Quando las
ties se lhebantórun apuis la cena, Elizabeth chubiu para an pie l’armana, i al
ber que staba bien tapada pa l friu, acumpanhou la até al salon, adonde fui
recebida pulas dues amigas deilha cun muitas palabras de cuntentamiento; i
Elizabeth nunca las habie bido tan amables cumo naqueilha hora mesmo antes de
la benida de ls cabalheiros. Sabien mesmo cumo cumbersar. Éran capazes de fazer
la çcriçon dũa fiesta cumo habie de ser, cuntar ũa lhona bien cuntada, i fazer
caçuada cun grácia de las pessonas coincidas deilhas.
Mas quando ls
homes antrórun, Jane deixou de ser l centro de las atençones; ls uolhos de la
Menina Bingley lhougo se bolbírun para Darcy, i eilha tenie yá algo pa le dezir
inda antes de el haber dado alguns passos. El fui dreito a la Menina Bennet,
cun amables parabienes; l Senhor Hurst fizo le tamien ũa pequeinha dénia, i
dixo le que staba “mui cuntento”; mas l palabreado i la calentura quedórun pa l
saludo de l Senhor Bingley. Este staba mui cuntento i cheno de atençones. La
purmeira meia hora gastórun la a abibar l lhume, para que a eilha nun le
fazisse mal la mudança de sala; i a pedido deilha fui se a poner de l outro
lhado de l lhume, de modo a quedar mais loinje de la puorta. Antoce, el sentou
se an pie deilha, i quaijeque nun falou cun mais naide. Elizabeth, cun un
lhabor na squina cuntraira, miraba todo esso cun grande sastifaçon.
Acabado l
chá, l Senhor Hurst lhembrou le a la cunhada la mesa de jogo—mas ambalde. Eilha
sabie alhá cun eilha que l Senhor Darcy nun tenie gana de cartas; i l Senhor
Hurst lhougo biu tamien un pedido
çclarado ser negado. Eilha garantiu le que naide tenie gana de jogar, i l
silenço de todos subre esse assunto parecie le dar rezon. Antoce, l Senhor
Hurst cumo nun tenie nada que fazer, sentou se nun çofá i botou se a drumir.
Darcy agarrou un lhibro; la Menina Bingley fizo l mesmo; i la Senhora Hurst,
mais acupada a jogar culas sues pulseiras i anielhos, ajuntaba se de beç an
quando a la cumbersa de l armano cula
Menina Bennet.
L’atencion de
la Menina Bingley staba quaije tan acupada a mirar l abanço de l Senhor Darcy
ne l lhibro del, cumo a ler l deilha; i staba siempre a fazé le preguntas, ou a
mirar pa la fuolha del. Assi i todo, nun era capaç de l sacar para ũa cumbersa;
el solo le cuntestaba a la pregunta deilha, i tornaba a la lheitura. Al fin, yá
agoniada cula eideia de tener de s’adbertir cul l lhibro deilha, que solo habie
scolhido porque era l segundo belume de l del, abriu muito la boca i dixo, “Que
agradable ye passar ũa nuite desta maneira! You çclaro apuis de todo esto que
nun hai adbertimiento que s’acumpare a la lheitura! Cumo tan debrebe mos
fartamos de todo l que nun seia un lhibro! Quando tubir la mie própia casa, bou
me a sentir perdida se nun tubir ũa buona biblioteca.”
Naide le dou
repuosta nien calabaça. Antoce eilha tornou a abrir la boca, puso l lhibro de
lhado, i botou ls uolhos alredror la sala a saber de algo que l’antretubira; al
oubir l armano deilha a amentar nun baile a la Menina Bennet, bolbiu se debrebe
para el i dixo le:
“A perpósito,
Charles, a sério que stás a pensar an dar un baile an Netherfield? You
acunselharie te, antes de treminares esso, a oubir ls deseios de las pessonas
eiqui persentes; ou you muito m’anganho ou hai antre nós alguns para quien un baile será mais un castigo do
que un adbertimiento.”
“Se stás a
pensar an Darcy”, cuntestou le l armano deilha, “el poderá se ir a la cama, se
quejir, antes de el ampeçar —mas ne l que respeita al baile, ye cousa
assente; assi que Nicholls tenga
arranjado bubidas que chéguen, bou a a mandar ls cumbites.”
“You iba a
gustar muito mais de ls bailes”, retrucou le eilha, “se fúran feitos dũa outra
maneira; mas hai algo que trai un grande anfado na maneira questumada de fazer
esses juntouros. Pula cierta iba a ser muito
mais racional se la cumbersa stubise na orde de l die an beç de la
dança.”
“Muito mais
racional si, mie querida Carolina, mas ende pouco se aparecerie cun un baile.”
La Menina
Bingley nun le respundiu, i a seguir lhebantou se i puso se a passear pula
sala. Tenie ũa figura alegante, i un andar lhebe; mas Darcy, a quien todo staba
çtinado, inda cuntinaba agarrado a studar sien se çtrair. Ne l zaspero de ls
sous sentimentos, eilha resolbiu fazer un redadeiro sfuorço, i, bolbendo se
para Elizabeth, dixo le:
“Menina Eliza
Bennet, deixai que bos cumbide a seguir l miu eisemplo, i a dar ũa buolta pula
sala. Acraditai que faç mui bien apuis de se star tanto tiempo sentada na mesma
ampostura.”
Elizabeth
quedou admirada, mas aceitou lhougo. La Menina Bingley nun tubo menos éisito
quanto al verdadeiro oubjetibo de l cumbite deilha; l Senhor Darcy lhebantou ls
uolhos. El staba tan spantado pula nobidade de l cumbite cumo lo poderie star
la própia Elizabeth, i ancuncientemente cerrou l lhibro. El fui cumbidado a
ajuntar se a eilhas, mas nun quijo, çclarando que solo manginaba dues rezones
para eilhas queréren andar juntas pula sala, i an qualquiera de las rezones la
perséncia del nun era cumbeniente. «Quei quererie el dezir? Eilha staba mortica
por çcubrir qual poderie ser l sou sentido.»—i preguntou le a Elizabeth se
eilha lo antendira.
“De maneira
nanhue”, respundiu le eilha, “mas podeis star cierta, el quiermos deixar mal, i
la melhor maneira de l zapuntar serie nun le preguntar nada subre esso.”
La Menina
Bingley, assi i todo, era ancapaç de zapuntar l Senhor Darcy an nada, i ateimou
an le pedir ũa splicaçon de las dues rezones del.
“Nun tengo
nada contra an splicá las”, dixo el, assi que eilha lo deixou falar. “Dambas a
dues scolhistes esta maneira de passar la nuite porque le dezis segredos ũa a
l’outra, i teneis assuntos pessonales a çcutir, ou porque teneis cuncéncia de
que las buossas figuras s’aperséntan cun mais bantaijes al passear; ne l
purmeiro causo, you iba me a meter ne ls buossos assuntos, ne l segundo, puodo
admirar bos muito melhor sentado an pie l lhume.”
“Á! ten
grácia!” dixo la Menina Bingley. “Nunca oubi nada tan abominable. Cumo lo bamos
a castigar por estas palabras?”
“Nada mais
fácele, se stubirdes buolta para ende”, dixo Elizabeth. “Todos mos podemos
atermentar i castigar uns als outros. Anrezinai lo—facei caçuada del. Íntema
cumo bós sodes, habereis de saber cumo fazer esso.”
“Mas palabra
d’honra, nun sei. Asseguro bos que la mie antemidade inda nun me ansinou tal
cousa. Cun esta serenidade de carátele i perséncia de sprito! Nó, nó — sinto
que nun lo lhebaremos de bencida. Quanto a fazer caçuada, nun mos debemos
astrebir, se fazeis fabor, a fazer caçuada sien ũa rezon. L Senhor Darcy puode
agabar se desso.
“L Senhor
Darcy nun ye para caçuadas”, dixo Elizabeth. “Essa ye ũa bantaije pouco quemun,
i pouco quemun spero que cuntine, puis serie ũa perda grande para mi tener
tantos coincidos assi. Gusto dũa buona risada.”
“La Menina
Bingley”, atalhou el, “dou me mais crédito do que la cuonta. L mais sabido i l
melhor de ls homes— melhor, ls mais sabidos i ls melhores feitos del—puode se
tornar redículo na boca dũa pessona an que l percipal oujetibo na bida ye
caçuar.”
“Pula
cierta", retrucou Elizabeth —“hai pessonas assi, mas you spero nun ser ũa
deilhas. Spero nunca fazer caçuada de l que ye sabido i buono. Las boubadas i
ls çparates, ls caprichos i las cousas sien sentido, si m’adbírten, cunfesso, i
fago caçuada deilhas siempre que puodo. Mas essas, cuido you, son mesmo las que
bós nun teneis.”
“Talbeç esso
nun seia possible para naide. Mas ten sido l studo de la mie bida nun caier
naqueilhas fraquezas que muita beç pónen a rediclo ũa alta anteligença.”
“Cumo tal la
baidade i la la proua.”
“Si, la
baidade ye mesmo ũa fraqueza. Mas la proua—adondequiera que haba ũa berdadeira
superioridade de anteligença, la proua stará siempre sujeita a un bun
cuntrole.”
Elizabeth bolbiu
se para scunder ũa risa.
“L buosso
eisame al Senhor Darcy acabou, supongo you”, dixo la Menina Bingley; “i dezi me
qual ye la cunclusion?”
“Stou mesmo
cumbencida de que l Senhor Darcy nun ten defeitos. El própio lo aceita sien
arrodeios.”
“Nó”, dixo
Darcy, “nunca tube ũa eideia dessas. Tengo defeitos que chéguen, mas eilhes nun
son, spero you, d’anteligença. L miu carátele nun respondo por el. Ye, cuido
you, pouco anteligente de mais—pula cierta pequeinho de mais pa la cumenéncia
de las pessonas. Nun sou capaç de me squecer de ls çparates i de ls bícios de
ls outros, nien de las oufénsias deilhes contra mi. Ls mius sentimentos nun
s’apágan por muito sfuorço que faga pa ls mudar. L miu carátele talbeç puoda
ser chamado de rancoroso. La mie buona oupenion subre alguien perdida ũa beç,
ye perdida para siempre.”
“Esse ye un
defeito de berdade”, dixo Elizabeth. “L rancor amplacable ye ũa mancha ne l
carátele. Mas bós scolhistes bien l buosso defeito. Nun sou capaç de me rir
del. Stais salbo de mi.”
“Hai,
acredito you, an cada carétele ũa tendéncia para un cierto mal—un defeito
natural, que nien siempre la melhor eiducaçon ye capaç de arrepassar.”
“I l buosso
defeito ye tener le senreira a todo mundo.”
“I l buosso”,
respundiu le el cun ũa risa, “ye antenderdes mal las pessoas de perpósito.”
“Bamos a
tocar un cachico”, dixo la Menina Bingley, cansada dũa cumbersa de que eilha
nun fazie parte. “Louisa, nun t’amportas que sperte l Senhor Hurst?”
L’armana nun
s’amportou nada, i l piano fui abierto; Darcy, apuis de pensar alguns
sfergantes, nun staba arrependido desso. Ampeçou a sentir l peligro de le dar
atencion a mais a Elizabeth.
Sem comentários:
Enviar um comentário