quarta-feira, 29 de fevereiro de 2012

Um toque de sangue

CONHEÇAM SOOKIE STACKHOUSE!
Uma excelente forma de experimentar pela primeira
vez a Saga do Sangue Fresco Sookie Stackhouse é a empregada de bar preferida de todos. Uma loura bonita e alegre... que consegue ler mentes. Mas está longe de ser a única residente em Bon Temps, Louisiana, com uma particularidade especial, com os vampiros locais reclamando os seus direitos inumanos e os lobisomens lutando por território... Aliás, Bon Temps tornou-se um sítio bastante animado por estes dias!"
  
Devo, para começar, dizer que não desgostei de todo do livro. Li-o num serão à lareira e digamos que "foi um ar que se lhe deu"... o tempo passou rápido e quase sem dar por ele mas, por qualquer razão que não sei especificar, não conseguiu encher-me as medidas. Talvez estivesse à espera de algo diferente ou as expectativas fossem demasiado altas para um livro de contos do universo Sangue Fresco... não sei.

A escrita da autora é a de sempre, simples e pejada de humor negro que nos deixa um sorriso nos lábios quando não nos leva às gargalhadas. Além disso, todos os nossos personagens preferidos estão presentes, é agradável rever alguns deles, principalmente os que sabemos que na saga já não vão aparecer. Ainda assim... o único conto de que realmente gostei foi Pó de Fada pela perspectiva que nos dá das fadas e do modo como vivem. E claro, temos Claudine, Claude e Claudette...
Não me parece que seja das coisas melhores que a autora já fez, mesmo dentro deste universo e, tampouco o recomendaria a alguém que se quisesse iniciar nas estórias de Sangue Fresco pelo facto de haver muitos, muitos spoillers para quem não leu a maior parte dos livros. Ainda assim, é uma boa leitura para um serão de inverno ou uma tarde na praia e entre a edição de um livro e outro... é sempre bom poder visitar alguns personagens.

quinta-feira, 23 de fevereiro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo IV



Quando Jane i Elizabeth quedórun eilhas solas, la purmeira deilhas, que antes tubira cuidado quando se tratou de agabar al senhor Bingley, cuntou le a sue armana l muito que lo admiraba.
“Ye todo l que un rapaç moço debe de ser,” dixo eilha, “sensible, adbertido, mui bibo; i nunca habie bido uns modos tan hounestos! –– tan simples cun ũa eiducaçon tan purfeita!”
“I tamien ye guapo,” acrescentou Elizabeth, “l que nunca stá a mais nun moço, se fur possible. De modo que ten un carátele cumpleto.”
“Senti me mui agabada por el quando me chamou a beilar pula segunda beç. Nun asperaba un agabo cumo esse.
“Nun lo asperabas? You si asperei, por ti. Mas essa ye ũa grande defréncia antre nós dues. A ti ls agabarriones siempre t’agárran çprebenida, mas a mi nunca. Quei poderie ser mais natural do que el te cumbidasse a beilar outra beç? El nun podie deixar de ber que tu eras ũas cinco bezes mais guapa do que qualquiera mulhier na sala. Nun le agradeças esso al el ser galan. Buono, la berdade ye que ye mui agradable, i you aprobo que gustes del. Yá tenes gustado bezes de mais de pessonas burras.”
“Lizzy, querida!”
“Á! tenes ũa cierta caída, bien sabes, para gustar de to la giente. Nunca bés un defeito an naide. Todo mundo ye buono i agradable als tous uolhos. Nunca an dies de mie bida te oubi falar mal de un ser houmano.”
“Nun querie ser anjusta al cinçurar a alguien; mas sempre digo l que penso.”
“Bien sei; i esso ye que ye un assombro. Cun l bun sentido que tenes, seres tan hounestamente ciega pa las faltas i las boubadas de ls outros! Fenhir candura ye algo que se bei muito –– un sbarra cun esso a cada passo. Mas ser cándido sien farroncas nien tener algue an bista –– guardar l que ye buono an cada un i fazé lo inda melhor, i nun dezir nada de l que ye malo ––solo tu sós capaç. I tamien te gustórun las armanas del, nun ye berdade? Ls modos deilhas nun s’acumpáran als del.”
“Ye berdade que nó –– al ampeço. Mas son mulhieres mui amables quando falas cun eilhas. La Menina Bingley bai a benir a bibir cul armano, i bai le a tratar de la casa; i you starei mui anganhada se nun tubirmos neilha ũa bezina ancantadora.”
Elizabeth scuitou calhada, mas nun staba cumbencida; l cumportamiento deilhas nun habie sido al modo pa le agradar a naide; i cun melhor uolho d’ouserbadora i un carátele menos froixo do que l’armana, i cun un juízo menos dado a deixar-se lhebar por algue simpatie, eilha staba pouco çpuosta a aprobá las. Ye berdade que éran ũas ties mui finas; bastante adbertidas quando naide las cuntreriaba i mui agradables quando le daba la gana, mas amprouadas i chenas deilhas mesmas. Si éran mui guapas, habien sido eiducadas nun de ls melhores coleijos de la capital, tenien ũa fertuna de binte miles de lhibras, stában aquestumadas a gastar mais do que la cuonta, i a dar se cun giente de la alta, i por esso dában se l dreito de tener ũa buona oupenion deilhas mesmas i menos buona de ls outros. Pertencien a ũa respeitable família de l norte d’Anglaterra; cousa que staba grabada de modo mais fondo na sue lhembráncia do que la fertuna de l armano i deilhas mesmas haber sido feita ne l quemércio.
L senhor Bingley ardou bienes de quaije cien miles de lhibras de l pai, que yá habie tubido l’antencion de mercar ũa propiadade mas nun bibiu pa lo fazer. L senhor Bingley pensaba de l mesmo modo, i por bárias bezes scolhira l cundado del; mas cumo agora tenie ũa buona casa i la lhibardade de un propiatário, ls que le coincien bien l carátele brando tenien dúbedas de que el nun quedasse l restro de ls sous dies an Notherfield, i deixasse la compra pa la giraçon benideira.
Las armanas del stában cun gana de que el fura duonho de propiadades del; mas, anque agora nun fura mais do que un rendeiro, nien por esso la Menina Bingley se fazie rogada para persidir a la mesa del - nien la senhora Hurst, que se habie casado cun un home mais alegante do que rico, staba menos çpuosta a cunsidrar la casa del cumo sendo deilha mesma, quando esso le cumbenisse.
L senhor Bingley habie quedado de maior iba para cousa de dous anhos, quando fui atentado por un cunseilho dado por acauso a bejitar la casa de Notherfield. Biu la por drento i por fuora nũa meia hora – quedou agradado cul sítio i ls aposentos percipales, sastifeito culas bantaiges que l propiatário le apuntou, i quedou lhougo cun eilha.
Antre el i Darcy habie ũa fuorte amisade, anque tubíran feitius cuntrairos. Bingley habie ganhado la simpatie de Darcy por bias de l sou feitiu hounesto, abierto, i brando, anque nun fura fácele achar un modo de ser mais cuntrairo al del, i nun parecie que stubisse çcuntento cun l carátele del própio. Ne l mirar amigable de Darcy, Bingley tenie la mais firme cunfiança, i la mais alta oupenion de l juízo del. An anteligença, Darcy staba muito arriba. Bingley nun era nada boubo, mas Darcy era spierto. El era al mesmo tiempo arrogante, calhado i custoso de cuntentar, i ls modos del, anque fúran eiducados, nun chamában a naide. Neste punto l amigo tenie la bantaige toda. Bingley staba cierto de agradar adondequiera que aparecira, mas Darcy staba siempre a ser oufensibo.
L modo cumo eilhes falórun de la fiesta ne l clúbio de Meryton era bien caratelístico. Bingley nunca habie coincido a giente mais ancantadora nien a rapazas mais guapas an dies de sue bida; todo mundo habie sido mui amable i atencioso cun el; nun habie habido muita mesura nien çtáncias; i lhougo se dou mui bien cun todo l salon; i quanto a la menina Bennet, nun podie manginar un anjo que fura mais guapo. Darcy, al alrobés, habie bido un juntouro de giente an quien habie pouca belheza i ningũa eilegança, por nanhun deilhes habie sentido l mais pequeinho antresse i de ningun habie recebido algue atencion ou prazer. Recoinciu que la menina Bennet era fermosa, mas rie se demais.
La senhora Hurst i l’armana deilha ende cuncordórun cun el, assi i todo admirában la i gustában deilha, dezindo que era ũa rapaza mui doce i que nun s’amportában nada de la coincer melhor. Habendo cuncluído, antoce, que la Menina Bennet era ũa rapaza mui doce, l armano deilhas sentiu se cun outerizaçon para pensar neilha cumo i quando quejira.



Já sabem que podem encontrar mais capítulos aqui

terça-feira, 21 de fevereiro de 2012

O medo do homem sábio



Devo, para começar, dizer-vos que dou aqui a minha opinião dos dois volumes juntos porque são ambos a segunda parte desta trilogia que teve o seu início com O Nome do Vento. Não fazia, para mim, muito sentido separar as duas coisas uma vez que a estória é uma só.

Nesta segunda parte encontramos Kvothe na Universidade novamente, prosseguindo os seus estudos e as suas invenções na Pescaria, mantendo as suas amizades, inimizades e amores. Por conta destas relações pessoais tomamos  contacto com novos personagens que muito me agradaram. Falo sobretudo das figuras femininas que, apesar de muito diferentes umas das outras e com uma delicada aura feminina muito marcada, são todas misteriosas, de algum modo temíveis e temidas e capazes de tudo o que nos possa passar pela cabeça. Como boas mulheres, eles poucas vezes são capazes de lhes chegar aos calcanhares. Antes apenas tínhamos Denna e agora temos todo um leque de personagens femininos que, a meu ver, deixam a nossa anterior menina a bastantes passos de distância. Já sei que Denna tem todo aquele mistério acerca de que é e para onde vai quando desaparece, o seu patrono desconhecido e etc a rodeá-la mas gosto muito mais destas novas companheiras de Kvothe... principalmente as que encontra entre os mercenários Adem.... mas estou a adiantar-me.

No seguimento de uma das habituais confusões em que se vê amiúde envolvido, Kvothe deixa a Universidade por uns tempos e é aqui que a verdadeira aventura da vida deste jovem começa. Num périplo que seria impossível resumir aqui, ficamos a conhecer novas partes do território que integra o Império e até de territórios que não o integram. O jovem músico vai combater lado a lado com mercenários, perseguir malfeitores e enfrentar um dos maiores medos da humanidade. Quando tudo parece resolvido e todos se sentem prontos para voltar a casa Kvothe encontra Felurian, a fada, e segue-a para o seu mundo de onde vem algo transformado apenas para se deparar com a difícil decisão de seguir o seu caminho ou ajudar um amigo recente que inadvertidamente prejudicou. Assim, é julgado pelas Adem nas suas próprias terras e segundo os seus costumes... Enfim, as aventuras são mais que muitas e não foram poucas as vezes em que, nos interlúdios, dava por mim a querer voltar à estória do protagonista enquanto jovem.

Notas muito positivas para a linguagem simples e fluída e para o facto de o autor não ter atabalhoada o estória para o final como no volume anterior. Não houve pressas em acabar e ainda bem porque podia ter sido desastroso. Agradou-me muito conhecer novas terras e novos estilos d e vida, os novos personagens com toda a sua complexidade (ou falta dela) e os cenários tão bem descritos enriqueceram muito a narrativa. Gostei particularmente dos Adem e da sua cultura, agora percebo porque acham os demais selvagens.... são simples e complexos, a organização social é estranha e os valores pelos quais se regem são, no mínimo, confusos. Adorei as histórias contadas à volta da fogueira durante as viagens, o autor revela uma capacidade fantástica para criar mundos dentro de mundos, histórias dentro de estórias. Conquistou-me nesse ponto.

Nota negativa para os capítulos passados no mundo fae. Sem volta a dar. Sei que tirámos dali algumas informações que vão ser importantes depois mas... foi um verdadeiro suplício. Os capítulos nunca mais acabavam, foi um verdadeiro exemplo do que é a má arte de "encher chouriços" e quase pulei de alegria quando ultrapassei (ao fim de 5 dias) essa parte da narrativa.

Recomendo aos leitores de O Nome do Vento e a todos os que procurarem uma boa e longa estória.

7,5/10

terça-feira, 14 de fevereiro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo III



