terça-feira, 20 de março de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo VI


Las ties de Longbourn lhougo bejitórun las de Netherfield. La bejita nistante fui paga cumo manda la lei. Las maneiras de la Menina Bennet cuntinában le a agradar tanto a la Senhora Hurst como a la Menina Bingley; i anque pensáran que la mai nun era buona d’aturar, i las armanas mais nuobas nun merecíran que neilhas s’amentasse, la gana de haber un coincimiento mais cercano antre eilhas tenie an atençon las dues mais bielhas. Jane quedou ancantada por recebir essa atençon, mas Elizabeth bie las tratar a todo mundo d’anriba la burra, sien deixar de fuora l’armana, i nun gustaba muito deilhas; anque bisse la cunsidraçon deilhas por Jane, se assi se podie chamar, probablemente solo benie de l’anfluença debida a l’admiraçon de l armano por eilha. Este, bie se bien, nun scundie l’admiraçon que tenie por eilha adondequiera que s’ancuntráran; mas Elizabeth tamien bie, cumo l’armana se deixaba ir n’eideia que tenie na cabeça zde l purmeiro die an que l bira, caminhando mui debrebe pa l amor; assi i todo, bie cun gusto l’ampossiblidade de esso quedar a la bista de todo mundo, yá que Jane, anque tubira fuortes sentimentos, tenie tamien un carátele tan sereno i uns modos tan cuntenidos que nunca iba a deixar que suspeitáran de algo menos cumbeniente. I dixo le esso a la Menina Lucas.
“Talbeç seia agradable,” dixo Charlotte, “ser capaç de, nesses causos, scapar a la curjidade de las pessonas; assi i todo, a las bezes nun trai bantaijes guardar se assi tanto. Se ũa mulher ye mui able a scunder l que sinte al oubjeto desse sentir, eilha puode perder l’oupertunidade de lo agarrar; i ende serie probe cunsuolo acraditar que ls outros tamien de nada sáben. Hai tanto de gratidon ou de proua ne l mais de ls afetos, que nun ye buono deixá los antregues a eilhes mesmos. Todos podemos ampeçar sien rezon que se beia – ũa perferéncia ye la cousa mais natural; mas son mui poucos ls que chégan al amor sien un ampurronico de naide. An cada nuobe casos de dieç, ũa mulher fazerie melhor amostrar mais afeiçon do que la que sinte. Bingley gusta de berdade de tue armana; mas el puode nunca ir alhá de l gustar, se eilha ende nun le dir ũa mano.”
“Mas eilha ajuda lo, tanto cumo l modo de ser deilha le permite. Se you pudo antender l que eilha sinte por el, antoce el ha de ser un simprico, se inda tamien nun dou por nada.”
“Lhembra te, Eliza, que el nun conhece tan bien cumo tu l carátele de Jane.”
“Mas, se ũa mulher ten un fraco por un home, i nun fai nada pa l scunder, el ten d’acabar por çcubir.”
“Talbeç el acabe por çcubrir, se el stubir cun eilha tiempo que chegue. Mas, anque Bingley i Jane se béian muita beç, nunca ye por muitas horas a la par; i, cumo eilhes sempre se béien un al outro misturados cun muita giente, ye ampossible aporbeitar cada cachico para cumbersáren un cul outro. Antoce, Jane habie d’aporbeitar l mais que pudira la scassa meia hora an que puode prender l’atençon del. Quando yá stubir segura del, tenerá muito bagar para tamien eilha s’apaixonar cumo le dir la gana.
“L tou plano ye mui buono,” dixo Elizabeth, “quando solo stá an question l deseio de ser bien casada, i se un die you stubir decidida a agarrar un home rico, ou solo un home, cuido que fazerei cunsante esse plano. Mas esses nun son ls sentimentos de Jane; eilha nun nun fai las cousas por oujetibos. Ne l punto an que las cousas stan, eilha nien sequiera puode tener la certeza de punto de ls sentimentos deilha, a quantas mais de l sou sentido. Eilha solo l coinciu hai solo quinze dies. Beilou quatro bailes cun el an Meryton; biu lo ũa Manhana an casa del, i zdende cenou quatro bezes an pie del. Esto nun ye tiempo que bonde para que eilha quede coincer l carátele del.”
“Nó al menos assi cumo pones las cousas. Se eilha solo tubira cenado cun el, ende eilha solo poderie çcubrir se el ten buona gana de quemer; mas lembra te de que tamien passórun quatro beladas juntos – i quatro beladas puoden ajudar muito.”
“Si, essas quatro beladas dórun para quedáren a saber que dambos a dous gustában mais de l Binte i un do que de l jogo de l Quemércio; mas cun respeito a qualquiera outra caratelística eissencial, nun cuido que tenga serbido para muita cousa.”
“Buono,” dixo Charlotte, “deseio le Jane que le cuorra bien cun todo l miu coraçon; i se eilha manhana se cassse cun el, cuido que las probabilidades de ser feliç serien las mesmas do que se passasse doze meses a studar l carátele del. La felcidade ne l casamento ye solo ũa question de suorte. Por mais fondo coincimiento que tenga un de l outro ou l’aparecéncia antre las partes antressadas antes de dar l nuolo, ne l fondo esso an nada ajuda a la felcidade. Eilhes cuntínan a mantener ls feitius defrentes de modo a que cada un tenga la sue dosa de morteficaçon; antoce, sendo assi, ye melhor coincer l menos possible de ls defeitos de la pessona cun quien ides a passar ls buossa bida.”
“Tu fais me dar la risa, Charlote; mas nada desso ten sentido. Tu sabes que esso nun tem sentido, i que tu nunca te portaries desse modo.”
Acupada a mirar pa las atenciones de l Senhor Bingley cula armana, a Elizabeth nun le passaba pula cabeça que eilha mesma passara a ser dun cierto antresse als uolhos de l amigo. L Senhor Darcy, al ampeço, solo a muito custo aceitara que eilha fusse algo guapa; ne l baile mirou para eilha sien admiraçon; i quando stubírun acerca un de l outro, el solo mirou para eilha pa la craticar. Assi i todo, inda el i ls amigos mal habien tubido tiempo de saber se eilha tenie algo de guapo ne l sou calantriç, quando el l’ampeçou a achar muitíssimo anteligente por bias de la guapa spresson de ls sous uolhos negros.Apuis desta çcubierta outras benírun, tamien eilhas çcuncertantes. Anque a ũa mirada crítica el tubira dado cun mais que ũa falha nas lhinhas de l cuorpo deilha, era oubrigado a recoincer que la figura deilha nun era zangraciada; i anque ls modos deilha nun fúran ls de l mundo eilegante, el staba preso por bias de la sue grácia simples. Eilha nun se daba de cuonta de nada desto; para eilha el era solo l home agradable, i que nun la achara guapa al punto de beilar cun eilha.
El ampeçou a tener gana de saber mais deilha, i cumo purmeiro passo para falar cun eilha, passou a oubir las cumbersas deilha cun outros. Essas maneira chamórun l’atencion deilha. Nũa oucajion stában an casa de Sir William Lucas, adonde s’ancuntraba un grande juntouro de pessonas.
“Quei quererá dezir l senhor Darcy,” dixo le eilha a Charlotte, “cun esso de scuitar la mie cumbersa cun l Coronel Forster?”
“Ende stá ũa pregunta a que solo Senhor Darcy le puode respunder.”
“Mas se el torna a fazer esso mais bezes, asseguro te que le botarei an cara que bien sei l que el quier. El ten un uolho mui caçuador, i se you nun ampeçar a amostrar le l miu zagrado, qualquiera die inda bou a quedar cun miedo del.”
Cumo nessa altura el iba a tener cun eilhas, anque sien amostrar qualquiera edideia de abrir la boca, la Menina Lucas lucitou l’amiga a que le falara ne l assunto; l que lhougo lhebou Elizabeth a fazer esso, puis eilha bolbiu para el i dixo le:
“Nun achais, Senhor Darcy, de que falei mesmo mui bien agorica mesmo, quando atermentaba l Coronel Forster para el mos dar un baile an Meryton.”
“Cun muita einergie; mas esse ye sempre un assunto que fai qualquer tie bien firme.”
“Bós sodes mui duro an relaçon a nós.”
“Nun sfergante bai a ser la beç de eilha ser atermentada” dixo la Menina Lucas; “Bou a abrir l strumiento, Eliza, i bien sabes l que ben a seguir.”
“Si sós ũa criatura bien stranha para seres amiga! Siempre a oubrigar me a tocar i a cantar delantre de todo mundo! Se la mie proua tubira sido ancaminada pa la música, tu haberies sido sien précio; mas cumo son las cousas, you mais querie nun subressalir delantre de quien debe de star afeito a oubir ls melhores tocadores.” Assi i todo, cumo la menina Lucas matinara n’eideia, eilha acrescentou: “Mui bien, se assi ten que ser, que seia.” I mirando de modo sério pa l senhor Darcy, “Hai un guapo i bielho dito, que todo mundo eiqui conhece bien: “Guarda l tou fuolgo para sfriares l caldo”; i you bou a guardar l miu para cantar la mie moda.”
L’atuaçon deilha fui agradable, anque nun fura eicelente. Apuis ũa moda ou dues, i antes que le podira respunder al pedido de muita giente pa que cantara outra beç, l campo de l strumiento fui agarrado pula armana deilha Mary, que, por bias de ser la sola feia na família, trabalhou muito para daprender l mais que podira, staba siempre cun ganar de tocar.
Mary nien tenie talento nien gusto; i anque la proua houbira sido ũa prática deilha, ponira le un tan grande aire de ser mais que ls outros i uns modos tan stranhos que solo eilhes íban a nun deixar que chegasse a ũa purfeiçon mais alta do que aqueilha a que chegara. Elizabeth, simples i sem modos amprouados, fui oubida cun muito mais gusto, anque nien metade tocara tan bien; i Mary, na fin dun lhargo cuncerto, i cumo paga de todos ls agabos que le dórun, tocou bárias árias de la Scócia i de l’Eirlanda, a pedido de las armanas mais nuobas, que, cun algues de las Lucas, i dous ou três oufeciales, formórun un pequeinho grupo de baile nũa punta de l salon.
L Senhor Darcy stubo an pie deilhas nũa rábia calhada por bias desse modo de passar la nuite, deixando de lhado qualquiera cumbersa, i tan metido staba ne ls pensamentos del que nun se dou de cuonta de Sir William Lucas star an pie del, até que Sir William antoce ampeçou:
“Mas que adbertimiento tan angraciado pa la mocidade ye este, Senhor Dracy! Nun hai nada que s’acumpare a beilar. Cuido até que ye un de ls percipales requintes de las sociedades cultas.”
“Anteiramente d’acuordo, senhor; i ten tamien la bantaije de ser ũa questume de las sociadades menos cultas de l mundo. Qualquiera salbaije sabe beilar.”
A Sir William solo le dou la risa. “L buosso amiga beila mui bien,” cuntinou el apuis dun ratico calhado, al ber Bingley a ajuntar se al grupo; “i nun tengo dúbedas an cumo bós mesmo sodes un amante de tal arte, Senhor Darcy.”
“Bistes me beilar an Meryton, cuido you, senhor.”
“Si, claro, i tube un cierto gusto nesso. Beilais muita beç an St. James?”
“Nunca, senhor.”
“Nun achais que iba a ser un feito al modo para un sítio cumo esse?”
“Esse ye un agabo que nunca le fago a nanhun sítio, se you podir.”
“Teneis casa na capital, parece me?”
L Senhor Darcy drobou se.
“Tube ũa beç l’antençon de ir a morar na capital - puis tengo muito gusto pula alta sociadade; mas nun stou mui cierto de que ls aires de Londres fúran al modo para Lady Lucas.
Calhou se un cachico a spera dũa repuosta, mas l cumpanheiro del nun staba buolto para ende; i cumo nessa altura Elizabeth passaba por eilhes, passou le pula eideia un géstio galan, i chamou la:
“Querida Menina Eliza, porque nun beilais? Senhor Darcy, deixai me que bos apersente esta moça cumo un bun par. Pula cierta nun negareis a beilar, stou cierto puis tanta beleza stá delantre de bós.” I, agarrando la mano deilha, quijo se la dar al Senhor Darcy que, anque quedara mui surpreso, fizo question de l’agarrar, quando eilha lhougo la puxou para trás, i dixo le a Sir William algo albrotada:
“Anton, miu caro senhor, nun fago la mais pequeinha tencion de beilar. Pido bos que nun pénsedes que passei por eiqui solo a saber de par.”
L Senhor Darcy, mui cumpenetrado i eiducado, pediu le que le dira la honra de la sue mano, mas ambalde. Elizabeth staba decidida; nien Sir William fui capaç de la bolber.
“Teneis un modo tan guapo de beilar, Menina Eliza, que ye feio de la buossa parte negar me la felcidade de bos ber; i anque este cavalheiro, an giral, çprézie l adbertimeinto, el nun será contra, stou cierto, an mos antretener por ũa meia hora.
“L Senhor Darcy ye dũa mui grande delicadeza,” dixo Elizabeth, dando le la risa.
“I ye, de berdade; mas, tenendo an bista l prémio, cara Menina Eliza, nun mos podemos admirar de el cuncordar- quei poderie el dezir contra un par assi?”
Elizabeth mirou cun malícia, i fui se ambora. La rejistença deilha nun la puso d’a mal cun l cavalheiro, i staba el a pensar neilha cun algun agrado, quando bieno a tener cun el la Menina Bingley.
“Cuido que adebino l assunto de l buosso sonhar.”
“Parece me que nó.”
“Stábades a pensar an cumo serie anseportable tener de passar muitas nuites desta maneira - cun esta giente; i pula cierta stou de acordo cun la buossa oupenion. Nunca me senti tan maçada! L sien sabor, iinda porriba l rugido – ls nadas, i inda porriba l modo cumo de toda esta giente se tem an alta cuonta! L que you nun darie para bos oubir a bós a craticá los.
“Stais mui anganhada, assguro bos. L miu pensar staba metido cun cousas mais agradables. You staba a pensar ne l grande prazer que un par de lindos uolhos na cara dũa mulher guapa puode dar.”
La Menina Bingley lhougo arregalou ls uolhos mirando pa la cara del, i quijo que le dezisse que tie tenie l crédito de le anspirar esses pensares. L Senhor Darcy respundiu le cun grande coraige:
“La Menina Elizabeth Bennet.”
“La Menina Elizabeth Bennet!” tornou la Menina Bingley. “Stou completamente barada. Zde quando acupa eilha l lhugar de faborita? - i dezi me, quando bos debo de dar ls parabienes?”
“Era mesmo essa la pregunta que you staba a spera que me fazirades. La manginaçon dũa tie anda mesmo mui debrebe; nun sfergante salta de admiraçon para amor, de amor para casamento. Sabie que me íbades a desear felicidades.”
“Buono, s’ancarais l assunto assi de modo tan sério, bou a cunsidrar que para mi l assunto queda arrimado. Tenereis, ye berdade, ũa suogra encantadora; i, pula cierta, eilha stará sempre an Pemberley cun bós.”
El scuitou la cun cumpleta andefréncia anquanto eilha se quijo antretener cul assunto; i cumo l sereno del la cumbenciu de que todo staba a salbo, eilha cuntinou a fazer caçuada por un bun rato.


Já sabem que podem encontrar mais capítulos no Jane Auten Portugal

quinta-feira, 15 de março de 2012

Proua i Percunceito - facilitar a leitura

Numa tentativa de facilitar a leitura do Proua i Percunceito, a quem estiver interessado, evitando dar muitas voltas aqui no blog em busca dos vários capítulos, vou colocar neste post as ligações para os mesmos. O post em si ficará em destaque na barra lateral. Assim, quando quiserem basta carregar na ligação da barra lateral que vos trará até aqui.


Nua tentatiba de facelitar la lheitura de l Proua i Percunceito, la quien stubir antressado, eibitando dar muitas buoltas eiqui ne l blog an busca de ls bários capítalos, bou poner neste post las lhigaçones pa ls mesmos. L post an si quedará an çtaque na barra lhateral. Assi, quando quejiren basta carregar na lhigaçon de la barra lhateral que bos trará até eiqui.


Boas Leituras

Segredo de Prata

Título: Segredo de Prata
Autor: Patricia Briggs
Tradução: Manuel Alberto Vieira
Edição: Saída de Emergência
Nº de páginas: 288


"Bem-vindo ao mundo de Patricia Briggs, um lugar onde bruxas, vampiros, lobisomens e seres feéricos vivem lado a lado com os humanos. Só uma mulher invulgar como Mercy Thompson poderia sentir-se em casa num lugar assim.
Depois de ter escapado a custo das garras de Marsilia, a temível rainha dos vampiros, Mercy só deseja paz e sossego para se integrar no bando de lobisomens do seu companheiro. Mas as coisas começam logo mal…
Quando tenta devolver um livro mágico, descobre que este contém segredos que as fadas farão tudo para proteger. E de seguida informam-na de que um amigo desapareceu e que as fadas estão envolvidas. Ou seja, só lhe resta usar os seus poderes - sobrenaturais e humanos - para se salvar a si e aos seus amigos.
Como se não fosse suficiente enfrentar o mundo implacável e perigoso das fadas, Mercy ainda tem de lidar com o lado depressivo do seu amigo Samuel (mas será só um amigo?), cada vez mais atormentado pelo conflito entre a sua natureza humana e animal.
Conseguirá Mercy Thompson encontrar uma forma de manter o seu mundo e amigos ilesos?"

Não sei muito bem o que vos diga sobre este livro. No que respeita aos personagens e à trama central, bem como ao estilo de escrita este volume não tem nenhuma novidade a acrescentar aos anteriores. Se ppor um lado este elemento pode ser desapontante ou desencorajador para alguns leitores, para outros (como eu) é a garantia de dois serões agradáveis na companhia de personagens já nossos conhecidos e de um livro daqueles que não nos obriga a pensar muito. Se fosse verão, diria que é uma óptima leitura de praia.
Aquilo de que eu mais gosto é mesmo do humor que a autora imprime à sua escrita e, sobretudo, da heroina forte, segura e cheia de personalidade. Acho que é por isso que continuo a ler as aventuras da Mercy, pela personagem em si.

Quanto à trama neste volume, como a própria sinopse indica anda muito à volta dos seres feericos e das consequências que as escolhas amorosas da Mercy têm na vida daqueles que a rodeiam. Tive alguma pena que a questão dos seres feericos, principalmente no que respeita à rainha das fadas, não tenha sido muito aprofundada. Houve livros em que nos foi mostrado muito mais do mundo e do universo desses seres e em que não foram levantadas tantas questões. Por exemplo, porque é que a rainha das fadas (se é rainha) tem tanto medo dos senhores cinzentos? Porque tem ela que se socorrer de uma bruxa? De onde saiu a dita cuja e porquê? 
Gostei  de rever o Phineas e de conhecer a  sua avó mas apenas porque esta parte da estória está ligada com aquela que está mais bem construida e melhor conseguida - os resultados das escolhas românticas da Mercy...
Já sabiamos que o bando não tinha aceite bem a ligação entre Adam e Mercy e tão pouco do facto de um coiote ocupar  - por vias dessa mesma ligação - a segunda posição de poder dentro do próprio bando. O que não sabiamos era que alguns dos lobisomens conseguiam interferir na relação entre o alfa e a mecânica a ponto de tanto essa relação como a harmonia e equilibrio do bando entrarem em ruptura. Gostei desta pequena intriga, da forma como foi posta em prática e das suas implicações.

Um outro aspecto do qual gostei e que me conseguiu, em certa medida, surpreender foi a reacção de Sam. Até certo ponto da sua vida ele tinha visto a Mercy apenas como um meio de criar uma família; depois apercebeu-se que realmente os sentimentos que nutria por ela eram mais fortes do que aquilo que ele próprio suspeitava; agora... bem, os seguidores da série sabem o que acontece aos lobisomens que perdem o amor pela vida.  A solução encontrada pela autora foi, inicialmente prevísível - desculpem o spoiler mas... como as coisas nos são apresentadas, ninguém acredita que o Sam vai morrer no final - mas já mais no fim da narrativa, ainda que romântica demais para meu gosto pessoal, conseguiu surpreender-me. Não estava à espera de uma ligação do tipo desta que a autora criou agora - não posso dizer mais, desculpem.

Enfim, não é um grande clássico nem uma grande obra mas a leitura é agradável e os fãs desta série de livros vão gostar bastante.

quinta-feira, 8 de março de 2012

George R. R. Martin vem a Portugal em Abril


A editora Saída de Emergência avançou mais pormenores sobre a visita do pai de Songs of Ice and Fire (Crónicas de Gelo e de Fogo) ao nosso país. Para aqueles que, como eu, não pensam perder a oportunidade deixo aqui a informação até agora avançada.

18 de abril:
Teatro Villaret, Lisboa, a partir das 18h30: Sessão de apresentação de "O Cavaleiro de Westeros e Outras Histórias" e pré-venda exclusiva do livro com sessão de autógrafos (entrada livre)
Só será permitido um autógrafo por pessoa ou dois autógrafos no caso de ser adquirido exemplar do livro "O Cavaleiro de Westeros e Outras Histórias". O autor não irá autografar edições estrangeiras ou que não pertençam à Saída de Emergência.

19 de abril:
Evento SyFy: Ante-estreia do 1.º episódio da 2.ª temporada de "Game of Thrones" numa sala de cinema em Lisboa (por definir) - 21h, seguida de sessão de perguntas e respostas com autor (entrada limitada)

20 de abril:
Sessão com fãs na Fnac Norteshopping, Porto - 19h, com sessão de autógrafos limitada a 2 livros por pessoa (edições da SdE)

segunda-feira, 5 de março de 2012

Volta ao Mundo - Edição Especial de José Luís Peixoto

Para os fãs de viagens, de José Luís Peixoto ou de ambos, a revista Volta ao Mundo fez uma edição especial escrita integralmente pelo escritor JLP. Quem ainda não sabia desta novidade, considere-se informado! Já está à venda nas bancas e eu já tenho o meu exemplar. Ainda não tive tempo de ler toda a revista, mas já dei uma vista de olhos e pareceu-me uma ideia interessante e bem conseguida. Uma revista com toques de livro ou um livro em estilo de revista, acho que vale a pena!

Boas leituras!

Proua i Percunceito - Capítalo V

A pouco mais dua cantada de Longbourn bibie ua família cun quien ls Bennet éran íntemos amigos. Sir William Lucas habie sido negociante an Meryton, adonde fazira ua fertuna bien buona, i ganhara l títalo de cabalheiro por bias dun pedido al rei quando el era persidente de cámara. La çtinçon subira le algo a la cabeça, talbeç de mais. Por bias desso custaba le tener que aguantar ls negócios, i morar nua bilica quemercial; antoce, deixando los als dous, mudara se cula família para ua casa arrimado a ua milha de lunjura de Meryton, que zdende le passórun a chamar Lucas Lodge, adonde iba a poder pensar an toda la sue amportança, i, yá lhibre de ls negócios, passar l tiempo solo a ser amable cun todo mundo. Anque stubira todo cheno cul sou nuobo títalo, nun habie quedado cun sobérbia, mas, al alrobés, çfazie-se an mesuras cun todo mundo. Por carátele nun le fazie mal a naide, era amigo, dariego, i l’apersentaçon del an St. James fazira lo eiducado.
Lady Lucas, era ua buona mulher, nó mui spierta de modo que benira a ser ua bezina cun balor pa la senhora Bennet. Tenien bários filhos. La mais bielha, ua rapaza anquelibrada i anteligente, par’ende cun binte i siete, era amiga íntema de Elizabeth.
Que las Meninas Lucas i las Meninas Bennet s’ajuntáran para falar de l baile, era mesmo ua necidade; i lhougo a soutordie apuis l baile, pula manhana, aqueilhas aparecírun an Longbourn para traier i para lhebar.
“Ampeceste bien la nuite, Charlotte,” dixo la senhora Bennet pa la Menina Lucas, eiducadamente cuntenido. “Fuste la purmeira scuolha de l senhor Bingley.”
“Si, mas parece que la segunda le agradou mais.”
“Á!, stás a amentar an Jane, cuido you, por eilha haber beilado cun el dues bezes. Queda cierta de que habie de ser assi se el gustasse deilha - stou quaije cierta de que eilha le agradou - cuntórun me algo subre esso - mas nun se me lembra bien l quei – algo que ten que ber cul senhor Robinson.”
“Talbeç stéiades a pensar na cumbersa que you mesma oubi antre el i l senhor Robinson; inda nun bos la cuntei? que l senhor Robinson le habie preguntado l’oupenion que el tenie de las nuossas fiestas an Meryton, i se nun cuidaba que habie muita rapaza mui fermosas na sala, i qual el achaba que era la mais guapa? i que a esta redadeira pregunta el lhougo le respundira: “Á!, la mais bielha de las Meninas Bennet, sien qualquiera dúbeda; nun puode haber dues oupeniones a respeito desse assunto.”
“Nun me dígades! Buono, esso ye mesmo fui mui firme – esso parece cumo se - mas, assi i todo, puode dar an nada, bien sabeis.”
“Las ‘mies’ anformaçones benírun mais al causo que las ‘tues’, Eliza”, dixo Charlotte. “L senhor Darcy nun ye tan agradable de oubir cumo al amigo del, nun achas? - probe Eliza! – ser solo ua ‘nun stá mal’!”
“Pido te que nun le metas na cabeça a Lizzy l sentir se zupiada por tan grande falta de respeito, yá que el ye ua pessona tan zagradable, que serie ua zgrácia ser de l agrado del. La senhora Lang cuntou me que onte a la nuite el stubo sentado al lhado deilha ua meia hora sien abrir la boca.”
“Teneis la certeza, mai? - nun haberá ende un pequeinho anganho?” dixo Jane. “Iba a jurar que bi l senhor Darcy a falar cun eilha.”
“Si – porque eilha le preguntou al fin se le gustaba Netherfield, i el nun tubo outro remédio senó respunder le; assi i todo, eilha dixo que el le pareciu anfadado por le haber falado.”
“La Menina Bingley cuntou me,” dixo Jane, “que el ye de poucas falas, a menos que steia cun amigos bien de l canto de la masseira. Cun esses el ye mui agradable.”
“Nun acredito nua sola palabra desso, querida. Se el fura ua pessona assi tan agradable, haberie le falado a la senhora Long. Mas you cuido que sei porquei el ye assi; todos dízen que el ye un poço de proua, i iba a jurar que el soubo que la senhora Long nun ten carruaije, i que fui al baile nua alugada.”
“Tanto se me dá que el le falara ou nó a la senhora Long,” dixo la Menina Lucas, “mas gustaba que el tubira beilado cun Eliza.”
“Para outra beç, Lizzy,” dixo le la mai, “se fura a ti, nun beilaba cun el.”
“Podeis star cierta, mai, pormeto bos que nunca beilarei cun el.”
“La proua del,” dixo la Menina Lucas, “nun m’oufende tanto cumo la proua de l mais de ls causos, porque hai ua çculpa para eilha. Un nun se puode admirar de que un home tan guapo, de buonas famílias, rico, cun todo a fabor del, tenga ua alta eideia del mesmo. Nun sei se puodo dezir esto, el ten l ‘dreito’ de ser amprouado.”
“Esso ye berdade,” dixo Elizabeth, “i era capaç de cerrar ls uolhos a la proua del, se el nun tubira ferido la mie.”
“La proua”, ouserbou Mary, que s’agababa de tener oupeniones firmes, “ye un defeito mui quemun, cuido you. Al cunsante de l que li, stou cumbencida de que ye mesmo mui quemun; que la natureza houmana stá mui buolta par’ende, i que hai mui poucos de nós que nun téngan ua alta eideia deilhes mesmos assentes an algue culidade, rial ou manginada. Baidade i proua son cousas defrentes, anque las palabras séian muita beç ousadas cumo sinónimos. Ua pessona puode tener proua sien ser baidosa. La proua ten mais a ber cula eideia que fazemos de nós mesmos, yá la baidade cun l que queremos que ls outros pénsen de nós.”
“Se you fura tan rico cumo l senhor Darcy,” dixo l mocico Lucas, que benira culas armanas, “nun m’habie d’amportar cula mie proua. Habie de tener ua matilha de perros de caça i buer ua garrfa de bino todos ls dies.”
“Ende staries a buer mais do que la cuonta,” dixo le la senhora Bennet; “i se te bisse nessa ampostura, sacaba te la garrafa de la mano.”
L rapaz apostou an cumo eilha nun era capaç; eilha cuntinou zirrando que si era, i la çcuçon solo acabou na fin de la bejita.


Podem encontrar mais capitulos aqui

domingo, 4 de março de 2012

Os Reinos do Caos

Título: Os Reinos do Caos
Autor: George R. R. Martin
Tradução: Jorge Candeias
Edição: SdE

 O inverno aproxima-se de um mundo mergulhado no caos. No norte dos Sete Reinos está iminente uma batalha decisiva pelo que resta do antigo domínio dos Stark. Ainda mais a norte, Jon Snow luta por encontrar um equilíbrio entre as tradições da Patrulha da Noite e o que o seu instinto lhe diz ser o caminho correto a seguir. A sul, velhas alianças esperam o tempo certo para serem reveladas, enquanto os homens de ferro assolam os mares e as costas dos domínios Tyrell. Do outro lado do mar estreito, tudo converge para a Baía dos Escravos, onde Daenerys Targaryen tarda em ganhar a paz na inquieta cidade de Meereen. E os dragões? Qual será o seu papel no meio de tudo isto? Muitos estão certos de que a tão temida reconquista de Westeros está prestes a começar.

E aqui estou eu uma vez mais de regresso de Westeros :)  E com problemas... não é fácil falar deste livro sem cair em spoilers e mais spoilers tanto do Dança dos Dragões como deste volume em si. A tarefa está complicada...

A primeira impressão que tive mal acabei a leitura do livro foi algo do género "já? então e agora? Foi para isto que estivemos tanto tempo à espera?", na verdade, apesar de na recta final do livro as coisas avançarem um bocado, o ritmo da narrativa está um bocado mais lento que nos volumes anteriores e há POV que servem única e exclusivamente para "encher chouriços" - estou a falar dos POV da Daenerys que me custaram mais que muito a engolir. Não havia necessidade de prolongar tanto as coisas em Meereen.
Lá para o final as coisas começam a acontecer mas apenas para nos deixarem as habituais questões sem resposta a que Martin acostumou. Alguns dos meus personagens preferidos desapareceram sem deixar rasto ou estão na iminência de o fazer; há pistas de um ataque que nos levanta muitas questões relativamente ao facto de ter mesmo ocorrido; há profecia que, ao que parece, estão cumpridas ou prestes a cumprir-se... E o autor não se decide a avançar com a escrita e ainda nos deixa com a estória a meio.

O inverno está a chegar e eu estou verdadeiramente curiosa para saber se será o único que aí vem. Quer-me parecer que num próximo volume podemos ter várias surpresas até porque o prólogo do DwD começa agora a fazer algum sentido.
Um dos aspectos que mais gostei foi da provação de Cersei, se bem que de momento ela me parece calma demais. Dá a sensação de que está a tramar alguma mostrando-se conformada e arrependida ap'enas para que a deixem maquinar os seus esquemas em paz e sossego. Ainda assim, aquilo por que teve que passar foi mais do que merecido e deixa qualquer leitor com um sentimento de justiça cumprida.
Os desenvolvimentos na Muralha também são interessantes, Jon embora com pouca experiência toma algumas boas decisões (outras nem tanto) que me parece que ainda podem fazer correr muita tinta em volumes futuros. vemos um Jon inseguro ser nomeado comandante da Muralha e começar a actuar para ir ganhando cada vez mais força, embora não mais certezas. A única coisa que me desagradou aqui foi o facto de o novo senhor comandante se lembrar amiúde de que a Patrulha não toma partidos mas não conseguir mandar à fava o Stannis e a Selyse. A "rainha" anda por ali com os seus homens como se aquilo fosse tudo dela e quer dar ordens aos homens da Patrulha por tudo e por nada e ninguém lhe cala o pio. Irritou-me.
Outra coisa que me mexeu um bocado com o sistema nervoso foi o facto de Martin estar sempre a ressuscitar personagens. Assim já não dá, senhor... Por este andar a morte de todo e qualquer personagem perde todo o significado porque vamos estar sempre a pensar que depois ele volta milagrosamente dos mortos, ou que afinal aquele não era realmente o personagem x ou y mas alguém que se fazia passar por ele... É bom que a narrativa não seja previsível e linear mas andar sempre a  trazer personagens do outro mundo também já se torna maçador.

E por falar em prevísivel... Achei os acontecimentos do epílogo muito bem vindos e esclarecedores mas sem grandes surpresas. Ainda assim, gostei bastante deste final que parece trazer algumas certezas e poder vir a revelar um novo rumo dos acontecimentos futuros em Porto Real, além de nos dar a entender que vamos voltar a  "ver" mais de perto outra vez as maquinações de Varys.

Tenho realmente pena de não conseguir pôr aqui uma caixa de spoiler. Digo-vos apenas que prestem atenção ao Manderly, às profecias e ao bardo Abel. E já não digo mais nada senão ainda sou ameaçada ou algo que o valha :)

Concluindo, soube a pouco dado o tempo que os fãs estiveram à espera deste novo volume da saga mas gostei bastante. Fico agora à espera dos contos que vão ser publicados pela SdE em Abril e que têm (pelo menos alguns) Westeros como pano de fundo e que podem também dar novas pistas para os acontecimentos  nesta saga.