha filha nun era de muito cuidado, nun tenie nahue gana de que sanasse debrebe, yá que ende talbeç tubisse que la lhebar de Netherfield. Por esso, eilha nun atendiu al pedido de la filha para que la lhebáran para casa; nien l boticário, que habie chegado mais ou menos al mesmo tiempo, achaba que esso fura acunselhable. Apuis de star un ratico sentada cun Jane, cula benida de la Menina Bingley i por cumbite desta, la mai i las trés filhas fúrun cun eilha pa la sala de l zayuno. Bingley fui a tener cun eilhas cun spranças de que la Senhora Bennet nun houbira achado la Menina Bennet mais amalinada do que eilha asperaba.
«Ye berdade que achei, senhor,” fui la repuosta deilha. “Eilha stá amalinada de mais para poder ser lhebada deiqui. LSenhor Jones diç que nien debemos pensar an lhebá la. Tenemos de abusar un cachico mais de la buossa amablidade.”
“Lhebá la!” sclamou Bingley. “Nien pensar nesso. Mie armana, stou cierto, nun quererá oubir falar de la lhebar.”
“Stai çcansada, senhora,” dixo la Menina Bingley, cun ũa delicadeza frie, “que la Menina Bennet bai a recebir todos ls cuidados possibles enquanto stubir cun nós.”
La Senhora Bennet nun poupou nas palabras pa le agradecer.
“Tengo la certeza,” acrescentou, “i se nun fura por uns buns amigos assi you nun sei l que le iba a passar a eilha, yá que stá mesmo mui malica, i sufre muito, anque cun la mais grande pacéncia de l mundo, que ye l que se passa sempre cun eilha, sien nunca falhar, l carátele mais doce que yá bi an dies de mie bida. Muita beç le digo a las mies outras filhas que nun son nada acumparadas a eilha. Teneis eiqui ũa guapa sala, Senhor Bingley, i ũas guapas bistas pa l jardin. Nun conheço sítio ne l campo que seia armano a Netherfield. Nun stais a pensar deixá lo dun die pa l outro, spero you, anque l téngades arrendado por pouco tiempo.”
“Todo l que fago ye feito dun die pa l outro,” retrucou el; “i se me resolbisse a deixar Netherfield, cuido que cinco minutos apuis yá me haberie ido ambora. Mas por agora, assi i todo, cunsidro me cumo stando anstalado eiqui.”
“Ye mesmo esso l que you asperaba de bós,” dixo Elizabeth.
“Ampeçais me a antender, nun ye?” sclamou el, bolbendo se para eilha.
“Á, si — you antendo bos mui bien!”
“Gustaba de agarrar esso cumo un agabo; mas l poder ser coincido tan facelmente tengo miedo que seia lhamentable.”
“Sodes cumo sodes. Dende nun ben que un carátele perfundo i cumplicado seia mais ou menos dino de stima do que un cumo l buosso.”
“Lizzy,” atalhou la mai, “lhembra te de adonde stás, i deixa de te portar desse modo malo a que mos tenes afeito an casa.”
“Inda nun me habie dado de cuonta,” cuntinou Bingley lhougo apuis, “de que fúrades ũa studiosa de l carátele. Esse debe de ser un studo bien antressante.”
“Si, mas ls caráteles cumplicados son ls mais antressantes. Al menos ténen essa bantaige.”
“L campo,” atalhou Darcy, “an giral, poucos sujeitos puode ouferecer para esse studo. Nũa aldé stamos nũa quemunidade mui acanhada i que pouco demuda.”
“Mas las própias pessonas demúdan tanto, que hai siempre algo de nuobo neilhas para ser ouserbado”
“Si, ye berdade” sclamou la Senhora Bennet, oufendida pul modo cumo el falara de la giente de l campo. “Asseguro bos que se passa la mesma cousa tanto ne l campo cumo na cidade.”
Todos quedórun mui surpresos, i Darcy, apuis de mirar un ratico para eilha, fastou se sien dezir nada. La Senhora Bennet, que cuidaba haber alcançado ũa bitória cumpleta subre el, cuntinou cun aire de triunfo.
“Pul miu lhado, you nun sou capaç de ber que bantaige puode tener Londres an relaçon al campo, a nun ser ls sotos i ls sítios públicos. L campo ye de loinje mais agradable, nun achais, Senhor Bingley?”
“Quando stou ne l campo,” retrucou el, “nunca tengo gana de l deixar; i quando na cidade passa me l mesmo. Ténen cada un las sues bantaiges, i you sinto me a la mesma feliç an dambos a dous.”
“Claro —esso ye porque bós teneis bun feitiu. Mas aquel cabalheiro,” mirando para Darcy, “parecie pensar que l campo nun ten balor nanhun.”
“Stais mui anganhada mai,” anterbieno Elizabeth, ambergonhada por sue mai. “Nun antendistes al Senhor Darcy. El solo quijo amentar an que nun ye tanta la bariadade de pessonas que podemos ancuntrar ne l campo cumo na cidade, l que tenereis de recoincer que ye berdade.”
“Stá bien, querida, naide diç l cuntrairo; mas quanto a nun ancuntrar tanta giente nestas bezinanças, you cuido que hai poucas tan grandes cumo la nuossa. You cuido que yá cheguemos a cenar cun binte i quatro familhas.”
Nada a nun ser l respeito por Elizabeth lhebarie a Bingley a guardar l sou sereno. L’armana del era menos delicada, i apuntou le ls uolhos al Senhor Darcy cun ũa risa bien spressiba. Elizabeth, buscando dezir algo que zbiasse las atençones de la mai, antoce preguntou le s’acauso Charlotte Lucas bejitara Longbourn enquanto eilha stubira fuora.
“Si, apareciu onte cun l pai. Que home tan agradable ye l Senhor Williams, nun achais, Senhor Bingley? Que home tan çtinto! Tan gentil i simples! El ten siempre ũa palabra para todo mundo. Essa ye la mie eideia de buona eiducaçon; i essas que se cúidan mui amportantes, i nunca ábren la boca, nun ténen eideia de l que ye eiducaçon.”
“Charlotte cenou cun bós?”
“Nó, eilha tubo que bolber para casa. Cuido que fazie falta por bias de ls pasteles de chicha. An mie casa, Senhor Bingley, tengo sempre criados que sáben fazer l trabalho deilhes; las mies filhas son eiducadas de modo mui defrente. Mas cada un ye juiç del mesmo, i las Lucas son mui buonas rapazas, puodo bos garantir. Ye pena nun séren guapas! Nun ye que you ache a Charlotte mui feia —mas, seia cumo seia, eilha ye mui nuossa amiga.”
“Eilha parece ũa moça mui agradable.”
“Á, claro que si; mas teneis de cuncordar que ye mui feia. La própia Senhora Lucas diç esso muita beç, i ambeija me la belheza de Jane. Nun gusto de agabar las mies filhas, mas para falar la berdade, Jane —nun ye todos ls dies que se béien rapazas cumo eilha. Esso ye l que todo mundo diç. You nun cunfio na mie própia amparcialidade. Quando eilha tenie solo quinze anhos, houbo un tiu an ca de miu armano Gardiner na cidade que s’amboubou de tal maneira por eilha que mie cunhada chegou se a cumbencir de que el se iba a çclarar antes de mos irmos ambora. Mas, assi i todo, nun l fizo. Talbeç la tenga achado nuoba de mais. Assi i todo, inda le screbiu uns bersos, i até que éran bien guapos.”
“I assi s’acabou l amor del,” dixo Elizabeth ampaciente. “Houbo mais de quatro, cuido you, que fúrun pul mesmo camino. Gustaba de saber quien haberá çcubierto l’eificácia de la poesie para spantar l amor!”
“You fui ansinado a tratar la poesie cumo quemido de l amor,” dixo Darcy.
“Dun amor puro, fuorte i saludable, ye possible. Todo sirbe de quemido al que yá reinou. Mas an se tratando dũa anclinaçon delgeira i passageira, stou cumbencida que un bun soneto la barre dũa beç.”
A Darcy solo le dou la risa; i l silenço que se seguiu fizo Elizabeth tembrar cula eideia de que la mai se sponira outra beç a falar. Eilha si querie falar, mas nun sabie quei dezir; i apuis un cúrtio silenço la Senhora Bennet ampeçou le a agradecer outra beç al Senhor Bingley la sue bundade cun Jane, pedindo le tamien çculpa por algue moléstia cun Lizzy. L Senhor Bingley fui dũa grande delicadeza na repuosta, i oubrigou l’armana mais nuoba a ser tamien delicada, i a dezir le l que l’oucajion eisigie. Eilha cumpriu la sue parte anque sien star mui cumbencida, mas la Senhora Bennet staba sastifeita, i un cachico apuis pediu la carruaije. Apuis deste sinal, ũa de las filhas mais nuobas adelantrou se. Las dues rapazas habien passado to l tiempo de la besita a dezíren segredicos ũa a l’outra, i l resultado desso fui que la mais nuoba tenie de le lhembrar al Senhor Bingley que quando bieno al campo pula primeira beç habie pormetido de dar un baile an Netherfield.
Lydia era fuorte, ũa rapaza crecida de quinze anhos, tenie ũa buona figura i l un carátele mui alegre; faborita de sue mai, que pul sou amor la habie apersentado a la sociadade zde ũa mui tienra eidade. Eilha tenie derrepentes, i daba se muita amportança, l que se streformara an cunfiança neilha mesma cun las atençones que recebie de ls oufeciales, grácias a las buonas cenas de l tiu i als sous modos simples. Antoce, era eilha la mais al modo pa le falar al Senhor Bingley a respeito de l baile, i nun derrepente le lhembrou la promessa del; acrecentando, que serie la cousa mais bergonhosa de l mundo se el nun la cumprisse. La repuosta del a este ataque assi derrepente era ũa delícia pa ls oubidos de la mai deilhas.
“Stou purfeitamente purparado, asseguro bos, para cumprir la mie pormessa; i quando buossa armana stubir sana, pido bos l fabor de andicar l próprio die de l baile. Mas nun querereis fazer l baile anquanto eilha stá mala.”
Lydia amostrou se sastifeita. “Á! claro—será bien melhor asperar que Jane steia buona, i por essa altura ye mais cierto que l capitan Carter yá steia an Meryton outra beç. I quando bós tubirdes dado l buosso baile,” acrescentou eilha, “bou a apertar cun eilhes para que déian un tamien. Dezirei le al coronel Forster que ye ũa bergonha se el nun l dir.”
La Senhora Bennet i las filhas alhá se fúrun ambora, i Elizabeth bolbiu lhougo para an pie de Jane, deixando l cumportamiento deilha i de la família als comentairos de las dues ties i de l Senhor Darcy; este último, assi i todo, nun stubo d’acuordo cun la cinçura a Elizabeth, anque la Menina Bingley fura mui aguda a fazer caçuada a respeito de uolhos guapos.”