terça-feira, 19 de junho de 2012

Proua i Percunceito - capítalo VIII



A las cinco de la tarde las dues ties fúrun se a bestir, i a las seis i meia mandórun chamar a Elizabeth para cenar. A las preguntas que eilhas le fazírun a respeito deilha, i antre las quales tubo l gusto de çtinguir l special antresse de l Senhor Bingley, nun le pudo dar ũa repuosta mui faborable. Jane nun staba nada melhor. Las armanas, anquanto oubien esso, repetírun ũas três ou quatro bezes cumo eilhas stában tristes, cumo era hourrible tener un resfriado assi tan malo, i cumo eilhas mesmas nun gustában nada de quedar malas; i apuis nun tornórun a amentar ne l assunto: i l’andefréncia deilhas an relaçon a Jane quando nun stában mesmo delantre deilha trouxo le a Elizabeth to la sue antiga mala gana an relaçon a eilhas.
L armano deilhas, de berdade, era la sola pessona de l grupo que eilha inda era capaç de mirar cun buns modos. L cuidado del por Jane saltaba a la bista, i las atençones del an relaçon a eilha éran mui agradables, i fazírun la sentir que nun staba a mais cumo eilha acraditaba que era tenida puls outros. Parecie que solo el se daba de cuonta de que eilha staba eilhi. La Menina Bingley staba mui acupada pul Senhor Darcy, i l’armana deilha pouco menos que esso; i quanto al Senhor Hurst, an pie de quien Elizabeth staba sentada, el era un home dado a la malandra, que solo bibie para quemer, buer, i jogar a las cartas; que, quando el çcubriu que eilha mais querie un quemido hounesto do que un guisado, nada mais tubo pa le dezir.
Acabada la cena, eilha fui dreita para an pie de Jane, i la Menina Bingley ampeçou a craticá la assi que eilha saliu de la sala. Que las maneiras deilha éran mui rudas, ũa mistura de proua i de you acá sou you; que eilha nun tenie cumbersa, nien stilo, nien belheza. La Senhora Hurst pensaba l mesmo, i acrescentou:
“Falando bien i debrebe, eilha nun ten nada que la requemende, a nun ser que ye buona andadeira. An dies de mie bida se me ha de squecer l’ampostura deilha esta manhana. Eilha quaije parecie a modo boubica.”
“Parecie mesmo, tenes rezon, Louisa. You tube muita deficuldade an me aguantar. Que çparate haber benido naqueilha ampostura! Que necidade tenie de se botar a stremundiar pul termo afuora, porque l’armana agarrou un resfriado? L pelo deilha, todo çpendado, todo arrebulhiçado.”
“Ye berdade, i las einaugas; spero que tengas bido las einaugas deilha, cun lhama até l’altura de seis polgadas, stou cierta desso; i cumo ponie l bestido pa las scunder, mas sien ser capaç.”
“L tou retrato até puode star bien cierto, Louisa,” dixo Bingley; “mas nun me dei de cuonta de nada desso. Achei la Menina Elizabeth Bennet mesmo mui encantadora quando eilha mos apareciu na salica esta manhana. Las einaugas anlhodadas fui cousa de que nien me dei de cuonta.”
“Bós arreparestes nesso, Senhor Darcy, tengo la certeza” dixo la Menina Bingley; “i stou an cuidar que bós nun íbades a gustar de ber la buossa armana a fazer ũas áfricas daqueilhas.”
“Claro que nó.”
“Andar trés milhas, ou quatro milhas, ou cinco milhas, ou alhá quanto ye, cun lhama puls tornozielhos, i eilha sola, cumpletamente solica! Quei quererie eilha cun esso? A mi parece me que esso amostra a modo ũa andependéncia çpreziible i amprouada, ũa grande andefréncia porbinciana pulas buonas maneiras.”
“Esso amostra un bien querer pula armana que ye de dar lhoubores,” dixo Bingley.
“Cuido, Senhor Darcy,” dixo la Menina Bingley mui baixico, “que esta abintura bos tenga afrouxado l’admiraçon puls guapos uolhos deilha.”
“De maneira nahue,” cuntestou el; “até stában mais relhuzientes por bias de l sfuorço.” Un pequeinho silenço seguiu se a esta fala, i la Senhora Hurst bolbiu outra beç:
“You tengo ũa mui grande cunsidraçon pula Menina Jane Bennet, eilha ye mesmo ũa rapaza doce, i deseio de todo l miu coraçon que tubira muita suorte. Mas cun un pai i ũa mai daqueilhes, i cun tan fraca parentena, tengo miedo de que eilha nun seia capaç.”
“Cuido que te oubi dezir que l tiu deilhas ye delgado an Meryton.”
“Ye berdade; i ténen outro, que mora nun sítio acerca de Cheapside.”
“Esso ye fantástico,” acrescentou l’armana, i dambas a dues se botórun a risadas.
“Inda que eilhas tubíran tius que chegáran para anchir a Cheapside todo,” gritou Bingley, “esso nun las iba a fazer menos ancantadoras.”
“Mas esso há de le abaixar muito las probablidades de se casáren cun algun home de buona posiçon ne l mundo,” retrucou Darcy.
Bingley nun le respundiu a esta fala; mas las armanas del cuncordórun, i fazírun caçuada por algun tiempo culas relaciones bulgares de la querida amiga del.
Assi i todo, cun ũa renobada bundade, eilhas bolbírun al quarto deilha, i sentórun se a falar até que las fúrun a chamar pa l café. Eilha staba inda mui mal, i Elizabeth nun la quijo deixar por un cachicho, até la nuite yá tarde, quando tubo l assossego de la ber a drumir, i quando le pareciu que habie de ir abaixo, mais por oubrigaçon do que por gusto. Quando antrou an sala achou todo l grupo a jogar al loo, i lhougo la cumbidórun a ajuntar se a eilhes; mas cun miedo de que stubíran a jogar a mui caro eilha nun quijo, i çculpando se cula armana, dixo que se iba a antretener ne l pouco tiempo an que podie star abaixo, cun un lhibro. L Senhor Hurst mirou para eilha cun assombro.
“Mais quereis ler do que las cartas?” dixo el; “Esso ye mui stranho.”
“La menina Elizabeth Bennet,” dixo la Menina Bingley, “çprézia las cartas. Eilha ye ũa grande lheitora, i nun ten gusto por mais nada.”
“Nun sou mercedora desse lhoubor nien dessa cinçura,” dixo Elizabeth; “nun sou ũa grande lheitora, i tengo gusto an muitas cousas.”
“A tratar de buossa armana, esso stou you cierto que teneis gusto,” dixo Bingley; “i spero que mui debrebe l téngades acrecentado por la berdes sana de todo.”
Elizabeth agradeciu le de l coraçon, i apuis fui a caras a la mesa que tenie alguns lhibros anriba. El lhougo se oufreciu pa le ir a buscar outros —todos ls que la sue bibloteca tubira.
“I bien you gustarie que la coleçon fura mais grande para buosso gusto i miu própio prestijo; mas sou un home dado a la malandra, i anque nun tenga muito, tengo mais do que algun die hei de ler.”
Elizabeth assegurou le que s’amanhaba mui bien cun ls que habie na sala.
“You stou spantada,” dixo la Menina Bingley, “que miu pai tenga deixado ũa tan pequeinha coleçon de lhibros. Que guapa bibloteca bós teneis an Pemberley, Senhor Darcy!”
“Nun podie deixar de ser buona,” dixo el, “ye trabalho de muitas giraçones.”
“I inda porriba bós teneis la acrecentado muito, puis stais siempre a mercar lhibros.”
“Nun sou capaç d’antender que se çcuide ũa bibloteca de família an tiempos cumo estes.”
“Çcuidar! Stou cierta de que bós nun çcuidais nada que puoda tornar mais guapo esse nobre sítio. Charles, quando fazires la tue casa, gustaba que fura al menos la metade guapa de Pomberley.”
“Ouxalá seia possible.”
“Mas you acunselharie te a fazer la tue compra naqueilhas redondas, i a agarrar a Pemberley a modo un modelo. Nun hai un cundado mais guapo an Anglaterra do que l Derbyshire.”
“De coraçon l fazerie; you até cumpraba la própia Pemberley se Darcy la bendira.”
“Stou a falar de possiblidades, Charles.”
“Palabra de honra, Caroline, you mais querie tener a Pemberley por compra do que por eimitaçon.”
Elizabeth staba cun atento a mais al que se staba a passar, para que fura capaç de le dar algue atencion al lhibro; i ponendo lo lhougo de lhado, achegou se a la mesa de las cartas, i puso se antre l Senhor Bingley i l’armana mais bielha del, para ouserbar l jogo.
“La Menina Darcy creciu muito zde la primabera?” preguntou la Menina Bingley; “será que yá stá tan alta cumo you?”
“Cuido que si. Andará agora pula altura de la Menina Elizabeth Bennet, ou talbeç mais alta.”
“Que gana tengo de la tornar a ber! Nunca achei a naide que me gustasse tanto! Que postura, que maneiras! I tan spabilada pa l’eidade deilha! Toca l piano dun modo mui special.”
“Quedo spantado,” dixo Bingley, “cumo las rapazas son capazes de tener pacéncia para se tornáren tan purfeitas cumo todas eilhas lo son.”
“Todas las rapazas purfeitas! Miu caro Charles, quei quieres tu dezir?”
“Si, todas eilhas, cuido you. Todas píntan mesas, pónen forro an apartadores, i técen bolsicas. Nun conheço nanhue que nun faga todo esso, i nun se me lhembra de haber oubido falar pula purmeira beç dũa rapaza, sien que anformáran de que era purfeita.”
“La tue lista de las cousas que cáben nessa purfeiçon,” dixo Darcy, “ten muito de berdade. La palabra ye aplicada a mais dũa mulhier que nun faç mais nada para alhá de fazer bolsos ou forrar un biombo. Mas stou mui loinje de cuncordar cuntigo na abaluaçon que fais de las mulheres an giral. Que seia de l miu coincimiento, nun me puodo agabar de coincer mais de meia dúzia que séian mesmo purfeitas.”
“Nien you, tengo la certeza,” dixo la Menina Bingley.
“Antoce,” dixo Elizabeth, “sodes mui eisigente quanto a la buossa eideia dũa mulhier purfeita.”
“Si, sou mui eisigente nesso.”
“Á, mas teneis rezon!” sclamou la sue fiél colaboradora, “nanhue poderá ser tenida cumo purfeita se nun arrepassar an muito l que se questuma achar por ende. Ũa mulhier ten de tener un coincimiento mui fondo de música, canto, zeinho, beilar i lhénguas modernas, para respeitar la palabra; i para alhá de todo esso, ten de tener qualquiera cousa ne l sou aire i na maneira de andar, ne l ton de la boç, ne l trato i modo de falar, puis se assi nun fur solo quedará a meias.”
“Todo esso eilha há de tener,” acrescentou Darcy, “i a todo esso eilha inda há de ajuntar algo mais amportante, l zambolbimiento de la sue anteligença cun lhargas lheituras.”
“Nun stou nada admirada de que solo conhéçades seis mulhieres purfeitas. L que me spantarie era que coincírades algue.”
“Sodes assi tan dura cul buosso própio sexo a puntos de dubidar de que todo esso seia possible?”
“You nunca bi ũa mulhier assi. Nunca bi tanta capacidade, i gusto, i aplicaçon, i eilegança juntos, cumo bós ls çcrebis.”
La Senhora Hurst i la Menina Bingley portestórun contra l’anjustícia que iba na dúbeda deilha, i dambas a dues çclarórun que coincien muitas mulhieres que éran al cunsante de la çcriçon, quando l Senhor Hurst las chamou a la orde, cun muitas queixas por nun stáren cun atento al que tenien delantre. Cumo la cumbersa chegara desse modo al fin, Elizabeth lhougo a seguir saliu de la sala.
“Elizabeth Bennet,” dixo la menina Bingley, assi que la puorta se cerrou, “ye ũa daqueilhas rapazas que stá siempre a querer dar nas bistas de l outro sexo zacraditando l deilhas; i cun muitos homes, you dezirie, esso dá resultado. Mas, ne l miu modo de ber, ye un truco çpreziible, ũa manha mui mala.”
“Sien dúbeda,” dixo l Senhor Darcy, a quien esta ouserbaçon era percipalmente deregida, “hai muita baixeza an to las manhas que las mulhieres s’assujéitan a ousar para agradar. Todo l que tenga algo a ber cun stúcia ye çpreziible.”
La Menina Bingley nun staba sastifeita de todo cun esta repuosta para cuntinar cul assunto.
Elizabeth ajuntou se outra beç a eilhes solo pa le dezir que l’armana staba pior, i que eilha nun la iba a poder deixar. Bingley resolbiu que l Sr. Jones tenie que ser chamado d’ourgença; anquanto las armanas del, cumbencidas de que la medecina ne l campo nun serbie para anda, requemendórun que se mandara alguien a la capital pa que traíra un de ls melhores doutores. Eilha nien quijo oubir falar nesso; mas nun staba contra que se fazira cunsante la perpuosta de l armano deilhas; i quedou treminado que l Senhor Jones serie mandado chamar a la purmanhana cedo, s’acauso la Menina Bennet nun apersentara buonas melhoras. Bingley quedou mui preacupado; i las armaans del stában mui aflegidas. Assi i todo, mais tarde cunselórun se a cantar ũas modas a dues apuis la cena, anquanto el nun fui capaç de achar melhor alíbio pa las preacupaçones do que dar le ordes a la ama de casa para que se le dira toda l’atencion a la tie malica i a l’armana deilha.

Sem comentários: