terça-feira, 13 de novembro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo XIII




Tengo sprança, mie querida,” dixo le l Senhor Bennet a la mulher del, quando se zayunában a soutordie pula manhana, “de que téngades treminado ũa buona cena para hoije, porque s’a mano alguien se bai ajuntar a la nuossa familha.”

“Que me dezis, miu querido? Nun sei de naide que benga. Tengo la certeza, a menos Charlotte Lucas que mos ben a bejitar— i cuido que las mies cenas son buonas que chegue para eilha. Nun acredito que beia muita beç algo aparecido an casa deilha.”

La pessona de quien stou a falar ye un cavalheiro, i un stranho.”

La Senhora Bennet arregalou ls uolhos. “Un cavalheiro i un stranho! Ye l Senhor Bingley, tengo la certeza. Porquei, Jane—tu nunca dizes ũa palabra destas cousas—sue ambergonhada! Buono, tenerei l maior de ls gustos an beer l Senhor Bingley. Mas—miu Dius! Que pena! Nun hai sequiera un cachico de peixe para amanhar hoije. Lydia, miu amor, toca la squila—Perciso de falar cun Hil agora mesmo.”

“Nun ye l Senhor Bingley”, dixo le l tiu; “ye ũa pessona que nunca hei bido an dies de mie bida.”

Este dito deixou todo mundo admirado; i el tubo l gusto de ser mui preguntado al mesmo tiempo pula tie i las cinco filhas.
Apuis de se haber advertido un ratico cula curjidade deilhas, dou le la seguinte splicaçon:

Hai por ende un més recebi esta carta, que hai arrimado a quinze dies le respundi, puis achei l assunto algo melindroso, i a pedir ũa  atencion pronta. Eilha ben de miu primo, l Senhor Collins, que, quando you me morrir, bos poderá botar a todas para fuora desta casa quando le ir la gana.”

Á! miu querido,” dixo la tie del, “nun gusto de bos oubir amentar nesso. Pido bos que nun fáledes nesse home. You cuido que ye la cousa mais anjusta de l mundo, que ls buossos bienes de raiç le puodan ser lhebados a las buossas própias filhas; i tengo la certeza, se fusse a ti, de que yá muitá haberie atentado fazer algo a esse respeito.”

Jane i Elizabeth fazírun por le splicar l que ye un morgadiu. Yá muita beç habien atentado esso antes, mas esse era un assunto que arrepassaba l antendimiento de la Senhora Bennet, i eilha cuntinaba a falar contra la maldade dun lhegado para fuora dũa familha de cinco filhas, feito a fabor dun home cun quien nada tenien que ber.

Ye ũa cousa mui anjusta, si senhora”, dixo l Senhor Bennet, “i nada puode ampedir l Senhor Collins de ardar Longbourn. Mas se quejirdes oubir la carta del, talbeç bos agrade la maneira cumo el scribe.

“Nó, pula cierta que nun me bai a agradar; i cunsidro ũa ampertinença del an bos screbir, ũa cousa de sínico,. Tengo le rábia a falsos amigos. Porque nun quier el mantener ls problemas cun bós, cumo fizo antes l pai del?”

Porquei, ye berdade; parece que tubo alguns scrúpalos de filho an relaçon a esso, cumo ides a oubir.



Hunsford, acerca de Westerham, Kent, 15 de outubre.


“Caro Senhor,—


“La reixa antre bós i miu pai, que Dius tenga, siempre m’anquemodou muito, i çque tube l’anfeldidade de l perder, muita beç deseei sanar essa brecha; mas por algun tiempo fui detenido pulas mies própias dúbidas, cun miedo de que als uolhos de l mundo esso aparecira cumo falta de respeito a la lhembráncia del al me tornar a dar cun quien el siempre quejira star an zacuordo. —‘Eiqui stá, Senhora Bennet.’ Assi i todo, agora stou resolvido nesse sentido, puis cumo fui ourdenado an Easter, tube la felcidade de ser çtinguido cul apoio de la Baronesa Lady Catherine de Bourgh, biúda de l Senhor Lewis de Bourg, de que la bondade i beneficéncia me quejírun para cura desta paróquia, adonde fazerei todo l possible por me portar a l’altura de l respeito i recoincimiento que le debo a tan eilustre senhora, i star sempre purparado para respeitar cumo debe de ser todos ls ritos i cerimonhas de l’Eigreija Anglicana. Para alhá desso, cumo cura que sou, tomo cumo miu deber pormober i spalhar la bencion de la paç por todas las familhas al alcance de la mie anfluença; i por esta rezon cunsidro estas mies perpuostas de buona buntade cumo mui recomendables, sperando que l causo de you ser l possible ardeiro de Longbourn seia caridosamente squecido por bós, i nun bos lhiebe a nun aceitar l galhico d’oulibeira que bos oufereço. Assi i todo nun puodo deixar de me sentir peneroso por, sien querer, benir a prejudicar las buossas amables filhas, i por esso bos apersento çculpas, i m’oufereço pa la cumpensar cunsante seia possible —mas l feturo l dezirá. Se nada tubirdes contra an me recebir an buossa casa, fago l gusto de bos bejitar, a bós i a la buossa familha, na segunda, 18 de nobembre, ende pulas quatro, i talbeç abuse de la buossa houspitalidade quedando cun bós até sábado de la sumana que ben, l que para mi nun ten qualquiera ancumbeniente, yá que Lady Catherine nuns tá contra la mie falta ne l demingo, çque un outro cura faga an beç de mi l serbício de l die. —Quedo, caro senhor, cun ls mius respeitosos cumprimentos pa la buossa tie i filhas, buosso amigo dedicado, “WILLIAM COLLINS”




Antoce, a las quatro de la tarde bamos a sperar este mensajeiro de la paç”, dixo l Senhor Bennet, drobando la carta. “Ele parece ser un moço mui cuncencioso i bien eiducado, i nun tengo dúbedas de que poderá ser un bun coincimiento, subretodo se Lady Catherine lo outorizar a benir outra beç a tener cun nós.

Assi i todo faç algun sentido l que el diç a respeito de las rapazas, i se el stá çpuosto a fazer le algues oufiertas, nun serei you la pessona que l bai a zancorajr.”


“Anque seia defícele,” dixo Jane, “adebinar an que sentido el mos quier fazer essa repaçon que el cuida que mos ye debida, l deseio yá abona a fabor del.

Elizabeth staba ampressionada cul grande respeito cun que trataba Lady Catherine, i l guapo perpósito del an doutrinar, casar i anterrar ls paroquianos del quando l’oucajion lo pedisse.

El debe de ser meio boubico, cuido you,” dixo eilha. “Nun lo antendo¬ —Hai algo mui spalhafatoso ne l stilo del —I l que quier el dezir al çculpar se de ser l próssimo ne l morgadiu? Nun podemos pensar que el nun lo aceitarie, se pudira. Será el un home sério, senhor?”

Nó, querida, cuido que nó. Tengo grandes spranças de lo benir a achar bien al alrobés. Na carta del hai ũa mistura de quien s’abaixa i de quien se dá aires, que pormete muito. Stou mortico por l ber.”

“Mirando bien pa la redaçon”, dixo Mary, “La carta del nun me parece mal. L’eideia de l galhico d’oulibeira talbeç nuns seia completamente nuoba, mas beio que fui ousada de modo acertado.”

Para Catherine i Lydia, tanto la carta cumo quien la screbira nun tenien antresse nanhun. Era quaije ampossible que l primo le aparecira de jiqueta burmeilha, i yá habien passado algues sumanas zde l tiempo an que tenien gusto na cumpanha dun home cun qualquiera outra quelor. Pa la mai, la carta de l Senhor Collins apagara ũa buona parte de l pie atrás que tenie an relaçon a el, i purparaba se a pa lo recebir cun un sereno que até deixaba l tiu i las filhas pasmadas.
L Senhor Collins bieno a hora cierta por el andicada i fui recebido de modo mui amable por to la familha. L Senhor Bennet a bien dezir pouco dixo; mas las ties stában bien purparadas para falar, i l Senhor Collins parecie que nun percisaba que lo animássen, nien fazie tencion de quedar calhado. Era un home alto i pesado de ls sous binte i cinco anhos. Tenie un aire sério i solene, i ls modos del éran mui formales. Mal apenas se sentara ampeçou lhougo a agabar la Senhora Bennet por tene ũa tan guapa familha de filhas; dixo le que habie oubido falar muito de la beleza deilhas, mas neste causo la fama inda quedaba para acá de la berdade; i acrescentou, de que nun dubidaba de que eilhas las querie ber a todas bien casadas, a sou tiempo. Este agabo nun le agradou muito a algues de las sues ouvintes, mas la Senhora Bennet, que nun regateaba cumprimentos, respundiu le mui debrebe.

Sodes mui amable, stou cierta; i deseio cun todo l miu coraçon  que assi seia, puis doutro modo pouco teneran que le bala. Las cousas son resolvidas dun modo stranho stranho.”

“Amentais, talbeç, na ardança desta propiadade.

Á! senhor, ye berdade. Ye ũa mala cousa pa las mies probes filhas, teneis de cunfessar. Nun ye que you bos cunsidre l culpado, puis bien bien sei que essas cousas acuntécen. Ye ampossible marcar l çtino de ls bienes quando fáien parte dun morgadiu.”


“Tengo la purfeita cuncéncia, senhora, de la perda que poderá repersentar pa las mies encantadoras primas, i poderie adelantrar algo mais subre l assunto, mas nun quiero ser agarrado por atrebido ou apressiado. Mas puodo le assegurar a las senhoras de que bin purparado pa las admirar. Por agora nun quiero dezir mais nada; mas, talbeç, quando mos tubirmos coincido un cachico melhor “

Fui anterrumpido por un criado a chamar para cenar; i las rapazas rírun se ũas pa las outras. Nun éran solo eilhas las admiradas pul Senhor Collins. La preça de casa, la sala de quemer, i toda la mobilha, fúrun bista de modo menudo i agabadas; i todo esse sou agabo haberie topado l coraçon de la Senhora Bennet, mas anrezinada cula eideia de que el miraba pa las cousas cumo l feturo duonho. Tamien la cena fui mui agabada; i el pediu que le dezíran a qual de las sues ancantadoras primas se le debie un tan eicelente cozinhado. Mas eiqui fui eimendado pula Senhora Bennet, que le assegurou dun modo algo ásparo que stában mui bien pa le pagar a un bun cozinheiro, i que las filhas deilha nada tenien que fazer na cozina. El lhougo le pediu perdon por le haber zagradado. Cun ũa boç mais suable eilha dixo le que nun staba oufendida; mas el cuntinou se a çculpar por ende mais un quarto de hora.

Sem comentários: