terça-feira, 9 de outubro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo XI


Quando las ties se lhebantórun apuis la cena, Elizabeth chubiu para an pie l’armana, i al ber que staba bien tapada pa l friu, acumpanhou la até al salon, adonde fui recebida pulas dues amigas deilha cun muitas palabras de cuntentamiento; i Elizabeth nunca las habie bido tan amables cumo naqueilha hora mesmo antes de la benida de ls cabalheiros. Sabien mesmo cumo cumbersar. Éran capazes de fazer la çcriçon dũa fiesta cumo habie de ser, cuntar ũa lhona bien cuntada, i fazer caçuada cun grácia de las pessonas coincidas deilhas.
Mas quando ls homes antrórun, Jane deixou de ser l centro de las atençones; ls uolhos de la Menina Bingley lhougo se bolbírun para Darcy, i eilha tenie yá algo pa le dezir inda antes de el haber dado alguns passos. El fui dreito a la Menina Bennet, cun amables parabienes; l Senhor Hurst fizo le tamien ũa pequeinha dénia, i dixo le que staba “mui cuntento”; mas l palabreado i la calentura quedórun pa l saludo de l Senhor Bingley. Este staba mui cuntento i cheno de atençones. La purmeira meia hora gastórun la a abibar l lhume, para que a eilha nun le fazisse mal la mudança de sala; i a pedido deilha fui se a poner de l outro lhado de l lhume, de modo a quedar mais loinje de la puorta. Antoce, el sentou se an pie deilha, i quaijeque nun falou cun mais naide. Elizabeth, cun un lhabor na squina cuntraira, miraba todo esso cun grande sastifaçon.
Acabado l chá, l Senhor Hurst lhembrou le a la cunhada la mesa de jogo—mas ambalde. Eilha sabie alhá cun eilha que l Senhor Darcy nun tenie gana de cartas; i l Senhor Hurst lhougo biu tamien  un pedido çclarado ser negado. Eilha garantiu le que naide tenie gana de jogar, i l silenço de todos subre esse assunto parecie le dar rezon. Antoce, l Senhor Hurst cumo nun tenie nada que fazer, sentou se nun çofá i botou se a drumir. Darcy agarrou un lhibro; la Menina Bingley fizo l mesmo; i la Senhora Hurst, mais acupada a jogar culas sues pulseiras i anielhos, ajuntaba se de beç an quando  a la cumbersa de l armano cula Menina Bennet.
L’atencion de la Menina Bingley staba quaije tan acupada a mirar l abanço de l Senhor Darcy ne l lhibro del, cumo a ler l deilha; i staba siempre a fazé le preguntas, ou a mirar pa la fuolha del. Assi i todo, nun era capaç de l sacar para ũa cumbersa; el solo le cuntestaba a la pregunta deilha, i tornaba a la lheitura. Al fin, yá agoniada cula eideia de tener de s’adbertir cul l lhibro deilha, que solo habie scolhido porque era l segundo belume de l del, abriu muito la boca i dixo, “Que agradable ye passar ũa nuite desta maneira! You çclaro apuis de todo esto que nun hai adbertimiento que s’acumpare a la lheitura! Cumo tan debrebe mos fartamos de todo l que nun seia un lhibro! Quando tubir la mie própia casa, bou me a sentir perdida se nun tubir ũa buona biblioteca.”
Naide le dou repuosta nien calabaça. Antoce eilha tornou a abrir la boca, puso l lhibro de lhado, i botou ls uolhos alredror la sala a saber de algo que l’antretubira; al oubir l armano deilha a amentar nun baile a la Menina Bennet, bolbiu se debrebe para el i dixo le:
“A perpósito, Charles, a sério que stás a pensar an dar un baile an Netherfield? You acunselharie te, antes de treminares esso, a oubir ls deseios de las pessonas eiqui persentes; ou you muito m’anganho ou hai antre nós alguns  para quien un baile será mais un castigo do que un adbertimiento.”
“Se stás a pensar an Darcy”, cuntestou le l armano deilha, “el poderá se ir a la cama, se quejir, antes de el ampeçar —mas ne l que respeita al baile, ye cousa assente;  assi que Nicholls tenga arranjado bubidas que chéguen, bou a a mandar ls cumbites.”
“You iba a gustar muito mais de ls bailes”, retrucou le eilha, “se fúran feitos dũa outra maneira; mas hai algo que trai un grande anfado na maneira questumada de fazer esses juntouros. Pula cierta iba a ser muito  mais racional se la cumbersa stubise na orde de l die an beç de la dança.”
“Muito mais racional si, mie querida Carolina, mas ende pouco se aparecerie cun un baile.”
La Menina Bingley nun le respundiu, i a seguir lhebantou se i puso se a passear pula sala. Tenie ũa figura alegante, i un andar lhebe; mas Darcy, a quien todo staba çtinado, inda cuntinaba agarrado a studar sien se çtrair. Ne l zaspero de ls sous sentimentos, eilha resolbiu fazer un redadeiro sfuorço, i, bolbendo se para Elizabeth, dixo le:
“Menina Eliza Bennet, deixai que bos cumbide a seguir l miu eisemplo, i a dar ũa buolta pula sala. Acraditai que faç mui bien apuis de se star tanto tiempo sentada na mesma ampostura.”
Elizabeth quedou admirada, mas aceitou lhougo. La Menina Bingley nun tubo menos éisito quanto al verdadeiro oubjetibo de l cumbite deilha; l Senhor Darcy lhebantou ls uolhos. El staba tan spantado pula nobidade de l cumbite cumo lo poderie star la própia Elizabeth, i ancuncientemente cerrou l lhibro. El fui cumbidado a ajuntar se a eilhas, mas nun quijo, çclarando que solo manginaba dues rezones para eilhas queréren andar juntas pula sala, i an qualquiera de las rezones la perséncia del nun era cumbeniente. «Quei quererie el dezir? Eilha staba mortica por çcubrir qual poderie ser l sou sentido.»—i preguntou le a Elizabeth se eilha lo antendira.
“De maneira nanhue”, respundiu le eilha, “mas podeis star cierta, el quiermos deixar mal, i la melhor maneira de l zapuntar serie nun le preguntar nada subre esso.”
La Menina Bingley, assi i todo, era ancapaç de zapuntar l Senhor Darcy an nada, i ateimou an le pedir ũa splicaçon de las dues rezones del.
“Nun tengo nada contra an splicá las”, dixo el, assi que eilha lo deixou falar. “Dambas a dues scolhistes esta maneira de passar la nuite porque le dezis segredos ũa a l’outra, i teneis assuntos pessonales a çcutir, ou porque teneis cuncéncia de que las buossas figuras s’aperséntan cun mais bantaijes al passear; ne l purmeiro causo, you iba me a meter ne ls buossos assuntos, ne l segundo, puodo admirar bos muito melhor sentado an pie l lhume.”
“Á! ten grácia!” dixo la Menina Bingley. “Nunca oubi nada tan abominable. Cumo lo bamos a castigar por estas palabras?”
“Nada mais fácele, se stubirdes buolta para ende”, dixo Elizabeth. “Todos mos podemos atermentar i castigar uns als outros. Anrezinai lo—facei caçuada del. Íntema cumo bós sodes, habereis de saber cumo fazer esso.”
“Mas palabra d’honra, nun sei. Asseguro bos que la mie antemidade inda nun me ansinou tal cousa. Cun esta serenidade de carátele i perséncia de sprito! Nó, nó — sinto que nun lo lhebaremos de bencida. Quanto a fazer caçuada, nun mos debemos astrebir, se fazeis fabor, a fazer caçuada sien ũa rezon. L Senhor Darcy puode agabar se desso.
“L Senhor Darcy nun ye para caçuadas”, dixo Elizabeth. “Essa ye ũa bantaije pouco quemun, i pouco quemun spero que cuntine, puis serie ũa perda grande para mi tener tantos coincidos assi. Gusto dũa buona risada.”
“La Menina Bingley”, atalhou el, “dou me mais crédito do que la cuonta. L mais sabido i l melhor de ls homes— melhor, ls mais sabidos i ls melhores feitos del—puode se tornar redículo na boca dũa pessona an que l percipal oujetibo na bida ye caçuar.”
“Pula cierta", retrucou Elizabeth —“hai pessonas assi, mas you spero nun ser ũa deilhas. Spero nunca fazer caçuada de l que ye sabido i buono. Las boubadas i ls çparates, ls caprichos i las cousas sien sentido, si m’adbírten, cunfesso, i fago caçuada deilhas siempre que puodo. Mas essas, cuido you, son mesmo las que bós nun teneis.”
“Talbeç esso nun seia possible para naide. Mas ten sido l studo de la mie bida nun caier naqueilhas fraquezas que muita beç pónen a rediclo ũa alta anteligença.”
“Cumo tal la baidade i la la proua.”
“Si, la baidade ye mesmo ũa fraqueza. Mas la proua—adondequiera que haba ũa berdadeira superioridade de anteligença, la proua stará siempre sujeita a un bun cuntrole.”
Elizabeth bolbiu se para scunder ũa risa.
“L buosso eisame al Senhor Darcy acabou, supongo you”, dixo la Menina Bingley; “i dezi me qual ye la cunclusion?”
“Stou mesmo cumbencida de que l Senhor Darcy nun ten defeitos. El própio lo aceita sien arrodeios.”
“Nó”, dixo Darcy, “nunca tube ũa eideia dessas. Tengo defeitos que chéguen, mas eilhes nun son, spero you, d’anteligença. L miu carátele nun respondo por el. Ye, cuido you, pouco anteligente de mais—pula cierta pequeinho de mais pa la cumenéncia de las pessonas. Nun sou capaç de me squecer de ls çparates i de ls bícios de ls outros, nien de las oufénsias deilhes contra mi. Ls mius sentimentos nun s’apágan por muito sfuorço que faga pa ls mudar. L miu carátele talbeç puoda ser chamado de rancoroso. La mie buona oupenion subre alguien perdida ũa beç, ye perdida para siempre.”
“Esse ye un defeito de berdade”, dixo Elizabeth. “L rancor amplacable ye ũa mancha ne l carátele. Mas bós scolhistes bien l buosso defeito. Nun sou capaç de me rir del. Stais salbo de mi.”
“Hai, acredito you, an cada carétele ũa tendéncia para un cierto mal—un defeito natural, que nien siempre la melhor eiducaçon ye capaç de arrepassar.”
“I l buosso defeito ye tener le senreira a todo mundo.”
“I l buosso”, respundiu le el cun ũa risa, “ye antenderdes mal las pessoas de perpósito.”
“Bamos a tocar un cachico”, dixo la Menina Bingley, cansada dũa cumbersa de que eilha nun fazie parte. “Louisa, nun t’amportas que sperte l Senhor Hurst?”
L’armana nun s’amportou nada, i l piano fui abierto; Darcy, apuis de pensar alguns sfergantes, nun staba arrependido desso. Ampeçou a sentir l peligro de le dar atencion a mais a Elizabeth.

Sem comentários: