segunda-feira, 30 de janeiro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo I

E como o prometido é devido, aqui fica  primeiro capítulo de Orgulho e Perconceito com tradução, para mirandês,  de Francisco Niebro.
Ye ũa berdade sabida an todo l mundo que un home sulteiro, duonho dũa buona fertuna, ten de percisar dũa mulhier.
Anque pouco se saba de ls sentimientos ou oupeniones dun home nessas cundiçones quando passa a morar nun sítio nuobo, essa berdade stá tan metida na cabeça de las famílias de la bezinança, que el ye lhougo tenido cumo lhegítima propiadade dũa de las sues filhas.
“Miu caro senhor Bennet,” dixo le un die la tie del, “yá oubistes dezir que, al fin, Netherfield Park fui arrendado?”
L senhor Bennet respundiu le que nó.
“Pus fui,” tornou eilha; “la senhora Long saliu deiqui hai un ratico i cuntou me todo.”
L senhor Bennet nun le respundiu.
“Antoce nun quereis saber quien lo arrendou?” boziou la tie, zapacenciada.
“Bós ye que me quereis cuntar, i you nun beio ancumbeniente an oubir.”
Este era cumbite que bundaba.
“Antoce, miu caro, teneis de saber que la senhora Long dixo que Netherfield fui arrendado por un moço de grande fertuna de l norte d’Anglaterra; que bieno na segunda nun coche de quatro cabalhos para ber l sítio i quedou tan ancantado cun el que lhougo fizo un cumben cun l senhor Morris; que benirá a morar ne l prédio antes de l San Miguel i alguns de ls criados del ban a star na casa ende pula fin de la sumana que ben.”
“Cumo se chama?”
“Bingley.”
“Ye casado ou sulteiro?”
“Á!, sulteiro, pula cierta, miu caro. Un home sulteiro cun lharga fertuna; quatro ou cinco miles de lhibras al anho. Mira que cousa buona pa las nuossas filhas!”
“Cumo? Quei puode tener a ber cun eilhas?”
“Miu caro senhor Bennet,” contestou le la tie, “cumo podeis ser tan simprico? Quedai sabendo que stou a pensar casá lo cun ũa deilhas.”
“Ye essa la rezon del al benir parqui?”
“Rezon! boubada, cumo puodeis dezir ũa cousa dessas? Mas ye bien probable que benga a gustar dũa deilhas, i por esso teneis de lo ir a besitar mal apenas chegue.”
“Nun beio rezon para esso. Puodeis ir alhá bós culas rapazas, ou podeis mandá las a eilhas solas, l que talbeç inda seia melhor, puis cumo sodes tan guapa cumo qualquiera deilhas, l senhor Bingley puode bos melhor querer a bós.”
“Stais me a agabar, miu caro. Ye berdade que yá tube la mie parte de belheza, mas agora nun cuido que seia algo de stroudinairo. Quando ũa mulher ten cinco filhas crecidas, ten que deixar de pensar na belheza deilha mesma.”
“Nesses causos, ũa mulhier nun ten muito que pensar na belheza.”
“Mas, miu caro, a sério, teneis que ir a besitar l senhor Bingley mal el benga pa la bezinança.”
“Garanto bos que nun quiero agarrar esse cumpermnisso.”
“Mas lembrai bos de las buossas filhas. Atentai solo ne l partido que serie para ũa deilhas. Sir William i Lady Lucas stan decididos a ir, i solo cun esse perpósito, puis bien sabeis que eilhes nun besítan ls nuobos bezinos. A sério, teneis de ir, puis para nós será ampossible besitá lo, se bós nun furdes.”
­“Cuido que teneis scrúpalos a mais. Stou cierto que l senhor Bingley quedará mui cuntento por bos ber; i you mandarei le ũas lhinhas por bós pa le assegurar que cunta cul miu mais sincero cunsentimiento para que el se case cun la rapaza que scolhir; assi i todo talbeç deba d’acrecentar algue palabra a fabor de la mie pequeinha Lizzy.”
“Deseio que nun fágades ũa cousa dessas. Lizzy nun ye melhor que las outras; tengo la certeza que nien metade ye guapa do que Jane, nien metade ye alegre do que Lydia. Mas bós stais siempre a dá le la perferéncia a eilha.”
“Ningũa deilhas ten muito que se le requemende,” respundiu le el; “son boubas i eignorantes cumo las outras rapazas; mas Lizzy ye un cachico mais mexida que las armanas.”
­“Senhor Bennet, cumo podeis falar assi de las buossas filhas? Teneis gusto an me zgustar. Nun teneis pena ningũa de ls mius probes nérbios.”
“Stais anganhada, querida. Tengo le muito respeito als buossos nérbios. Son bielhos amigos mius. Yá parriba de binte anhos que bos oubo falar deilhes cun muita cunsidraçon.”
“Á, nun sabeis l que you sufro.”
“Mas spero que quédedes bien i bíbades para ber muitos moços desses de quatro miles de lhibras al anho que béngan a bibir pa la bezinança.”
“Nada mos adelantrará, se beníren binte desses moços i nun los quejirdes besitar.”
“Podeis star cierta, querida, que quando eilhes fúren binte, besitarei los a todos.”
L senhor Bennet era ũa mistura tan rala antre listo, caçuador, calhado i de lhunas, que la spriença de binte i trés anhos nun habie chegado pa que la tie le coincira l carátele. Assi i todo, l deilha era menos custoso d’antender. Era ũa mulhier de pouca anteligença, de pouca cultura i de génio zeigual. Quando se aborrecie manginaba que staba nerbiosa. L solo oujetibo de sue bida era casar las filhas; l cunsuolo deilha, éran las besitas i las amboras.


Podem saber mais sobre as obras da autora no Jane Austen Portugal

1 comentário:

Unknown disse...

Boas.
Gostaria apenas de deixar marcada a minha opinião de que se trata de uma iniciativa interessante, meritória e que muito me surpreendeu.
Cumps. ;)