segunda-feira, 6 de fevereiro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo II



L senhor Bennet staba antre ls purmeiros que fúrun a saludar al senhor Bingley. El siempre fizo tencion de l besitar, anque até la fin zirrasse cula tie del an cumo nun eirie; i anté la nuite apuis la besita del, eilha nun fui sabedora de nada. La cousa soubo se de la seguinte maneira. Staba l senhor Bennet a mirar pa la maneira cumo la segunda filha amponie un chapeu, quando le dixo nun derrepente:
“Spero que al senhor Bingley le guste, Lizzy.”
“Nun stamos an cundiçones de saber l que le gusta al senhor Bingley,” dixo, sentida, la mai deilha, “puis nun lo podemos besitar.”
“Mas squeceis bos, á mai,” dixo Elizabeth, “que lo hemos de ber nas runiones, i que la senhora Long pormetiu que mos lo iba a apersentar.”
“Nun acradito que la senhora Long faga ũa cousa dessas. Eilha tamien ten dues sobrinas an quien pensar. Ye ũa tie falsa, que solo pensa neilha, i nun tengo mui buona eideia deilha.”
“You tamien nó, “dixo l senhor Bennet; “i agrada me saber que nun quérgades depender de ls serbícios deilha.”
La senhora Bennet nien fizo tençon de le cuntestar; mas cumo nun fui capaç de s’aguantar, ampeçou le a renher a ũa de las filhas.
“Por amor de Dius, Kitty, calha te me cun essa tuosse! Ten al menos un cachico de pena de ls mius nérbios. Fais me los an farrapos.”
“Kitty nun ten mano na tuosse,” dixo l pai; “eilha deixa la salir quando nun debe.”
“You nun tusso por m’adbertir,” cuntestou Kitty, melindrosa. “Quando bai a ser l tou próssimo baile, Lizzy?”
“De manhana a quinze dies.”
“Á, puis ye,” dixo la mai, “i la senhora Long nun bai a bolber até al die atrás; assi, bai a ser ampossible que mos lo apersente, puis eilha inda nien sequiera l conhece.”
“Antoce, mie querida, podeis le agarrar la delantreira a la buossa amiga, i apersentar le l senhor Bingley a eilha.”
“Ampossible, senhor Bennet, ampossible, puis you nun tengo qualquiera coincimiento cun el; cumo podeis ser tan caçuador?”
“Agabo l buosso silenço. Un coincimiento de quinze dies ye mesmo mui pouco. Nun se puode saber l que un home rialmente ye al fin de quinze dies. Mas se nós nun arriscamos, alguien l bai a fazer; i al fin, la senhora Long i las sobrinas ténen de sperar pula ouportunidade deilhas; antoce, cumo eilha eirie a tener esso cumo un géstio de simpatie, s’acauso bós nun le prestais l serbício, you mesmo bou a agarrar esse ancarrego.”
Las rapazas, spantadas, mirórun pa l pai. La senhora Bennet solo dixo:
“Boubadas, mira que çparate!”
“Que quieren dezir essas palabras tan presumidas?” dixo el, altarado. “Cunsidrais ls modos d’apersentaçon, i l’amportança que le dan, cumo ũa boubada? Nun puodo star d’acuordo cun bós nessa parte. Que dizes tu, Mary? puis sós ũa moça ajuizada i que pensas bien, que leis buns lhibros, i deilhes sacas ansinamientos.
Mary quijo dezir algo cun sentido, mas nun fui capaç.”
“Anquanto Mary anclária las eideias,” cuntinou el, “bamos a tornar al senhor Bingley.”
“Stou farta de l senhor Bingley,” boziou le la mulhier.
“Tengo pena de bos oubir dezir esso; antoce porque nun me lo dezistes antes? Se lo tubira sabido esta manhana, pula cierta nun lo haberie ido a besitar. Ye mesmo pouca suorte; mas, cumo yá fiç la besita, agora nun podemos arrenunciar a un cierto relacionamiento.”
L assombro de las mulhieres fui mesmo l que el querie; l de la senhora Bennet subertie an muito ls outros; assi i todo, apuis de haber passado l purmeiro albrote de alegrie, eilha ampeçou a dezir que ne l fondo era esso que siempre habie fiturado.
“Que guapo géstio l buosso, senhor Bennet! Mas you bien sabie que, al fin, bos habie de cumbencir. Staba cierta de que amábades tanto las rapazas que nun deixariedes scapar ũa ouportunidade cumo esta. Ai, que cuntentica stou! I que bien la preguestes, al haberdes ido alhá esta manhana, i nien ũa palabra haberdes dezido até agora.”
“Agora, Kitty, yá puodes tossir cumo te dir la gana,” dixo l senhor Bennet; i, mal apenas falou, saliu de la sala, cansado culs antusiasmos de la sue tie.
“Que pai mais eicelente teneis, filhas!” dixo eilha, apuis de cerrada la puorta. “Nun sei cumo le podereis algun die agradecer la sue bundade, i tamien la mie, quanto a este causo. Nesta altura de la nuossa bida, nun ye mui agradable asseguro bos l you, ampeçar nuobas relaçones todos ls dies; mas por bós fazeriemos qualquiera cousa. Lydia, querida, anque seias la mais nuoba, cuido que l senhor Bingley bai a beilar cuntigo ne l próssimo baile.”
“Á!” dixo Lydia cumbencida, “you nun tengo miedo; puis, anque seia la mais nuoba, sou la mais alta.”
L restro de la belada passórun lo a fiturar subre quando el le iba a pagar la besita al senhor Bennet, i a treminar para quando poderien chamá lo a cenar.




Depois de conversar com o tradutor, decidi continuar a publicar os capítulos. Já sabem que a coisa vai mais adiantada no Jane Austen Portugal. Podem clicar aqui para aceder a outros capítulos e até para saberem mais sobre a autora e toda a sua obra.

1 comentário:

Amadeu disse...

Buonas nuites Alice,

Bien haias pul tou géstio, Alice. La lhéngua miranbdesa i ls sous amigos solo ténen a agradecer te.
Cuntinarei a benir eiqui cun muito gusto i agora inda cun mais.

Beisico
Amadeu