"Assi i todo, nada de l que la senhora Bennet, cun ajudas de las sues cinco filhas, le houbira preguntado subre l assunto, bundou pa le sacar al home deilha ũa çcriçon sastifatória de l senhor Bingley. Atacórun lo por bários lhados, cun preguntas çclaradas, cun suponeres angenhosos, i arrodiando por loinge; mas el daba le siempre la buolta a todas i, al fin, eilhas nun tubírun outro remédio senó agarrar-se a las anformaçones an segunda mano de la bezina, Lady Lucas. L relatório deilha era mui faborable. Sir William habie quedado ancantado cun el. Era mui moço, guapíssemo, mui agradable, i, inda porriba, staba a pensar an ir al próssimo baile cun un bun grupo. Nun podie haber nada melhor! Gustar de beilar era meicamino andado para se apaixonar; i la senhora Bennet sentiu las mais bibas spranças alhá andrento deilha.
“Se podisse ber ũa de las mies filhas a bibir feliç an Netherfield”, dixo le la senhora Bennet al tiu deilha, “i a las outras assi bien casadas, yá nun querie mais nada.”
Poucos dies apuis l senhor Bingley bolbiu le la besita al senhor Bennet, i stubo arrimado a dieç minutos cun el ne l scritório. Lhebou cun el la sprança de poder ber las moças, puis muito yá oubira falar de cumo éran guapas; mas solo biu l pai. Assi i todo, las mulhieres fúrun un cachico mais afertunadas, puis zde ũa jinela alta tubírun la bantaige de ber que el traie un fato azul bestido, i iba nun cabalho negro.
Lhougo apuis mandórun le rezon para benir a cenar cun eilhes; i quando la senhora Bennet tenie yá treminados ls manjares que le darien fama de buona ama de casa, bieno ũa repuosta que botou todo a perder. L senhor Bingley bie se oubrigado a ir a la cidade a soutordie, i, por esso, nun podie aceitar la honra de l cumbite deilhes, etc. La senhora Bennet quedou mui pensatible. Nun era capaç de adebinar que negócios tenerie el que xurdir na cidade tan pouquito tiempo apuis la chegada del a Hertfordshire; i eilha ampeçou a tener miedo de que andara siempre a stremundiar sien se stablecer de beç an Netherfield, cumo habie de ser. Lady Lucas aplaquiou un cachico ls miedos deilha, lhebando la a pensar que solo haberie ido a Londres para ajuntar un grupo grande pa l baile. I lhougo quedou corricado que l senhor Bingley iba a traier cun el doze damas i siete cavalheiros. Las rapazas agoniórun-se al saber dun tal juntouro de ties, mas l die atrás de l baile assossegórun al oubir que, an beç de doze solo habie traído seis cun el de Londres — las cinco armanas del i un primo. I quando l grupo antrou ne l salon, solo éran cinco al todo — l senhor Bingley, las dues armanas del, l home de la mais bielha, i un outro moço.
L senhor Bingley era un home guapo i eiducado; tenie un calantriç agradable, i uns modos simpres i delicados. Las armanas del éran mulhieres fermosas i dũa grande eilegança. L cunhado, l senhor Hurst, mal parecie un cabalheiro; mas l amigo del, l senhor Darcy, lhougo chamou las atenciones de l salon por ser alto i alegante, de guapas feiçones, cun ũa postura zambuolta, i menos de cinco minutos apuis l’antrada del yá se falaba de ls sous teneres de dieç mil lhibras al anho. Ls homes dezien que era un home cun muita classe, las ties achában lo muito mais guapo que l senhor Bingley, i fui mirado cun grande admiraçon até arrimado al meio la belada, até que ls modos del traírun un tan grande zgusto que fazírun demudar l sentido de sue fama; dende palantre çcubriu se que era mui amprouado; que querie quedar porriba de todos ls outros, al alrobés de s’amostrar adbertido; i nien sequiera las lhargas tierras que tenie ne l Derbyshire l lhibrórun de tener un calantriç malo i zagradable i de nien dar para ser acumparado al amigo del.
L senhor Bingley nistante chegou a la fala cun todas las percipales pessonas na sala; era bibo i spabilado, beilou ls bailes todos, quedou peneroso por l baile s’acabar tan cedo, i falou de el mesmo dar un an Netherfield. Tan amigables culidades falában por eilhas solas. Que defréncia antre el i l amigo del! L senhor Darcy solo beilou ũa beç cula senhora Hurst i outra cula Menina Bingley, nun quijo que lo apersentáran a ningũa outra moça, i passou l restro de la nuite a passear pula sala, falando de beç an quando cun alguien de l grupo del. L carátele del staba julgado de beç. El era l home mais amprouado, mais zagradable de l mundo, i todos sperában que nun tornasse puli outra beç. Antre las pessonas mais acirradas contra el staba la senhora Bennet, an que l zgusto pul cumportamiento del se bolbira an oufénsia personal por haber çpreziado ũa de las filhas deilha.
Elizabeth Bennet biu se oubrigada a quedar sentada an dous bailes, por bias de scassidade de cabalheiros; i nũa parte desse tiempo, l senhor Darcy stubo de pies l bastante acerca deilha para scuitar la seguinte cumbersa antre el i l senhor Bingley, que deixou la dança por uns minutos, para lhebar l amigo a ajuntar se a eilhes.
“Anda, Darcy,” dixo le, “quiero que bengas a beilar. Nun gusto de te ber por ende solico a modo cheno cumo boto. Fazies melhor se beniras a beilar.”
“I you cuido que nó. Bien sabes cumo esso me anrezina, a nun ser que conheça pessonalmente l miu par. I cun un juntouro de giente cumo esta nun iba a aguantar. Tues armanas ténen l par deilhas, i nun hai qualquiera outra mulhier na sala que nun fura un castigo para mi star cun eilha.
“Se fura a ti, nun serie tan scumioso,” queixou se Bingley, “por Dius! Palabra de honra, nunca an dies de mie bida habie bido tanta rapaza encantadora cumo esta nuite; i muitas deilhas bien bés que son specialmente guapas.”
“Tu stás a beilar cun la sola rapaza guapa de l salon,” dixo l senhor Darcy, mirando pa la mais bielha de las armanas Bennet.
“Á! Eilha ye la criatura mais fermosa que yá habie bido! Mas, sentada mesmo atrás de ti, stá ũa de las armanas deilha, que ye mui guapa, i s’amostra cumo mui agradable. Deixa que le pida al miu par que te l’apersente.”
“A qual te refires?” i bolbendo se mirou por un sfergante para Elizabeth, até que ls sous mirares se cruzórun, altura an que lhougo zbiou l del, i dixo de modo friu: “eilha até nien stá mal, anque nun seia guapa bastante para m’atentar; i nun stou cun pacéncia para cunselar a moças que outros homes ponírun de lhado. Ye melhor que te baias mas ye pa l tou par i çfruita de sues risas, porque cumigo açagas l tou tiempo.”
L senhor Bingley seguiu l cunseilho del. L senhor Darcy apartou se; i Elizabeth nun quedou cun mui agradables sentimientos an relaçon a el. Assi i todo, eilha cuntou le la cuonta a las amigas cun muita risa; puis eilha era adbertida, mui alegre de feitiu, i cun ũa cierta caída para caçuar cun situaçones redículas.
La belada passou se de modo agradable para toda la família. La senhora Bennet biu la sue filha mais bielha ser mui admirada pul grupo de Netherfield. L senhor Bingley habie beilado cun eilha dues bezes, i las armanas fúrun mui atenciosas cun eilha. Jane staba tan cuntenta cun esto ou mais que la mai, mas quedaba alhá cun eilha. Elizabeth staba cuntenta por bias de Jane. Mary habie oubido amentar neilha pa la Menina Bingley cumo la rapaza mais cumpleta de la bezinança; i Catherine i Lydia habien tubido la suorte de nunca habéren quedado sien par, l que era la sola cousa, cumo le habien ansinado, que las habie de acupar ne ls bailes. Antoce, bolbírun cuntentas a Longbourn, l’aldé adonde bibien, i de que éran ls percipales moradores. Achórun l senhor Bennet inda a pie. Cun un lhibro el nien daba pul tiempo; i nesta altura el tenie grande curjidade an saber l que se passara nũa nuite que habie arrolhado tan buonas spetatibas. El bien querie que las eideias de la mulhier del subre l benediço caíran por tierra; mas lhougo se dou de cuonta de que l que iba a oubir era bien al alrobés.
“Á!, miu caro senhor Bennet,” dixo la tie del al antrar na sala, “passemos la belada mais encantadora, i l baile mais fantástico. Muito gustaba que tubírades stado alhá. Jane fui tan admirada que nunca se habie bido ũa cousa assi. Todos amentában an cumo era guapa; i l senhor Bingley achou la guapíssema, i beilou cun eilha dues bezes! Atentai solo nesto, miu querido; beilou dues bezes cun eilha! i fui eilha la única criatura na sala a quien le pediu para beilar ũa segunda beç. An purmeiro de todo, cumbidou la Menina Lucas. You staba tan zgustosa de l ber de pies cun eilha! Mas, assi i todo, a el parece que nun le gustou nada; a naide le gusta, bien sabes; al alrobés, pareciu quedar lhougo preso por Jane quando la biu a beilar. Puis el preguntou quien eilha era, apersentórun se la, i chamou la pa l baile a seguir. Apuis beilou l treceiro cun la Menina King, i l quarto cun Maria Lucas, i l quinto outra beç cun Jane, l sesto cun Lizzy, i la Boulanger…”
“Se el tubira algun duolo de mi,” boziou l tiu, zapacenciado, “nun habie beilado nien metade! Por amor de Dius, nun me faleis mais de ls pares del! Ouxalá tubira trocido un tornozielho lhougo al purmeiro baile!”
“Á! miu querido, you stou barada cun el. Ye un rapaç guapíssemo! I las armanas del son ũas pessonas ancantadoras. Nunca an dies de mie bida bi nada mais eilegante do que ls bestidos deilhas. You dirie que l ancaixe de l bestido de la señora Hurst...”
Eiqui eilha fui anterrumpida outra beç. L senhor Bennet queixou se que nun querie saber de bestidos. Por esso, eilha biu-se oubrigada a passar a outro capítalo de la cuonta, i cuntou, mui penerosa i cun algun zagero, ls scandalosos malos modos de l senhor Darcy.
­“Mas puodo bos assegurar,” acrescentou eilha, “que Lizzy nun perde grande cousa por nun le anchir l uolho; porque ye l home mais zagradable i hourrible, i nun bal la pena perder tiempo cun el. Que pessona tan amprouada i presumida! El passeou parqui i pali, todo cheno de aire cumo un boto! Que eilha nun era guapa que chegasse para beilar cun el! Bien gustaba que tubírades stado alhá, miu querido, pa le dezirdes ũa de las buossas. Chego le a tener rábia al home."

terça-feira, 7 de fevereiro de 2012

Charles Dickens - 200 anos


Lembro-me bem do primeiro contacto que tive com um livro de Dickens. Um amigo dos meus pais veio de visita e trouxe-me uma edição (da Verbo) abreviada de Oliver Twist com ilustrações de Eric Kincaid (parte da capa é a imagem que podem ver acima). Já naquela altura, com 10 aninhos, um livro era tudo o que precisavam para me manter entretida e quieta durante horas...

Lembro-me que à época achei que as imagens eram muito frias e que Londres devia ser horrível. Hoje vejo que as imagens fazem todo o sentido e que a ilustração é, de facto, magnífica. Mas a primeira coisa que me vem à cabeça quando me falam de Dickens é a amálgama de emoções fortes e complexas que senti ao ler aquele livro. Claro que, logo de seguida, me lembro das descrições vividas que fez dos seus personagens e de como andei tempos infinitos com medo de conhecer um qualquer Fagin  ou Sikes que me fizesse a vida em fel e vinagre.

A este título seguiram-se outros. Não tantos como eu gostaria... Talvez por isso, com o aproximar das comemorações dos 200 anos do nascimento do autor, decidi que este ano iria reler algumas das suas obras e tentar conhecer "novos" personagens de Dickens que me levassem à Inglaterra vitoriana.

Foi com surpresa e tristeza que constatei que nenhuma das grande cadeias de livreiros e editores fizeram nenhum tipo de promoção da obra deste autor. Em época de crise mas num ano em que se celebra uma data destas não há uma promoção, quem quiser comprar uma edição portuguesa (para si ou para oferecer) tem que se sujeitar a preços que rondam os 25€. E depois queixam-se que a malta nova não lê os clássicos...!!!  Nem que tenhamos muita vontade, meus senhores.
Que diria Dickens? Talvez numa das suas obras reflectisse sobre a impossibilidade de alguns conseguirem ler e adquirir materiais de leitura; sobre a educação distinta nas diferentes classes sociais... Talvez, se vivesse hoje, lançasse a ideia revivalista de voltarmos aos romances de folhetim para que pudessem chegar a mais gente sem estes preços exorbitantes. Talvez...

Afinal, no que toca à crítica social, a obra deste autor, como a de muitos outros nossos conhecidos, não está tão desactualizada como se possa, à primeira, vista pensar.


As imagens são de Eric Kincaid (da tal edição que eu li...). Roubei-as aqui

segunda-feira, 6 de fevereiro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo II



L senhor Bennet staba antre ls purmeiros que fúrun a saludar al senhor Bingley. El siempre fizo tencion de l besitar, anque até la fin zirrasse cula tie del an cumo nun eirie; i anté la nuite apuis la besita del, eilha nun fui sabedora de nada. La cousa soubo se de la seguinte maneira. Staba l senhor Bennet a mirar pa la maneira cumo la segunda filha amponie un chapeu, quando le dixo nun derrepente:
“Spero que al senhor Bingley le guste, Lizzy.”
“Nun stamos an cundiçones de saber l que le gusta al senhor Bingley,” dixo, sentida, la mai deilha, “puis nun lo podemos besitar.”
“Mas squeceis bos, á mai,” dixo Elizabeth, “que lo hemos de ber nas runiones, i que la senhora Long pormetiu que mos lo iba a apersentar.”
“Nun acradito que la senhora Long faga ũa cousa dessas. Eilha tamien ten dues sobrinas an quien pensar. Ye ũa tie falsa, que solo pensa neilha, i nun tengo mui buona eideia deilha.”
“You tamien nó, “dixo l senhor Bennet; “i agrada me saber que nun quérgades depender de ls serbícios deilha.”
La senhora Bennet nien fizo tençon de le cuntestar; mas cumo nun fui capaç de s’aguantar, ampeçou le a renher a ũa de las filhas.
“Por amor de Dius, Kitty, calha te me cun essa tuosse! Ten al menos un cachico de pena de ls mius nérbios. Fais me los an farrapos.”
“Kitty nun ten mano na tuosse,” dixo l pai; “eilha deixa la salir quando nun debe.”
“You nun tusso por m’adbertir,” cuntestou Kitty, melindrosa. “Quando bai a ser l tou próssimo baile, Lizzy?”
“De manhana a quinze dies.”
“Á, puis ye,” dixo la mai, “i la senhora Long nun bai a bolber até al die atrás; assi, bai a ser ampossible que mos lo apersente, puis eilha inda nien sequiera l conhece.”
“Antoce, mie querida, podeis le agarrar la delantreira a la buossa amiga, i apersentar le l senhor Bingley a eilha.”
“Ampossible, senhor Bennet, ampossible, puis you nun tengo qualquiera coincimiento cun el; cumo podeis ser tan caçuador?”
“Agabo l buosso silenço. Un coincimiento de quinze dies ye mesmo mui pouco. Nun se puode saber l que un home rialmente ye al fin de quinze dies. Mas se nós nun arriscamos, alguien l bai a fazer; i al fin, la senhora Long i las sobrinas ténen de sperar pula ouportunidade deilhas; antoce, cumo eilha eirie a tener esso cumo un géstio de simpatie, s’acauso bós nun le prestais l serbício, you mesmo bou a agarrar esse ancarrego.”
Las rapazas, spantadas, mirórun pa l pai. La senhora Bennet solo dixo:
“Boubadas, mira que çparate!”
“Que quieren dezir essas palabras tan presumidas?” dixo el, altarado. “Cunsidrais ls modos d’apersentaçon, i l’amportança que le dan, cumo ũa boubada? Nun puodo star d’acuordo cun bós nessa parte. Que dizes tu, Mary? puis sós ũa moça ajuizada i que pensas bien, que leis buns lhibros, i deilhes sacas ansinamientos.
Mary quijo dezir algo cun sentido, mas nun fui capaç.”
“Anquanto Mary anclária las eideias,” cuntinou el, “bamos a tornar al senhor Bingley.”
“Stou farta de l senhor Bingley,” boziou le la mulhier.
“Tengo pena de bos oubir dezir esso; antoce porque nun me lo dezistes antes? Se lo tubira sabido esta manhana, pula cierta nun lo haberie ido a besitar. Ye mesmo pouca suorte; mas, cumo yá fiç la besita, agora nun podemos arrenunciar a un cierto relacionamiento.”
L assombro de las mulhieres fui mesmo l que el querie; l de la senhora Bennet subertie an muito ls outros; assi i todo, apuis de haber passado l purmeiro albrote de alegrie, eilha ampeçou a dezir que ne l fondo era esso que siempre habie fiturado.
“Que guapo géstio l buosso, senhor Bennet! Mas you bien sabie que, al fin, bos habie de cumbencir. Staba cierta de que amábades tanto las rapazas que nun deixariedes scapar ũa ouportunidade cumo esta. Ai, que cuntentica stou! I que bien la preguestes, al haberdes ido alhá esta manhana, i nien ũa palabra haberdes dezido até agora.”
“Agora, Kitty, yá puodes tossir cumo te dir la gana,” dixo l senhor Bennet; i, mal apenas falou, saliu de la sala, cansado culs antusiasmos de la sue tie.
“Que pai mais eicelente teneis, filhas!” dixo eilha, apuis de cerrada la puorta. “Nun sei cumo le podereis algun die agradecer la sue bundade, i tamien la mie, quanto a este causo. Nesta altura de la nuossa bida, nun ye mui agradable asseguro bos l you, ampeçar nuobas relaçones todos ls dies; mas por bós fazeriemos qualquiera cousa. Lydia, querida, anque seias la mais nuoba, cuido que l senhor Bingley bai a beilar cuntigo ne l próssimo baile.”
“Á!” dixo Lydia cumbencida, “you nun tengo miedo; puis, anque seia la mais nuoba, sou la mais alta.”
L restro de la belada passórun lo a fiturar subre quando el le iba a pagar la besita al senhor Bennet, i a treminar para quando poderien chamá lo a cenar.




Depois de conversar com o tradutor, decidi continuar a publicar os capítulos. Já sabem que a coisa vai mais adiantada no Jane Austen Portugal. Podem clicar aqui para aceder a outros capítulos e até para saberem mais sobre a autora e toda a sua obra.

domingo, 5 de fevereiro de 2012

As mentiras de Locke Lamora

Título: As mentiras de Locke Lamora
Uma Aventura dos Cavalheiros Bastardos
Autor: Scott Lynch
Tradução: Ana Mendes Lopes
Edição: Saída de Emergência
Nº de páginas: 544

"Diz-se que o Espinho de Camorr é um espadachim imbatível, um ladrão mestre, um amigo dos pobres, um fantasma que atravessa paredes. De constituição franzina e quase incapaz de pegar numa espada, Locke Lamora é, para mal dos seus pecados, o afamado Espinho.
As suas melhores armas são a inteligência e manha à sua disposição. E embora seja verdade que Locke roube dos ricos (quem mais vale a pena roubar?), os pobres nunca vêem um tostão. Todos os ganhos destinam-se apenas a ele e ao seu bando de ladrões: os Cavalheiros Bastardos.
O submundo caprichoso e colorido da antiga cidade de Camorr é o único lar que o bando conhece. Mas tudo vai mudar: uma guerra clandestina ameaça destruir a própria cidade e os jovens são lançados num jogo de assassinos e traidores onde terão de lutar desesperadamente pelas suas vidas. Será que, desta vez, as mentiras de Locke Lamora serão suficientes?"

A primeira coisa que me chamou a atenção neste livro foi a capa. Não sei porquê, faz-me lembrar uma Veneza Renascentista ou, talvez, ainda mais antiga; despertou a minha curiosidade e não consegui mesmo resistir... Valeu a pena!

A acção passa-se em Camorr uma importante Cidade-Estado que, apesar de não ser a Veneza da minha imaginação, achei muito interessante. A estrutura política é-nos bem explicada pelo autor, assim como as tradições, traições e ligações sociais e outras que, na maioria dos casos, são bastante intrincadas.
Não achei que a narrativa decorresse a um ritmo alucinante, nem nada que se lhe pareça, mas de algum modo o autor conseguiu prender-me a atenção logo nos primeiros capítulos. Talvez tenha sido a curiosidade acerca de um ladrão que rouba demais, que rouba por gosto...  Além da semente da curiosidade que desde cedo começa a germinar no leitor, outra coisa que serve para nos deixar "agarrados" ao livro é o facto de Lynch ir alternando a narrativa presente com a de factos passados relativos às histórias pessoais de cada um dos personagens. Deste modo conseguimos não só conhecê-los melhor mas também compreender com maior alcance as suas acções e reacções. O humor também está sempre presente aligeirando algumas situações mais complicadas e conseguindo arrancar-nos algumas gargalhadas.

Quanto ao mistério e à intriga propriamente dita... adorei. As cenas do passado remetem para o presente e vice-versa, muitas vezes dando-nos a sensação de que já conseguimos antever os passos seguintes da trama mas nesses precisos momentos há sempre qualquer coisa, qualquer reviravolta e voltamos quase à estaca zero (mas é só às vezes...). Os  planos e as mentiras de Locke, tanto em adulto como em criança, são rebuscados e inteligentemente deliciosos, quase nos dão vontade de ter participação activa num dos seus crimes. Fiquei sem sombra  de dúvidas a desejar ser "espectadora" de mais um golpe de mestre em breve.

Quanto aos pontos negativos, tive pena de ver um fraco aproveitamento de alguns personagens que prometiam muito (não posso dizer nomes sem deixar aqui um spoiller do tamanho de hoje e de amanhã) e  que agora também já não vou conhecer melhor porque... morreram. Pois é, mas devia ter adivinhado que algo do género podia vir a acontecer visto Martin ter considerado a "história original e cheia de vigor" e Lynch "um novo autor brilhante". Por ai devia perceber que alguns dos meus personagens preferidos iam sofrer algum tipo de dano severo.
Também a magia e os magos foram pouco explorados, a meu ver. Mas como esses não tiveram um fim trágico penso que os vamos poder voltar a ler e saber mais sobre eles numa das próximas aventuras dos Cavalheiros Bastardos. Até porque com o final deste volume... o próximo promete!!

Gostei bastante. Recomendo

quinta-feira, 2 de fevereiro de 2012

Dos mal-entendidos...

A coisa não é normal mas hoje estou aqui para apresentar um pedido de desculpas...  Talvez o tivesse escrito noutros termos, se tudo se tivesse passado noutros termos. Mas como a maioria de vocês até já deve ter percebido do que falo e de como a coisa começou... Não vamos deixar ninguém no escuro e vamos lá deixar tudo explicadinho.

Há uns dias publiquei um post no qual disse que, em colaboração com o tradutor e autor Francisco Niebro, ia começar a publicar "Orgulho e Preconceito" em mirandês. Nunca disse que a ideia era minha nem coisa que o valha. No primeiro capítulo publicado, fiz referência ao Jane Austen Portugal  onde o leitor pode facilmente constatar que a publicação, por parte daquela equipa, dos ditos capítulos vai muito mais adiantada. Ora, por aqui se via logo que a ideia não era minha nem inédita. E, devo acrescentar, nunca sequer agradeci um comentário que me felicitasse pela iniciativa (a não ser o do tradutor).
Nunca tendo eu dito que a ideia era minha e tendo até deixado aberto caminho para aquele blog foi com alguma surpresa que hoje recebi este comentário:

"Cara Alice,

antes de mais, gostava de a felicitar por ter adotado este projeto. É, de facto, uma mais-valia para o mirandês e para todos os leitores que apreciam os romances de Jane Austen e, ainda, para todos os que querem saber mais sobre a língua mirandesa e apostam na sua preservação. Sobre isto, poderá ver o post que publiquei no Jane Austen Portugal: http://janeaustenpt.blogs.sapo.pt/280798.html
Contudo, como autora da ideia da tradução e como co-autora do blogue que foi o berço desta ideia e onde ela deu os primeiros passos, fico triste com a forma como a Alice se apoderou da mesma, tomando-a como sua, esquecendo a sua verdadeira génese. Creio que o seu mérito não seria menor se tivesse feito uma referência digna ao blogue onde nasceu este projeto (o Jane Austen Portugal), em vez de fazer uma simples remissão (em letra reduzida) para a obra da autora - e isto apenas na tradução do primeiro capítulo. Uma pareceria entre os dois blogues seria mais simpática e até frutífera.
Estou, todavia, certa de que não o terá feito por mal ou com essa intenção declarada; mas é a ideia que passa, Alice. Entendo-a mais como entusiamo do que como a intenção referida. Neste mundo dos blogues (onde a Alice está há mais tempo do que eu), também tem que existir ética e esta passa não só pelo que acabo de referir, mas também, por se colocar a fonte de onde se retiram as fotografias. É que desta forma, ganhamos todos.
Pelo que fica dito, venho pedir-lhe o favor de fazer um texto retificativo à apresentação do projeto ou uma correção ao mesmo, remetendo os devidos créditos a quem pertencem (não digo a mim, mas ao Jane Austen Portugal). É um direito nosso e um dever seu."


Muito educado, não ponho isto em causa mas, qualquer blogger que o ler vai pensar imediatamente no mal que se ia sentir ao receber uma mensagem tão simpática como esta. Até porque, falando na ética e na boa-fé, a maioria dos bloggers teria enviado um mail e não um comentário ao qual não temos outro modo de responder sem ser publicando-o. Nenhum de nós gosta de "lavar roupa suja" em público mas não me foi dada outra opção.

Devo portanto pedir desculpa por, inadvertidamente e sem qualquer intenção de prejudicar ninguém, ter omitido que a ideia não era minha. Ou melhor, por não ter dito nada acerca da ideia ter sido seja de quem for. Fica o pedido de desculpas.

Devo pedir desculpa por dar aos meus leitores um link através do qual podem facilmente ver que a ideia não foi pioneira e que não sou a única a  publicar este trabalho. Fica o pedido de desculpas.

Devo pedir desculpas porque, na impossibilidade de contactar alguém do Jane Austen Portugal, contactei o tradutor e pedi-lhe para publicar o trabalho dele. Ao que, devo dizer, me respondeu muito simpaticamente que sim. Fica o pedido de desculpas.

Devo lembrar a todos os nossos leitores que, se uma imagem não tem qualquer tipo de referência é porque clicando na mesma vos leva à página de onde a tirei ou, no caso dos livros, a uma página onde podem adquirir o produto. Fica a nota.

Quem me conhece pessoalmente ou apenas por aqui, além de saber que era incapaz de me apoderar do trabalho do outros ou mesmo das suas ideias e dizer que me pertenciam, deve até lembrar-se do episódio do plágio do qual fui vítima. Sinceramente, foi uma coisa inadvertida e que jamais faria intencionalmente, se bem que também não vejo razão para tanto pois, apenas anunciei que iamos publicar o trabalho do Francisco Niebro e nunca disse que a ideia era minha; além do mais, seguindo o link que vos dei, rapidamente tirariam as vossas conclusões e veriam as coisas como elas são. E eu sei que 99% dos meus leitores seguem os links...

Feito tudo o que queriam devo sinceramente pedir desculpas aos nossos seguidores e leitores pelo mal-entendido também por mim causado e que vos fez ter, pela primeira vez neste blog, um episódio deste género (coisa que detesto porque com a dita ética as coisas resolvem-se sem ser tão publicamente e com mais boa-vontade). Sinto-me na obrigação de pedir muito sinceramente desculpas ao Amadeu (Francisco Niebro) que conheço pessoalmente e por quem tenho muito, muito apreço. Deu-me autorização para publicar o trabalho dele e depois... há destas surpresas (também, ainda que inadvertidamente, por minha culpa).

Quanto à publicação de mais capítulos.... já veremos. Tenho autorização do tradutor... não sei é se continuo com vontade.