terça-feira, 20 de março de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo VI


Las ties de Longbourn lhougo bejitórun las de Netherfield. La bejita nistante fui paga cumo manda la lei. Las maneiras de la Menina Bennet cuntinában le a agradar tanto a la Senhora Hurst como a la Menina Bingley; i anque pensáran que la mai nun era buona d’aturar, i las armanas mais nuobas nun merecíran que neilhas s’amentasse, la gana de haber un coincimiento mais cercano antre eilhas tenie an atençon las dues mais bielhas. Jane quedou ancantada por recebir essa atençon, mas Elizabeth bie las tratar a todo mundo d’anriba la burra, sien deixar de fuora l’armana, i nun gustaba muito deilhas; anque bisse la cunsidraçon deilhas por Jane, se assi se podie chamar, probablemente solo benie de l’anfluença debida a l’admiraçon de l armano por eilha. Este, bie se bien, nun scundie l’admiraçon que tenie por eilha adondequiera que s’ancuntráran; mas Elizabeth tamien bie, cumo l’armana se deixaba ir n’eideia que tenie na cabeça zde l purmeiro die an que l bira, caminhando mui debrebe pa l amor; assi i todo, bie cun gusto l’ampossiblidade de esso quedar a la bista de todo mundo, yá que Jane, anque tubira fuortes sentimentos, tenie tamien un carátele tan sereno i uns modos tan cuntenidos que nunca iba a deixar que suspeitáran de algo menos cumbeniente. I dixo le esso a la Menina Lucas.
“Talbeç seia agradable,” dixo Charlotte, “ser capaç de, nesses causos, scapar a la curjidade de las pessonas; assi i todo, a las bezes nun trai bantaijes guardar se assi tanto. Se ũa mulher ye mui able a scunder l que sinte al oubjeto desse sentir, eilha puode perder l’oupertunidade de lo agarrar; i ende serie probe cunsuolo acraditar que ls outros tamien de nada sáben. Hai tanto de gratidon ou de proua ne l mais de ls afetos, que nun ye buono deixá los antregues a eilhes mesmos. Todos podemos ampeçar sien rezon que se beia – ũa perferéncia ye la cousa mais natural; mas son mui poucos ls que chégan al amor sien un ampurronico de naide. An cada nuobe casos de dieç, ũa mulher fazerie melhor amostrar mais afeiçon do que la que sinte. Bingley gusta de berdade de tue armana; mas el puode nunca ir alhá de l gustar, se eilha ende nun le dir ũa mano.”
“Mas eilha ajuda lo, tanto cumo l modo de ser deilha le permite. Se you pudo antender l que eilha sinte por el, antoce el ha de ser un simprico, se inda tamien nun dou por nada.”
“Lhembra te, Eliza, que el nun conhece tan bien cumo tu l carátele de Jane.”
“Mas, se ũa mulher ten un fraco por un home, i nun fai nada pa l scunder, el ten d’acabar por çcubir.”
“Talbeç el acabe por çcubrir, se el stubir cun eilha tiempo que chegue. Mas, anque Bingley i Jane se béian muita beç, nunca ye por muitas horas a la par; i, cumo eilhes sempre se béien un al outro misturados cun muita giente, ye ampossible aporbeitar cada cachico para cumbersáren un cul outro. Antoce, Jane habie d’aporbeitar l mais que pudira la scassa meia hora an que puode prender l’atençon del. Quando yá stubir segura del, tenerá muito bagar para tamien eilha s’apaixonar cumo le dir la gana.
“L tou plano ye mui buono,” dixo Elizabeth, “quando solo stá an question l deseio de ser bien casada, i se un die you stubir decidida a agarrar un home rico, ou solo un home, cuido que fazerei cunsante esse plano. Mas esses nun son ls sentimentos de Jane; eilha nun nun fai las cousas por oujetibos. Ne l punto an que las cousas stan, eilha nien sequiera puode tener la certeza de punto de ls sentimentos deilha, a quantas mais de l sou sentido. Eilha solo l coinciu hai solo quinze dies. Beilou quatro bailes cun el an Meryton; biu lo ũa Manhana an casa del, i zdende cenou quatro bezes an pie del. Esto nun ye tiempo que bonde para que eilha quede coincer l carátele del.”
“Nó al menos assi cumo pones las cousas. Se eilha solo tubira cenado cun el, ende eilha solo poderie çcubrir se el ten buona gana de quemer; mas lembra te de que tamien passórun quatro beladas juntos – i quatro beladas puoden ajudar muito.”
“Si, essas quatro beladas dórun para quedáren a saber que dambos a dous gustában mais de l Binte i un do que de l jogo de l Quemércio; mas cun respeito a qualquiera outra caratelística eissencial, nun cuido que tenga serbido para muita cousa.”
“Buono,” dixo Charlotte, “deseio le Jane que le cuorra bien cun todo l miu coraçon; i se eilha manhana se cassse cun el, cuido que las probabilidades de ser feliç serien las mesmas do que se passasse doze meses a studar l carátele del. La felcidade ne l casamento ye solo ũa question de suorte. Por mais fondo coincimiento que tenga un de l outro ou l’aparecéncia antre las partes antressadas antes de dar l nuolo, ne l fondo esso an nada ajuda a la felcidade. Eilhes cuntínan a mantener ls feitius defrentes de modo a que cada un tenga la sue dosa de morteficaçon; antoce, sendo assi, ye melhor coincer l menos possible de ls defeitos de la pessona cun quien ides a passar ls buossa bida.”
“Tu fais me dar la risa, Charlote; mas nada desso ten sentido. Tu sabes que esso nun tem sentido, i que tu nunca te portaries desse modo.”
Acupada a mirar pa las atenciones de l Senhor Bingley cula armana, a Elizabeth nun le passaba pula cabeça que eilha mesma passara a ser dun cierto antresse als uolhos de l amigo. L Senhor Darcy, al ampeço, solo a muito custo aceitara que eilha fusse algo guapa; ne l baile mirou para eilha sien admiraçon; i quando stubírun acerca un de l outro, el solo mirou para eilha pa la craticar. Assi i todo, inda el i ls amigos mal habien tubido tiempo de saber se eilha tenie algo de guapo ne l sou calantriç, quando el l’ampeçou a achar muitíssimo anteligente por bias de la guapa spresson de ls sous uolhos negros.Apuis desta çcubierta outras benírun, tamien eilhas çcuncertantes. Anque a ũa mirada crítica el tubira dado cun mais que ũa falha nas lhinhas de l cuorpo deilha, era oubrigado a recoincer que la figura deilha nun era zangraciada; i anque ls modos deilha nun fúran ls de l mundo eilegante, el staba preso por bias de la sue grácia simples. Eilha nun se daba de cuonta de nada desto; para eilha el era solo l home agradable, i que nun la achara guapa al punto de beilar cun eilha.
El ampeçou a tener gana de saber mais deilha, i cumo purmeiro passo para falar cun eilha, passou a oubir las cumbersas deilha cun outros. Essas maneira chamórun l’atencion deilha. Nũa oucajion stában an casa de Sir William Lucas, adonde s’ancuntraba un grande juntouro de pessonas.
“Quei quererá dezir l senhor Darcy,” dixo le eilha a Charlotte, “cun esso de scuitar la mie cumbersa cun l Coronel Forster?”
“Ende stá ũa pregunta a que solo Senhor Darcy le puode respunder.”
“Mas se el torna a fazer esso mais bezes, asseguro te que le botarei an cara que bien sei l que el quier. El ten un uolho mui caçuador, i se you nun ampeçar a amostrar le l miu zagrado, qualquiera die inda bou a quedar cun miedo del.”
Cumo nessa altura el iba a tener cun eilhas, anque sien amostrar qualquiera edideia de abrir la boca, la Menina Lucas lucitou l’amiga a que le falara ne l assunto; l que lhougo lhebou Elizabeth a fazer esso, puis eilha bolbiu para el i dixo le:
“Nun achais, Senhor Darcy, de que falei mesmo mui bien agorica mesmo, quando atermentaba l Coronel Forster para el mos dar un baile an Meryton.”
“Cun muita einergie; mas esse ye sempre un assunto que fai qualquer tie bien firme.”
“Bós sodes mui duro an relaçon a nós.”
“Nun sfergante bai a ser la beç de eilha ser atermentada” dixo la Menina Lucas; “Bou a abrir l strumiento, Eliza, i bien sabes l que ben a seguir.”
“Si sós ũa criatura bien stranha para seres amiga! Siempre a oubrigar me a tocar i a cantar delantre de todo mundo! Se la mie proua tubira sido ancaminada pa la música, tu haberies sido sien précio; mas cumo son las cousas, you mais querie nun subressalir delantre de quien debe de star afeito a oubir ls melhores tocadores.” Assi i todo, cumo la menina Lucas matinara n’eideia, eilha acrescentou: “Mui bien, se assi ten que ser, que seia.” I mirando de modo sério pa l senhor Darcy, “Hai un guapo i bielho dito, que todo mundo eiqui conhece bien: “Guarda l tou fuolgo para sfriares l caldo”; i you bou a guardar l miu para cantar la mie moda.”
L’atuaçon deilha fui agradable, anque nun fura eicelente. Apuis ũa moda ou dues, i antes que le podira respunder al pedido de muita giente pa que cantara outra beç, l campo de l strumiento fui agarrado pula armana deilha Mary, que, por bias de ser la sola feia na família, trabalhou muito para daprender l mais que podira, staba siempre cun ganar de tocar.
Mary nien tenie talento nien gusto; i anque la proua houbira sido ũa prática deilha, ponira le un tan grande aire de ser mais que ls outros i uns modos tan stranhos que solo eilhes íban a nun deixar que chegasse a ũa purfeiçon mais alta do que aqueilha a que chegara. Elizabeth, simples i sem modos amprouados, fui oubida cun muito mais gusto, anque nien metade tocara tan bien; i Mary, na fin dun lhargo cuncerto, i cumo paga de todos ls agabos que le dórun, tocou bárias árias de la Scócia i de l’Eirlanda, a pedido de las armanas mais nuobas, que, cun algues de las Lucas, i dous ou três oufeciales, formórun un pequeinho grupo de baile nũa punta de l salon.
L Senhor Darcy stubo an pie deilhas nũa rábia calhada por bias desse modo de passar la nuite, deixando de lhado qualquiera cumbersa, i tan metido staba ne ls pensamentos del que nun se dou de cuonta de Sir William Lucas star an pie del, até que Sir William antoce ampeçou:
“Mas que adbertimiento tan angraciado pa la mocidade ye este, Senhor Dracy! Nun hai nada que s’acumpare a beilar. Cuido até que ye un de ls percipales requintes de las sociedades cultas.”
“Anteiramente d’acuordo, senhor; i ten tamien la bantaije de ser ũa questume de las sociadades menos cultas de l mundo. Qualquiera salbaije sabe beilar.”
A Sir William solo le dou la risa. “L buosso amiga beila mui bien,” cuntinou el apuis dun ratico calhado, al ber Bingley a ajuntar se al grupo; “i nun tengo dúbedas an cumo bós mesmo sodes un amante de tal arte, Senhor Darcy.”
“Bistes me beilar an Meryton, cuido you, senhor.”
“Si, claro, i tube un cierto gusto nesso. Beilais muita beç an St. James?”
“Nunca, senhor.”
“Nun achais que iba a ser un feito al modo para un sítio cumo esse?”
“Esse ye un agabo que nunca le fago a nanhun sítio, se you podir.”
“Teneis casa na capital, parece me?”
L Senhor Darcy drobou se.
“Tube ũa beç l’antençon de ir a morar na capital - puis tengo muito gusto pula alta sociadade; mas nun stou mui cierto de que ls aires de Londres fúran al modo para Lady Lucas.
Calhou se un cachico a spera dũa repuosta, mas l cumpanheiro del nun staba buolto para ende; i cumo nessa altura Elizabeth passaba por eilhes, passou le pula eideia un géstio galan, i chamou la:
“Querida Menina Eliza, porque nun beilais? Senhor Darcy, deixai me que bos apersente esta moça cumo un bun par. Pula cierta nun negareis a beilar, stou cierto puis tanta beleza stá delantre de bós.” I, agarrando la mano deilha, quijo se la dar al Senhor Darcy que, anque quedara mui surpreso, fizo question de l’agarrar, quando eilha lhougo la puxou para trás, i dixo le a Sir William algo albrotada:
“Anton, miu caro senhor, nun fago la mais pequeinha tencion de beilar. Pido bos que nun pénsedes que passei por eiqui solo a saber de par.”
L Senhor Darcy, mui cumpenetrado i eiducado, pediu le que le dira la honra de la sue mano, mas ambalde. Elizabeth staba decidida; nien Sir William fui capaç de la bolber.
“Teneis un modo tan guapo de beilar, Menina Eliza, que ye feio de la buossa parte negar me la felcidade de bos ber; i anque este cavalheiro, an giral, çprézie l adbertimeinto, el nun será contra, stou cierto, an mos antretener por ũa meia hora.
“L Senhor Darcy ye dũa mui grande delicadeza,” dixo Elizabeth, dando le la risa.
“I ye, de berdade; mas, tenendo an bista l prémio, cara Menina Eliza, nun mos podemos admirar de el cuncordar- quei poderie el dezir contra un par assi?”
Elizabeth mirou cun malícia, i fui se ambora. La rejistença deilha nun la puso d’a mal cun l cavalheiro, i staba el a pensar neilha cun algun agrado, quando bieno a tener cun el la Menina Bingley.
“Cuido que adebino l assunto de l buosso sonhar.”
“Parece me que nó.”
“Stábades a pensar an cumo serie anseportable tener de passar muitas nuites desta maneira - cun esta giente; i pula cierta stou de acordo cun la buossa oupenion. Nunca me senti tan maçada! L sien sabor, iinda porriba l rugido – ls nadas, i inda porriba l modo cumo de toda esta giente se tem an alta cuonta! L que you nun darie para bos oubir a bós a craticá los.
“Stais mui anganhada, assguro bos. L miu pensar staba metido cun cousas mais agradables. You staba a pensar ne l grande prazer que un par de lindos uolhos na cara dũa mulher guapa puode dar.”
La Menina Bingley lhougo arregalou ls uolhos mirando pa la cara del, i quijo que le dezisse que tie tenie l crédito de le anspirar esses pensares. L Senhor Darcy respundiu le cun grande coraige:
“La Menina Elizabeth Bennet.”
“La Menina Elizabeth Bennet!” tornou la Menina Bingley. “Stou completamente barada. Zde quando acupa eilha l lhugar de faborita? - i dezi me, quando bos debo de dar ls parabienes?”
“Era mesmo essa la pregunta que you staba a spera que me fazirades. La manginaçon dũa tie anda mesmo mui debrebe; nun sfergante salta de admiraçon para amor, de amor para casamento. Sabie que me íbades a desear felicidades.”
“Buono, s’ancarais l assunto assi de modo tan sério, bou a cunsidrar que para mi l assunto queda arrimado. Tenereis, ye berdade, ũa suogra encantadora; i, pula cierta, eilha stará sempre an Pemberley cun bós.”
El scuitou la cun cumpleta andefréncia anquanto eilha se quijo antretener cul assunto; i cumo l sereno del la cumbenciu de que todo staba a salbo, eilha cuntinou a fazer caçuada por un bun rato.


Já sabem que podem encontrar mais capítulos no Jane Auten Portugal

Sem comentários: