sábado, 22 de dezembro de 2012

Feliç Natal


Nota: Este post é bilingue

Las ninas de la Selombra de ls Lhibros zeian a todos ls sous amigos, seguidores, parceiros i a todos ls que d'algun modo particiapn i ajudan ne l zambolber deste nuosso cantico, un Natal feliç, lheno de paç i alegrie.
Speramos que l 2013 seia un anho buono para todos; se num podir ser melhor  que l'anho qu'agora termina, pul menos, que num seia pior. Que ne ls traga lheituras mágicas, lhibros deliciosos i muitos i buns outores para çcubrir ó rebesitar.

Feliç Natal, Bun anho i buonas lheituras




As meninas da Sombra dos Livros desejam a todos os amigos, seguidores, parceiros e a todos os que de algum modo ajudam e participam no desenvolvimento deste nosso cantinho, um Natal feliz, cheio de paz e alegria.
Esperamos que 2013 seja um ano bom para todos; se não puder ser melhor que o ano que agora termina, pelo menos, que não seja pior. Que nos traga leituras mágicas, livros deliciosos e muitos e bons autores para descobrir ou revisitar.

Feliz Natal , Bom Ano e boas leituras


quarta-feira, 19 de dezembro de 2012

Parabéns Bailarina


Hoje a minha irmã, a nossa Bailarina, faz anos :)
Embora tenha dito que não queria festas e bolos, penso que estes cupcakes não lhe vão fazer mal nenhum (caloricamente falando!!). Por isso, aqui ficam, em jeito de miminho, com um enorme beijo da restante equipa do blog.

Muitos parabéns!!

segunda-feira, 17 de dezembro de 2012

Queen's Challenge


Encontrei este Desafio no Chaise Longue e não resisiti. Já houve uma época em que lia muitos livros deste género e continuo a gostar dos mesmos (não sei porque já não leio tantos) e, uma vez que o número de livros a ler não é muito longo, achei que era uma boa oportunidade de voltar a estas leituras.

As regras não são muito rigorosas. Podemos ler sobre rainhas da mesma disnastia ou de dinastias diferentes, do mesmo país ou de vários... No fundo as regras ficam à escolha do leitor sendo que apenas temos que seguir a regra básica - ler sobre rainhas.

Ainda não me debrucei sobre os títulos a ler mas vou deixar este post na página de desafios literários onde o irei actualizando à medida que o for completando.

Agora é só começar 2013 e let Queen's come... :)

domingo, 16 de dezembro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo XV




L Senhor Collins nun era un home anteligente, i essa falha de la natureza an nada fura ajudada nien pula eiducaçon ou nien pul cumbíbio social; l mais de la bida del habie sido passada ambaixo l’outeridade de un pai anculto i garunhas; i anque tubisse andado nua ounibersidade, mantubo se alhá solo ne ls cursos mesmo neçairos, sien que se tubisse formado an qualquiera coincimiento útele. La sujeiçon cun que l pai lo eiducara, dira le al ampeço ua grande houmildade nas maneiras; mas era agora mui apoucada pula proua que ben dũa pessona pouco anteligente, a bibir eilha sola, i cun sentimentos própios dũa prosperidade temprana i nun sperada. Ũa feliç suorte habie lo recomendado a Lady Catherine de Bourgh quando apareciu aqueilha baga an Hunsford; i l respeito que el sentie pula alta posiçon social de la tie, i la beneraçon por eilha cumo sue ama, a la par cun ũa mui buona oupenion de el mesmo, de la sue outeridade cumo cura, i de ls dreitos del cumo reitor, habien feito del ũa mistura cumplicada de proua i de sabujice, de prejunçon i de modéstia.

Tenendo agora ũa buona casa i un rendimento que le chegeba i sobraba, el resolbira a casar se; i al buscar quedar a bien cula familha de Longbourn tenie ũa mulher an mira, puis fazie tencion de scolher ũa de las filhas, se las achasse guapas i simpáticas cumo staba corricado. Era este l plano del para eimendar las cousas—ó reparacion—por ardar las propiadades de l pai; i el tenie lo cumo un eicelente plano, yá que era legítimo i al modo, i dun grande zantresse i generosidade de la parte del.

L plano del nun se modeficou al bé las. La guapa cara de la Menina Bennet lhougo le confirmou ls perpósitos del, confirmou las sues eideias apertadas subre la perferéncia a dar a las mais bielhas; i lhougo na purmeira belada eilha fui la scuolha del. Mas la manhana apuis trouxo ũa altaraçon; por un quarto de hora de frente a frente cula senhora Bennet antes del zayuno, apuis de ampeçar la cumbersa subre la casa de la paróquia, el confessou le las spranças del, de que la duonha deilha la pudisse achar an Longbourn, dou neilha l resultado, antre simpáticas risas i de an giral lo animar, de que lo abisaba quanto a essa mesma Jane an que ponira l’eideia. “Ne l que respeitaba a las filhas mais nuobas, eilha nun poderie tomar la repunsablidade de dezir—eilha nun le poderie dar ũa repuosta segura—mas eilha nun era sabedora de nanhue anclinaçon nesse sentido; de la filha mais bielha, eilha bie se oubrigada a dezir lo—eilha sentie até cumo deber deilha dar se lo a antender, staba quaije cmprometida cun outra pessona.

L Senhor Collins solo tenie que demudar de Jane para Elisabeth—i esso fui feito mui debrebe—fizo lo enquanto la Senhora Bennet staba a amanhar l lhume. Elizabeth, apuis de Jane tanto pula eidade cumo an belheza, sucediu le naturalmente.

La Senhora Bennet guardou l’eideia cun eilha i cunfiaba que bien debrebe iba a tener dues filhas casadas; i l home de que na biespera nun podie sequiera oubir falar staba agora an grande stima i cunsidraçon.

L’antençon de Lydia de ir até Meryton nun quedara squecida; todas las armanas menos Mary, cuncordórun an ir cun eilha; i l Senhor Collins iba le a serbir de cumpanha, a pedido de l Senhor Bennet, que aplediaba por se ber lhibre del, i tener la biblioteca solo para el; l Senhor habie lo seguido zde l zayuno; i purparaba se para cuntinar, al que parecie acupado cun un de ls mais grandes belumes de la coleçon, mas na prática falando cun l Senhor Bennet, quaije sien parar, de la casa i de l jardin del an Hunsford. Todo esso deixaba l Senhor Bennet fuora del mesmo. Na biblioteca del siempre habie garantido l sossego i la tranquilidade; i staba çpuosto, cumo se l dixo a Elizabeth, a aguantar la burrice i a la prejunçon an qualquiera outra debison de la casa, mas eilhi afazira se a star lhibre de todo esso; dendê que tenga ousado to la sue delicadeza an cumbidar al Senhor Collins para se ajuntar a las filhas ne l passeio deilhas; i l Senhor Collins, stando mais para ũa caminhada do que para leituras, amostrou ũa grande sastifaçon an cerrar l sou lhibro gordo, i ir.

I antre frases amprouados i ansosas de l lhado del, i simpáticos meneares de cabeça de las primas del, passou se l tiempo até que antrórun an Meryton. Ende l’atencion de las mais nuobas deixou de star presa el. Ls uolhos deilhas lhougo se ponírun a correr la rue a saber de oufeciales, i nada a nun ser un chapeu mesmo mui alegante, ou ũa musselina mesmo nuoba nalgue betrina, las poderie çtrair.

Mas l’atencion de todas las rapazas fui lhougo agarrada por un home inda moço, que eilhas nunca habien bido antes, que tenie ũa mui guapa figura, caminando cun un oufecial de l outro lhado de la rue. L oufecial era l Senhor Denny an pessona de que Lydia se benira a anformar quanto a la benida de l de Londres, i que le fizo ũa dénia als bé las a passar. Todas quedórun ampressionadas cula figura de l benediço, botórun se a adebinar quien poderie ser; i Kitty i Lydia, decididas, se possible, a çcubrir, atrabessórun la rue i fúrun pa l passeio de l outro lhado, fazendo de cuonta que querien algo ne l soto delantre, i chegórun al passeio mesmo na altura an que ls dous cavalheiros, que habien buolto al para trás, chegában al mesmo sítio. L Senhor Denny fui directamente a tener cun eilhas, i pediu le lhicéncia p ale apersentar l amigo del, l Senhor Wickham, que l die atrás bolbira cun el de la capital i tenie l gusto de anunciar que aceitara ũa posiçon ne l regimento. Esto yá era de mais; al moço solo le faltaba la farda de l regimento para se tornar mesmo ancantador. L’ aparecéncia era toda a fabor del; era mui guapo, ls traços éran delicados, ũa buona figura, i las maneiras mui agradables. A l’apersentaçon seguiu se de la parte del ũa cumbersa mui suolta—ũa cumbersa que era a la par purfeitamente correta i natural; i inda stában todos a cumbersar agradablemente quando l rugido de cabalhos le chamou l’atencion para Bingley i Darcy, que benien pula rue abaixo a cabalho. Quando recoincírun las ties de l grupo, ls dous cavalheiros lhougo fúrun a tener cun eilhas, i ampeçórun lhougo cun ls cumprimentos questumados. Era percipalmente Bingley que falaba, i la Menina Bennet la sue percipal atencion. Nessa altura, dixo le el, íban a caminho de Longbourn para se anteiráren a respeito deilha. L Senhor Darcy apoiou esso cun ũa dénia, i staba a ber se nun cruzaba ls uolhos del cun ls de Elizabeth quando de repente quedórun parados al ber l benediço, i Elizabeth, dando se de cuonta de l calantriç de dambos a dous al ancaráren un cul outro, quedou pasmada cun l efeito desse ancuontro. Dambos a dous demudórun de quelor, un quedou branco, l outro rosado. L Senhor Wickham, passado un ratico, topou cula mano ne l chapeu —un cumprimento a que l Senhor Darcy le respundiu. Qual poderie ser l sentido desso? Era ampossible de manginar; mas era ampossible nun lo querer saber.

Un cachico apuis, l Senhor Bingley, sien parecer que se habie dado de cuonta de l que se passara, çpediu se i fui se ambora cun l amigo del.

L Senhor Denny i l Senhor Wickham passeórun cun las moças até la puorta de casa de l Senhor Philips, i ende fazírun las sues dénias, anque la Menina Lydia ansistira para que antrássen i anque tamien la Senhora Philips assomando se a ũa jinela de la preça de casa benira de modo mui bibo a apoiar l cumbite.

La Senhora Philips quedaba siempre mui cuntenta por ber las sobrinas; i las dues mais bielhas, por bias de nun las ber yá algun tiempo, fúrun specialmente bien recebidas, i eilha staba a amostrar le la sue surpresa por tan de repente habéren bolbido a casa, que, cumo la carruaije deilhas nun las tubira ido a buscar, nun haberie sabido de nada, se nun se tubira dado l causo de ancuntrar an rue l pinche de l Senhor Jones, que le habie dezido que nun tenien de ambiar mais remédios para Netherfield porque las Meninas Bennet yá se habien ido ambora, quando l’atencion deilha fui zbiada pa l Senhor Collins, que Jane le apersentaba. Eilha recebiu lo culas sues melhores maneiras, a que el le respundiu c’un zagero inda mais grande, pedindo çculpa por antrar assi an casa deilha, sien que antes le houbira dado coincimiento desso, mas que el speraba justificar por ser pariente de las moças que lo traírun al coincimiento deilha. La Senhora Philips quedou barada cun tan grande buona eiducaçon; mas la sue cuntemplaçon daquel benediço fui lhougo anterrumpida pulas sclamaçones i preguntas a respeito de l outro; a respeito de l qual, assi i todo, eilha solo soubo dezir l que las sobrinas nun yá sabien, que l Senhor Denny lo traíra de Londres, i que el iba a acupar l puosto de teniente——ne l cundado. Eilha habie stado a mirar para el na última hora, dixo le, anquanto el passeaba rue arriba i rue abaixo, i se Senhor Wickham aparecisse, Kitty i Lydia haberien de buona gana cuntinado essa acupaçon, mas anfeliçmente mais naide passou agora delantre de las jinelas a nun ser alguns oufeciales, que, acumparados cun aquel benediço, nun passarien agora de “uns fulanos burros i zagradables”. Alguns deilhes íban a cenar cun ls Philips a soutordie, i la tie pormetiu le que le dezirie al home deilha que bejitasse l Senhor Wickham, i lo cumbidasse tamien a el, se la família de Longbourn quejisse benir a la nuite. Assi quedou treminado, i la Senhora Philips acrescentou que íban a tenerl bilhetes de l advertido jogo de la loterie, i ũa subrecena lhebe i caliente. L’eideia de tales delícias era eicelente, i eilhas fúrun se ambora mui cuntentas. L Senhor Collins bolbiu culas sues çculpas al salir, i cun grande delicadeza fui le dezido que nada daqueilho era perciso.

De caminho para casa, Elizabeth cuntou le a Jane l que eilha se dira de cuonta antre ls dous cavalheiros; i anque la reaçon mais natural de Jane fura defender un ou dambos a dous, se algun deilhes le parecira an falta, tamien cumo l’armana nun achou splicaçon para un cumportamiento assi.

L Senhor Collins apuis de bolber deixa la Senhora Bennet mui cuntenta al amostrar le la sue admiraçon pula delicadeza i las maneiras de la Senhora Philips. Dezie el que, tirando Lady Catherine i la filha deilha, nunca bira ũa mulher tan alegante; yá que eilha nun solo lo recibira cun toda l’eiducaçon, cumo tamien lo ancluíra ne l cumbite pa la belada de l die apuis, anque eilha nunca lo tubira bido antes. Esso era an buona parte debido a la parentena cun eilhes, mas que assi i todo nunca an dies de sue bida recebira tantas probas de atencion.

sexta-feira, 14 de dezembro de 2012

O Cavaleiro de Westeros e Outras Histórias

Título: O Cavaleiro de Westeros e Outras Histórias
Autor: George R. R. Martin
Tradução: Jorge Candeias
Edição: Saída de Emergência
Nº de páginas: 480

Cerca de um século antes dos eventos narrados em A Guerra dos Tronos, um jovem escudeiro parte em busca de fama e glória num dos mais famosos torneios de Westeros. Mas o destino prega-lhe uma partida e coloca-o no caminho de um rapaz misterioso que irá mudar a sua vida para sempre. A não perder para os fãs da melhor série de fantasia da atualidade. 

O Cavaleiro de Westeros abre esta coletânea com os melhores contos de George R. R. Martin. Nela encontrarão também uma cidade dominada por uma elite de lobisomens, onde ocorrem horrendos acontecimentos; um magnata excêntrico com gosto por espécies exóticas que vai ser confrontado com o que não esperava; um padre em crise de fé num mundo distante; uma mulher que vasculha universos em busca do amor perdido; ou um homem que se vê confrontado com a derradeira escolha, num mundo em que o fim da vida não equivale necessariamente à morte. Dez histórias nascidas da imaginação do criador de As Crónicas de Gelo e Fogo.

Neil Gaiman escreveu um dia que o que tem de bom um livro de contos é que mesmo que te depares com um do qual não gostas, certamente, umas páginas depois irás encontrar um que adoras. Ora, mesmo tendo sido escrito por um mestre como Martin, este livro encaixa na perfeição nesta frase de Gaiman.  Houve apenas um conto que não consegui acabar de ler por não ter mesmo conseguido entrar no espírito, outros (poucos) revelaram-se um pouco mais confusos mas, no geral, adorei este livro. Não gostei desta leitura apenas pelos contos em si mas também pelo modo como os mesmos nos são presentados. Antes de cada um dos contos propriamente ditos, Martin faz-nos uma introdução (às vezes não muito pequena) sobre cada um deles e aquilo que lhes deu origem, revelando, assim, ao leitor alguns pormenores de determinados momentos da sua própria vida. Estas introduções ajudam-nos não só a compreender melhor as histórias mas também a conhecer melhor o autor.

Penso que seria penoso para quem visita esta página que me pusesse aqui a dissertar sobre cada um dos contos, além de que, tal possibilidade, poderia retirar-vos algum do prazer que é a descoberta de todos os pequenos pormenores nas diversas histórias (porque ia inevitavelmente cair em spoillers por muito que o tentasse evitar). Por isso, penso que a melhor maneira de realizar esta tarefa hoje será deixar-vos uma lista dos contos incluídos nesta edição, dando-vos uma pequena opinião apenas sobre aqueles de que mais gostei, e ficar à espera dos vossos comentários - gostava que me dissessem de vossa justiça, qual a leitura que mais vos agradou, a que menos gostaram...

Assim sendo:

  • As Canções solitárias de Larren Dorr - Gostei bastante deste conto. Fala-nos da solidão e da necessidade de amor, carinho e companhia que é inerente ao ser humano. A título de  curiosidade posso dizer-vos que aqui começamos a notar a queda especial do autor para o uso do termo Canção e vemos o que talvez seja o nascer dos Sete (os deuses de Westeros).
  • O Cavaleiro de Westeros - Qualquer fã de Martin vai adorar ficar a saber mais sobre o passado das famílias que tão bem conhecemos de Canções de Gelo e  de Fogo. Adorei. (Esta é a história da BD publicada pela SdE de que vos falei aqui ).
  • Uma Canção para Lya
  • A Cidade de Pedra
  • Flormordentes - Um conto maravilhosamente simples sobre a mente humana e a sua capacidade de acreditar naquilo que quer. A mentir assumindo a forma de verdade e a desilusão que de nós se apossa quando a verdade é tudo o que resta. O mundo em que se passa esta narrativa é simplesmente mágico e deixou-me cheia de curiosidade e vontade de saber mais.
  • O Caminho de Cruz e Dragão - Talvez por ter passado muitos anos num colégio de freiras e por pôr em causa tudo aquilo que lá me diziam gostei desta pequena sátira religiosa e os seus Inquisidores interestrelares, de um novo messias e do poder que a mentira pode ter quando nos é apresentada como uma verdade superior, como uma doutrina ou fé.
  • Reis-de-Areia - Medoooooo...!! Apesar de logo no início da história sermos capazes de adivinhar que a coisa não vai acabar bem, Martin dá voltas e reviravoltas e quando chega o final consegue deixar-nos com aquele friozinho no estômago. Uma pitadinha daquele medo estúpido (porque sabemos que não há nada a temer) mas é isso mesmo que se espera de um conto de terror.
  • O Homem em forma de Pêra
  • Sob Cerco
  • Negócios de Peles - Suspense, mistério, polícias corruptos, crimes sangrentos, magia e lobisomens. Se tinha ficado super-fã dos vampiros deste senhor quando li o Fevre Dream com este conto fiquei a adorar os seus lobisomens. Tenho pena que não se tenha ainda dedicado a algo mais longo dentro do género (pelo menos não, que eu saiba) porque foi um final mesmo em grande para este livro.

Concluindo, quem está à espera de mais Gelo e Fogo que se desengane. Esta é uma apresentação das espectaculares capacidades deste autor nas diversas áreas sobre as quais já se debruçou. Uma selecção magnífica de contos para ler com calma (optei por nunca ler dois de seguida para não correr o risco de me confundir depois!!) e aproveitar.

terça-feira, 11 de dezembro de 2012

Dystopia Reading Challenge 2013

Host: Blog of Erised

Bem, nesta altura do ano todos começamos a fazer os balanços habituais: as leituras que fizemos, as que queriamos ter feito, as melhoes ou as piores leituras do ano... E começamos também a preparar as leituras do próximo ano. Eu não sou excepção à regra. Hoje decidi participar num desafio literário que achei interessante, ler "distopias" (podem fazer clik na imagem acima para irem dar directamente à página). Vou tentar chegar ao nível 2 - Rebel ppor me parecer o mais razoável mas... logo se verá!!!

Os níveis são:
Level 1: Recruit (1 to 6 books)
Level 2: Rebel (7 to 12 books)
Level 3: Revolutionist (13 to 18 books)
Level 4: Leader (19+ books)

Ainda não fiz a minha lista de leituras, até porque tenho como objectivo, no ano que vem, deixar-me de tretas e começar a ler mais em inglês e francês e pode ser que este desafio seja um bom incentivo. Vou-vos pondo ao corrente até porque nas regras diz que não é necessário ter uma pré-lista, apenas que se vá lendo e que nos divirtamos com isso.


Mais alguém vai aderir??

domingo, 9 de dezembro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo XIV





A la cena, l Senhor Bennet quaijeque nun dixo nada; mas quando ls criados salírun, pensou que era altura de cumbersar un cachico cul sou huospedo i antoce amentou nun assunto que cuidaba que fura de l agrado del, amostrando le la suorte que el parecie que tubira cula sue ama. L’atencion de Lady Catherine de Bourgh an relaçon als deseios del, i la cunsideraçon pul cunfuorto del, parecien le mui grandes. L Senhor Bennet nun podie haber scolhido melhor. L senhor Collins fui mui buono ne ls sous lhoubores. L assunto oumentou la solenidade que yá era questumada ne ls sous modos, i dando se ls aires mais amportantes assegurou que «nunca an sue bida bira un cumportamiento assi nũa pessona de la alta sociadade—un tal respeito i afablidade cumo ls que el coincira an Lady Catherine. Eilha habie quedado ancantada por aprobar dambas las práticas que el yá tubira la honra de fazer delantre deilha. Eilha tamien lo cumbidara dues bezes para cenar an Rosings, i inda l sábado atrasado l mandara chamar para cumpletar l jogo de quatrilho a la belada. Lady Catherine era tenida por muita giente coincida del cumo ũa tie mui amprouada, mas el nunca bira neilha mais que delicadeza. Eilha siempre le falara cumo a qualquiera outro cavalheiro; eilha nun era nada contra que el fusse mais de l’asa de l cántaro culas outras familhas de la bezinança nien que de beç an quando salisse de la paróquia por ũa sumana ou dues, de bejita a  parientes del. Eilha até aceitara acunselhá lo a casar se assi que podira, çque el scolhira de modo a nun dar muito nas bistas; i ũa beç fura a bejitá lo a la sue houmilde casa, adonde aprobou todas las altaraçones por el feitas, i chegando eilha mesma a dar le algues eideias—uns stantes ne ls quartos de l sobrado».

Todo esso stá mui bien i ye muita delicadeza de la parte deilha,” dixo la senhora Bennet, “i stou cierta de que se trata dũa tie mui agradable. Ye ũa pena que las grandes senhoras nun séian mais aparecidas cun eilha. Eilha bibe acerca de bós?”

L jardin adonde stá la mie houmilde casica solo ten ũa caleija a apartá lo de Rosings Park, adonde Sue Eicelença mora.”

“Parece me que dezistes que eilha era biúda? Ten algue familha?”

“Eilha solo ten ũa filha, l’ardeira de Rosings, i de grandes propiadades.”

“Á!” dixo la Senhora Bennet, abanando la cabeça, “anton stá an melhor situaçon que l mais de las moças. I cumo ye la rapaza? Ye guapa?”

Ye ũa moça mui ancantora. La própia Lady Catherine dixo que, ne l que respeita a berdadeira belheza, la Menina Bourgh arrepassa an muito la mais guapa de l sexo deilha, puis hai neilha aqueilhas feiçones que çtínguen ũa moça nobre de nacéncia. Zgraciadamente ten ũa custituiçon amalinada, l que la ten ampedido de abançar an ciertos campos de la sue eiducaçon que, nun fura esso, haberie alhá chegado sien problemas, cunsante m’anformou la tie que ourientou l’eiducaçon deilha, i que inda mora cun eilhas. Mas eilha ye mui amable, i amenudadas bezes ten la bondade de passar a la mie houmilde puorta na sue carrocica cun sous cabalhicos.

Yá fui apersentada na sociadade? Nun se me lembra de haber oubido l nome deilha antre las damas de la corte.”

“L mal stado de la salude deilha nun la deixa, anfeliçmente, ir a la capital; i por essa rezon, cumo you le dixe un die a Lady Catherine, nun tubo la Corte Británica l sou mais guapo anfeite. sue senhorie pareciu agradada cula eideia; i podeis manginar cumo quedo feliç por an qualquiera oucajion le ouferecer estes pequeinhos i delicados cumprimientos que a las ties siempre le gústan. Por mais dũa beç le tengo ouserbado a Lady Catherine, que l’ancantadora filha deilha parece que naciu para ser duquesa, i que l mais alto títalo, an beç de le traier amportança, inda quedarie por eilha acrecentado. Ye esta culidade de cousicas que le agrádan a sue eicelença, i you cunsidro me specialmente oubrigado a tener cun eilha essas atençones.”

Teneis toda la rezon,” dixo l Senhor Bennet, “i dai grácias por tenerdes l talento de agabar cun delicadeza. Puodo preguntar bos se essas tan amables atençones bos sálen assi ne l momento, ou son purmeiro studadas por bós?”

“Eilhas bénen subretodo de l que se passa n’altura, i anque a las bezes m’adbirta a pensar i andonar eilegantes agabones que puodan serbir para las oucajiones que aparéçan, fago siempre de modo a que aparéçan cumo l menos studadas possible.”

Las suposiçones de l Senhor Bennet batírun cierto. L primo del era tan absurdo cumo el speraba, i era cun grande caçuada que el l scuitaba, guardando al mesmo tiempo un aire sério i cumpenetrado, i, tirando un ou outro mirar a caras a Elizabeth, nun le amostrando l sou gusto a naide.

Assi i todo, a la hora de l chá la dosa yá era bastante, i l Senhor Bennet tubo la sastifaçon de lhebar l sou huospedo outra beç pa la sala, i, acabado l chá, de lo cumbidar a ler alto pa las ties. L Senhor Collins aceitou, i traírun le un lhibro; mas, mal apenas mirou para el (yá que todo amostraba pertencer a ũa biblioteca moble), el detubo se, i pedindo çculpa, dixo que el nunca lie remanses. Kitty mirou para el spantada i Lydia quedou de boca abierta. Traírun le outros lhibros, i apuis de algues dúbedas scolhiu Sermones de Fordyce. Mal apenas el abriu l lhibro Lydia abriu la boca, i antes que el tubisse, cũa solenidade de anfadar, lido trés fuolhas, anterrumpiu lo, dezindo:

Á mai, sabiedes que tiu Philips faç tencion de çpedir a Richard; i se el lo fazir, l coronel Forster lo bai a apreitar? Fui tie que me lo cuntou ne l sábado. Manhana bou a Meryton a saber mais cousas i a preguntá le quando ye que l Senhor Denny buolbe de la capital.

Las dues armanas mais bielhas mandórun calhar a Lydia, mas l Senhor Collins, mui oufendido, puso l lhibro d’a parte i dixo:

“Muita beç tengo arreparado ne l pouco antresse que las mocicas ténen por lhibros algo mais sérios, anque screbidos solo para bien deilhas. Esso spanta me, cunfesso bos; puis, pula cierta, nada le puode ouferecer mais bantaijes do que l saber. Mas nun quierocuntinar a anquemodar a mie primica.

Apuis, bolbendo se pa l Senhor Bennet, oufereciu se para jogar cun el un jogo de gamon. L Senhor Bennet aceitou l zafiu, ouserbando que el fazira bien al deixar las rapazas adbertíren se cullas sues fribolidades. La Senhora Bennet i las filhas pedírun le de modo mui amble çculpa por Lydia lo haber anterrumpido, i pormetírun le que esso nun se tornarie a passar s’acauso el bolbisse al lhibro; mas l Senhor Collins, apuis de le assegurar que nun le quedaba cun rábia a la primica, i que nunca iba a tener l cumportamiento deilha cumo ũa oufénsia, sentou se a outra mesa cun l Senhor Bennet, i purparou se pa al gamon.

sexta-feira, 7 de dezembro de 2012

A Torre e a Morte

Título: A Torre e a Morte
Autor: Michael Innes
Colecção: 9 mm
Edição: Jornal O Público

"Quando o Lord de Erchany, Ranald Guthrie, cai das muralhas do seu castelo, numa noite de tempestade em pleno Inverno, o lendário e perspicaz detective John Appleby é chamado para investigar o caso. Ao longo do livro, são apresentadas várias hipóteses que tentam explicar este estranho "acidente", mas só uma é a verdadeira... A Torre e a Morte (1938) é um dos melhores policiais do escocês Michael Innes (1906-1994), pseudónimo de John Innes Stewart, que não resiste a confundir os factos com elementos fantásticos e surreais."

Autor de vários policiais Michael Innes publicou este título em 1938. Por cá, foi editado na colecção Xis e, mais tarde, pela Livros do Brasil na colecção vampiro. Em boa hora o Público decidiu incluir este título na 9mm, é um verdadeiro clássico dos policiais.

Quem prefere os policiais modernos, mais realistas e com maiores referências às tecnologias, pode ter certas reticências quando confrontado com as insólitas circunstâncias que rodeiam uma estranha morte na Escócia profunda do virar do século e às alusões ao sobrenatural. Contudo, em minha opinião, a mestria de Innes na criação de ambientes e personagens, aliada à enorme qualidade narrativa e à capacidade revelada para trocar as voltas ao leitor com as situações mais inesperadas, depressa farão o mais relutante ultrapassar as suas dúvidas, deixando-o rendido à escrita deste autor.

A narrativa gira em torno de uma torre e de uma morte (uau...!! a minha astúcia... :) ) mas além disso pouco mais sabemos. Ter-se-á Ranald Guthrie suicidado? Terá sido acidente? Homicídio?  O final e engenhoso e inusitado, como tudo neste livro mas o modo como o leitor o atinge é, por si só, peculiar. A narrativa desenvolve-se em cinco fases, cada uma delas domínio de um personagem que nos vai dando a conhecer aquilo que sabe sobre a morte do falido castelão escocês.
A primeira parte é narrada por Ewan Bell, o sapateiro de Kingkeig (aldeia remota perdida nos confins da Escócia) que, e aqui entra o insólito e o irónico, cita os clássicos latinos e é um dos homens mais influentes e letrados dos arredores. É pela sua voz que ficamos a saber que no castelo vivem, além de Ranald Guthrie, a sobrinha deste (um parentesco que suscita diversas dúvidas e muitos mexericos); Tannas, um jovem doente mental que acabamos por não perceber muito bem como ali foi parar; o sinistro mordomo Hardcastle e a mulher deste. Ewan dá-nos também a conhecer os factos e acontecimentos que antecedem a morte de Guthrie e deixa-nos a par de todos os boatos e mexericos da aldeia (sempre referindo que o são).

Numa segunda fase, o narrador é Noel Gilby, um jovem dandy que, após um acidente de automóvel numa noite de neve, se vê obrigado a pedir asilo no decrépito castelo. Com ele chega Sybil Guthrie, parente distante do falecido. Gilby escreve uma carta-diário dos acontecimentos que têm lugar no castelo, incluindo a morte de Randal, com o intuito de se justificar à sua noiva. Com a sua narração o mistério começa a adensar e o leitor sem saber o que há-de pensar de tão estranhas ocorrências.

O terceiro interveniente é Aljo Weddeburn, advogado/ solicitador, chamado por Noel Gilby que ao analisar os factos é o primeiro a tentar lançar alguma luz (com lógica) sobre os mesmos. Ainda assim, as suas teorias têm que esperar pela intervenção e acção do inspector Appleby - o nosso quarto narrador- que virá investigar convenientemente o caso.

O último interveniente... vou deixar que o descubram os curiosos que decidirem ler este livro. Além de ser um enorme spoiller  mencioná-lo, iria estragar toda a surpresa do final. Apenas posso dizer que é alguém que nos conta um pouco do passado da família Guthrie, em particular sobre Ranald e os seus irmãos.

Os suspeitos são muitos - todos os habitantes do castelo e outros dois personagens - e aquilo que parecem ser as mais ocas trivialidades dadas a conhecer por mero acaso acaba, muitas vezes, por se revelar um pormenor importante e decisivo para o desfecho da estória. É um livro para ler com calma e saborear.

Recomendadíssimo.

quinta-feira, 6 de dezembro de 2012

Angelopolis - está a chegar...



Alegrem-se os fãs de Danielle Trussoni e da sua Angelologia. Foi dada a conhecer esta semana a capa do próximo volume da autora - Angelopolis. Não foram adiantadas quaisquer informações relativas a este volume, apenas se sabe que será a continuação do primeiro livro da autora e que tem data de lançamento, nos EUA, agendada para 26 de Março de 2013. 

Aos fãs resta-lhes esperar pela versão original ou esperar mais um "bocadinho" pela tradução. Posso adiantar-vos que a Presença me fez saber que a tradução para português vai arrancar este mês e o livro será por cá publicado no próximo 2013. Já não falta muito... :)

Aos que não sabem do que falo, deixo aqui a minha opinião sobre Angelologia e aqui poderão ler um excerto da mesma.

quarta-feira, 5 de dezembro de 2012

O Aroma das Especiarias

Título: O Aroma das Especiarias
Autor: Joanne Harris
Tradução: Ana Saldanha
Edição: Asa
Nº de páginas: 496

"Vianne Rocher recebe uma estranha carta. A mão do destino parece estar a empurrá-la de volta a Lansquenet-sur-Tannes, a aldeia de Chocolate, onde decidira nunca mais voltar. Passaram já 8 anos mas as memórias da sua mágica chocolataria La Céleste Praline são ainda intensas. 

A viver tranquilamente em Paris com o seu grande amor, Roux, e as duas filhas, Vianne quebra a promessa que fizera a si própria e decide visitar a aldeia no Sul de França. À primeira vista, tudo parece igual. As ruas de calçada, as pequenas lojas e casinhas pitorescas… Mas Vianne pressente que algo se agita por detrás daquela aparente serenidade. O ar está impregnado dos aromas exóticos das especiarias e do chá de menta.
Mulheres vestidas de negro passam fugazes nas vielas. Os ventos do Ramadão trouxeram consigo uma comunidade muçulmana e, com ela, a tão temida mudança. Mas é com a chegada de uma misteriosa mulher, velada e acompanhada pela filha, que as tensões no seio da pequena comunidade aumentam. E Vianne percebe que a sua estadia não vai ser tão curta quanto pensava. A sua magia é mais necessária do que nunca!"


Adorei os cheiros e as cores deste livro. Não o cheiro das páginas, não... Que já leu os anteriores volumes desta trilogia - Chocolate e Sapatos de Rebuçado - compreende com certeza. Tudo nesta trilogia é magia, cheiro e cor. Cheiro a chocolate, a compotas acabadas de fazer, a pêssegos maduros, ao vento que muda... As cores fortes que passam, os fugazes vislumbres coloridos captados pelo canto do olho, a cor suave que fica e marca...

Em Paris, Vianne sente o quente vento de verão mudar, um vento que pede mudança, pede viagem. Quase inacreditavelmente, recebe uma carta da sua defunta amiga Armande. Se algo a empurrava para Lansquenet-sur-Tannes, esta carta vem selar definitivamente esse destino e Vianne acaba por aproveitar o período de férias de verão para rumar à aldeia com Anouk e Rosette.

Se no início tudo parece igual ao que haviam deixado para trás 8 anos antes, rapidamente nos apercebemos que, tal como antigamente, ali nada é o que parece e que as mudanças são muitas e profundas. Não tardamos muito a ter vislumbres de uma silhueta negra, sempre à margem mas sempre presente. É através dela que vamos compreender o motivo das mudanças e cisões na comunidade de Lansquenet. A comunidade árabe veio para ficar e instalou-se ali mesmo do outro lado do rio - em Les Marauds - com os seus costumes, as suas estranhas comidas, trazendo novas cores e odores a especiarias exóticas, chocando com a indumentária das suas mulheres. Estranhamente, monsieur le Curé, foi dos primeiros a estender a mão a estes forasteiros acabando por ver-se enredado numa trama obscura de mal entendidos e tornando-se um homem atormentado cuja fé e as convicções vacilam a cada minuto.

Com uma habilidade fora do normal e uma enorme subtileza, usando sempre a comida e a "magia caseira" das donas de casa, Joanne Harris trata de questões tão sensíveis como o choque de culturas, o fundamentalismo (não apenas o islâmico), o suicídio e as dúvidas que, em determinadas fases da vida, assaltam toda a alma humana. Para o fazer usa a voz de Vianne Rocher e a do monsieur le Curé que nos vão guiar pela trama de mistério e intrigas que levam aos desafortunados e fatídicos acontecimentos que terão lugar na pequena aldeia. Através dos seus olhos vamos conhecer os novos habitantes de Les Marauds, ficamos a saber mais sobre alguns dos costumes mais retrogrados (aos olhos ocidentais) de uma  cultura e religião que cresce todos os dias e  temos o prazer rever os antigos amigos de Vianne (muitos deles com alguns "esqueletos no armário").

Uma estória que nos transporta de novo à atmosfera mágica de Chocolate. Uma narrativa que nos prende e nos envolve a ponto de sentirmos de uma forma estranhamente vivida, além da angustia e das alegrias dos personagens, os cheiros e sabores de Lansquenet-sur-Tannes. Adorei


Podem ler um excerto aqui




"Alguém me disse uma vez que, só em França, duzentas e cinquenta mil cartas são enviadas todos os anos aos mortos.
O que ela não me disse foi que, por vezes, os mortos respondem…"


(Apesar de não ser hábito, não resisti a colocar aqui a minha passagem preferida de todo o livro. )

terça-feira, 4 de dezembro de 2012

Estrada Vermelha, Estrada de Sangue

Título: Estrada vermelha, Estrada de sangue
Autor: Moira Young
Colecção: Via Láctea
Edição: Ed. Presença
Nº de páginas: 336

"Estrada Vermelha, Estrada de Sangue é um thriller futurista, uma aventura épica que se passa num período pós-apocalíptico e extremamente violento. Saba, a protagonista, é uma jovem que viveu sempre em Silverlake, numa zona remota, inóspita e quase deserta, até ao dia em que uma tempestade de areia traz consigo um bando de terríveis criminosos que lhe matam o pai e levam consigo Lugh, o irmão gémeo que ela adora. Sozinha com Emmi, a irmã mais nova, Saba vai investir toda a sua coragem e o seu espírito combativo na busca do irmão, numa demanda perigosíssima e empolgante, através de intermináveis extensões desérticas e violentas intempéries, que culminará numa apoteose de pura adrenalina."


Estrada Vermelha, estrada de sangue é o primeiro volume de uma trilogia que, em alguns países, já tem o segundo volume - Rebel Heart - editado. É um romance para jovens adultos centrado, sobretudo na personagem de Saba, uma rapariga que viveu com os pais e os irmãos numa zona remota - Silverlake - sem contacto algum com qualquer tipo de civilização e com muito pouco contacto com outros humanos que não a sua família, o que faz com que nada saiba sobre o mundo em que vive. A vida desta jovem dá uma valente reviravolta no dia em que uma tempestade de areia trás consigo um bando de malfeitores que acabam por lhe matar o pai, raptar o irmão e deixá-la sozinha, no meio do deserto, com a sua irmã mais nova a cargo.
Contudo, Saba está muito para lá de se resignar com a sua sorte. É uma jovem teimosa que sempre viveu à sombra do seu irmão gémeo, Lugh, mas que se revelará um poço de energia e persistência. Longe de aceitar o seu destino, Saba parte em busca do irmão e é aqui que tudo acontece.

Com o abandonar de Silverlake por parte das jovens irmãs o leitor começa a ter um vislumbre daquilo que é o mundo pós-apocalíptico que serve de cenário a esta estória. Uma tremenda falta de água (e consequente falta  de alimentos) marca toda a civilização que regrediu ao ponto de parecer que todos vivem de trocas e de algum tipo de vagabundagem mais ou menos violenta, muitos dependentes de uma droga que vicia  entorpece a mente de quem a consome. É um mundo cão onde os fins justificam quaisquer meios, onde a cultura não existe, as pessoas não sabem ler e onde todos são dominados por um auto-denominado Rei e os seus estranhos e intrigantes guardas. Apesar de ficarmos a saber tudo isto (mais detalhado, obviamente) não fiquei completamente convencida. A caracterização deste universo é muito boa e as descrições dos vários locais são estupendas (acho que cheguei mesmo a ver o deserto, o lago seco, os Campos da Liberdade...), ainda assim, nada nos explica o que aconteceu para que o mundo e as pessoas que o habitam tivessem chegado àquele ponto. São deixadas umas ténues pistas no ar, é certo, mas nada de concreto. E depois há o Rei. Mas como chegou aquele homem a ser o que é? De onde vieram os Tonton? Enfim, há coisas que não encaixaram, pelo menos neste primeiro volume.

O ponto forte são sem dúvida as descrições a par dos personagens. Todas as descrições vão ao pormenor e até nas cenas mais violentas o leitor consegue mesmo sentir-se no centro da acção graças às descrições vividas e coloridas com que a autora nos brinda. Os personagens além de muito reais são um pouco atípicos. Normalmente nos livros dirigidos a um público mais jovem as coisas são muito "a preto e branco" mas aqui não há personagens bons ou que nunca se enganam. Claro que há os maus e que são mesmo intragáveis mas  os personagens principais e os secundários que os acompanham são muito reais. Cometem erros, são imprevisíveis, orgulhosos e arrogantes mas também se emocionam, amam e, acima de tudo, lutam por aquilo em que acreditam. Outro ponto "engraçado" e fora do comum (e que me agradou bastante) é que o romance não é o ponto central da trama nem lhe toma o lugar, é apenas um desenvolvimento paralelo que serve para dar outro "saborzinho" à narrativa.

Mesmo sendo algo previsível e havendo alguns pormenores que penso não terem sido tão bem conseguidos quanto seria de esperar, gostei bastante do livro. Aguardo a segunda parte para poder saber se as lacunas serão colmatadas e, confesso, porque fiquei algo curiosa.

Podem ler um excerto aqui

quinta-feira, 29 de novembro de 2012

O aroma dos livros


Quem gosta realmente de livros adora-os pelo seu peso, pelas capas (duras ou não) pelo prazer de virar a página e, este é um ponto realçado por todos os amantes de livros, pelo seu cheiro. Quantos de nós temos o secreto (ou não tão secreto) prazer de, antes de iniciar a leitura de um novo volume, abri-lo e desfolhá-lo apenas para sentir o cheiro exalado pelas suas páginas? Pois é.... sei que não sou a única a fazê-lo.

Karl Lagerfeld também deve fazer a mesma coisa que muitos de nós. Não foi apenas uma vez que afirmou que o melhor cheiro do mundo é o cheiro dos livros. Prova do seu gosto a nível aromático são não penas estas declarações mas o facto de ter aceite a proposta da Wall Papper Magazine - revista de moda, arte e design. A pedido do editor Gehrard Steidl foi criada e "engarrafada"  (muito ao estilo de Patrick Suskind !!!), por Gaza Schoen, uma fragrância que reproduz o cheiro que faz as delicias doa amantes dos livros por todo o mundo. A idealização da caixa fico, então, a cargo de Lagerfeld.

Será que cheira mesmo como os livros das nossas estantes?




A título de curiosidade, posso adiantar-vos que o nosso prazer e gosto por este aroma vem, sobretudo de uma substância de nome Lignino. O Lignino é uma substância que impede que todas as árvores se curvem, um polímero constituído por unidades próximas da vanilina. O que significa que cheira ligeiramente a baunilha. É este aroma, juntamente com o dos demais componentes de um livro - tintas e outros químicos - e o cheiro resultante de factores externos a que os livros são expostos - humidade ou calor - por exemplo, que nos proporciona o enorme e tão simples prazer que retiramos do facto de cheirar um livro.



Deixo-vos as imagens da embalagem do dito perfume :)


Como fonte de informação usei, entre outras, um post do Eu Amo Ler

quarta-feira, 28 de novembro de 2012

The Daylight War - Peter V. Brett



Com o último volume acabadinho de escrever, o autor Peter V. Brett deu a conhecer na sua página oficial a capa da edição americana de The Daylight War. O facto dá aos demais leitores uma certa esperança de que já não falte muito para pormos as mãos nas edições traduzidas.

Segundo o autor, se O Homem Pintado (podem ler a minha opinião aqui) é o livro de Arlen e A Lança do Deserto o de Jardir, este novo volume será definitivamente o livro de Inevera. 

Depois da visita à página oficial fiquei com expectativas elevadas quanto a este título. A ver vamos...
Enquanto e não, ficam aqui as sugestivas imagens de capa/contracapa e o link para um excerto disponibilizado pelo próprio autor - basta carregarem aqui.




terça-feira, 27 de novembro de 2012

Os Dragões do Assassino

Título: Os Dragões do Assassino
Saga/ Série: O Regresso do Assassino Vol.5
Autor: Robin Hobb
Tradução: Jorge Candeias
Edição: Saída de Emergência
Nº de páginas: 448

"Os Dragões do Assassino termina uma das séries de fantasia mais épicas de sempre. Por uma vez, todos parecem estar unidos num único objetivo: chegar ao dragão Fogojelo, sepultado sob o glaciar de Aslevjal. Uns pretendem libertá-lo, outros querem matá-lo. O que será que vai acontecer? No meio está o Príncipe Respeitador, preso pela vontade de paz a um casamento que depende da morte do dragão, mas ligado pela Manha a quem quer devolver ao mundo aquela grande vida. O dragão de Vilamonte, poderá ter uma palavra a dizer? E o Bobo, que profetizara que morreria naquela ilha; morrerá? No centro do turbilhão, como sempre, encontra-se Fitz, sempre o fulcro, sempre o Catalisador, sempre o agente da mudança. Que surpresas, que reviravoltas no fluxo do tempo poderá ele ainda causar?"



Os Dragões do Assassino vem encerrar a série O Regresso do Assassino de Robin Hobb. Por ser um volume que equivale à segunda metade do último livro na edição original, não há grandes "preliminares" e a acção prende o leitor logo no primeiro capítulo. É impossível "só deitar um olho", nas primeiras páginas começa tudo a acontecer.

Fitz e os companheiros encontram-se na ilha de Aslevjal com o intuito comum de alcançar Fogojelo, o dragão preso no glaciar. O único problema é que nem todos têm as mesmas intenções. Alguns membros do grupo pretendem soltá-lo e devolver os dragões ao mundo enquanto que, para outros, o mais importante é que Respeitador cumpra a sua promessa e deposite a cabeça do dragão na lareira da casa-mãe da sua noiva. Fitz está mais dividido que qualquer um dos membros do grupo e, simultaneamente, cresce dentro de si a preocupação com o Bobo e com o futuro por este previsto. É imperativo descobrir que é o misterioso homem de negro, alcançar o dragão e evitar a morte do Bobo. Todas estas tarefas exigem tomadas de decisão importantes e, em minha opinião, é este um dos pontos altos do livro. O evoluir de Fitz, o facto de termos um personagem cada vez mais forte, que começa a aceitar o seu passado, os seus erros e com uma vontade adulta de se redimir dos mesmos, toma decisões mais sábias e menos infantis.

Sendo o capítulo final dá saga, há algumas pontas soltas e arestas por limar. Hobb trata magistralmente desta questão proporcionando-nos um reencontro do leitor com personagens das quais sentíamos falta e, mais importante, o reencontro entre personagens que vem fechar algumas feridas e fases das suas vidas. Contudo, é este aspecto que dá um sabor agridoce ao livro. Se por um lado o leitor fica contente por pais reencontrarem e salvarem heroicamente os filhos, pelo assumir dos erros passados por parte de alguns e o aceitar de uma vida e novas condições por parte de outros; por outro lado, não deixamos de ficar literalmente com a lágrima no canto do olho com o final reservado a alguns dos nossos mais queridos companheiros nesta, já longa,  viagem pelos Seis Ducados. Há amores reencontrados, há novas relações de amizade e partilha mas esta é uma conclusão pejada de tristeza, morte, abandono e separação.

Adorei esta conclusão da saga, foi o melhor de todos os volumes, o mais bem conseguido e o que mais me tocou (se bem que estas coisas dependem muito do nosso estado de espírito quando lemos). Um desfecho magistral de uma série fantástica que, espero (a autora já disse haver essa possibilidade)  não seja a última vez que temos notícias de Fitz e do Bobo.

Podem ler um excerto aqui.

9/10

quinta-feira, 15 de novembro de 2012

The mysteries of Udolpho

Título: The mysteries of Udolpho
            Vol. I, II, III, IV
Autor: Ann Radcliffe
Edição: Oxford University Press
Nº de páginas: 672

"The Mysteries of Udolpho follows the fortunes of Emily St. Aubert who suffers, among other misadventures, the death of her father, supernatural terrors in a gloomy castle, and the machinations of an Italian brigand."



Precisei de ler este livro por motivos académicos, mas pensei que não seria “uma seca” pois é literatura gótica, que eu até gosto bastante. Mal sabia eu o que me esperava…

A história gira em torno a uma heroína, Emily St. Aubert, a quem acontecem mil e uma desgraças. E qual é a resposta desta brilhante heroína face às múltiplas desgraças? Chorar e desmaiar. A mulher passa 90% do livro a chorar ou a tentar não chorar, a desmaiar ou desmaiada. A meio do livro estava à espera de que ela morresse de desidratação ou que, num dos seus desmaios, batesse com a cabeça nalgum sítio e fosse desta para melhor.

Além desta heroína extremamente activa (sarcasmo), o livro teve uma publicação em que o título completo era “The Mysteries of Udolpho – A romance interspersed with some pieces of poetry”, o que significa que, pelo meio, deparamo-nos com vários poemas. Sinceramente, achei que não contribuíam em nada para a acção e que só cortavam o seu desenrolar. Também não achei que a poesia fosse propriamente boa.

Não gostei muito do tipo de descrição e não foi por não gostar de livros descritivos (por exemplo, adorei a descrição pormenorizada do Ramalhete, n’Os Maias). O meu problema não é com descrições longas e pormenorizadas, o meu problema é que estas são… chatas. É essa a palavra. Levar duas páginas e meia (de uma letra mínima e sem espaçamento) a descrever aquela paisagem tão bela, com árvores tão bonitas e um rio tão maravilhoso que desperta sensações tão fofinhas e bonitas nas personagens que, como não podia faltar, acabam a chorar devido à beleza de tudo o que os rodeia é, simplesmente, chato. E se estas descrições fossem seguidas de alguma acção, a coisa podia compor-se. Mas não. A acção é lenta. Muito leeeenta.

Apesar de o livro ser grande (está dividido em 4 volumes, cada um com umas 170 páginas), tenho a sensação de que se falar de qualquer pormenor relacionado com a acção, estrago logo o livro. Até acontecem várias coisas, mas como cada coisinha que acontece é prolongada até à exaustão e depois resolve-se em parágrafo e meio, parece que não acontece nada ou que dava para condensar tudo num volume.

Além de achar que se desvendar o que quer que seja sobre a acção vou estragar o livro a alguém que o queira ler, a verdade é que acho que não retirei nada do livro e não vou inventar coisas para dizer. Se calhar o facto de o ter lido com fins académicos não ajudou muito, mas creio que se não tivesse sido por este motivo nunca teria pegado nele.

Boas leituras!

terça-feira, 13 de novembro de 2012

Proua i Percunceito - Capítalo XIII




Tengo sprança, mie querida,” dixo le l Senhor Bennet a la mulher del, quando se zayunában a soutordie pula manhana, “de que téngades treminado ũa buona cena para hoije, porque s’a mano alguien se bai ajuntar a la nuossa familha.”

“Que me dezis, miu querido? Nun sei de naide que benga. Tengo la certeza, a menos Charlotte Lucas que mos ben a bejitar— i cuido que las mies cenas son buonas que chegue para eilha. Nun acredito que beia muita beç algo aparecido an casa deilha.”

La pessona de quien stou a falar ye un cavalheiro, i un stranho.”

La Senhora Bennet arregalou ls uolhos. “Un cavalheiro i un stranho! Ye l Senhor Bingley, tengo la certeza. Porquei, Jane—tu nunca dizes ũa palabra destas cousas—sue ambergonhada! Buono, tenerei l maior de ls gustos an beer l Senhor Bingley. Mas—miu Dius! Que pena! Nun hai sequiera un cachico de peixe para amanhar hoije. Lydia, miu amor, toca la squila—Perciso de falar cun Hil agora mesmo.”

“Nun ye l Senhor Bingley”, dixo le l tiu; “ye ũa pessona que nunca hei bido an dies de mie bida.”

Este dito deixou todo mundo admirado; i el tubo l gusto de ser mui preguntado al mesmo tiempo pula tie i las cinco filhas.
Apuis de se haber advertido un ratico cula curjidade deilhas, dou le la seguinte splicaçon:

Hai por ende un més recebi esta carta, que hai arrimado a quinze dies le respundi, puis achei l assunto algo melindroso, i a pedir ũa  atencion pronta. Eilha ben de miu primo, l Senhor Collins, que, quando you me morrir, bos poderá botar a todas para fuora desta casa quando le ir la gana.”

Á! miu querido,” dixo la tie del, “nun gusto de bos oubir amentar nesso. Pido bos que nun fáledes nesse home. You cuido que ye la cousa mais anjusta de l mundo, que ls buossos bienes de raiç le puodan ser lhebados a las buossas própias filhas; i tengo la certeza, se fusse a ti, de que yá muitá haberie atentado fazer algo a esse respeito.”

Jane i Elizabeth fazírun por le splicar l que ye un morgadiu. Yá muita beç habien atentado esso antes, mas esse era un assunto que arrepassaba l antendimiento de la Senhora Bennet, i eilha cuntinaba a falar contra la maldade dun lhegado para fuora dũa familha de cinco filhas, feito a fabor dun home cun quien nada tenien que ber.

Ye ũa cousa mui anjusta, si senhora”, dixo l Senhor Bennet, “i nada puode ampedir l Senhor Collins de ardar Longbourn. Mas se quejirdes oubir la carta del, talbeç bos agrade la maneira cumo el scribe.

“Nó, pula cierta que nun me bai a agradar; i cunsidro ũa ampertinença del an bos screbir, ũa cousa de sínico,. Tengo le rábia a falsos amigos. Porque nun quier el mantener ls problemas cun bós, cumo fizo antes l pai del?”

Porquei, ye berdade; parece que tubo alguns scrúpalos de filho an relaçon a esso, cumo ides a oubir.



Hunsford, acerca de Westerham, Kent, 15 de outubre.


“Caro Senhor,—


“La reixa antre bós i miu pai, que Dius tenga, siempre m’anquemodou muito, i çque tube l’anfeldidade de l perder, muita beç deseei sanar essa brecha; mas por algun tiempo fui detenido pulas mies própias dúbidas, cun miedo de que als uolhos de l mundo esso aparecira cumo falta de respeito a la lhembráncia del al me tornar a dar cun quien el siempre quejira star an zacuordo. —‘Eiqui stá, Senhora Bennet.’ Assi i todo, agora stou resolvido nesse sentido, puis cumo fui ourdenado an Easter, tube la felcidade de ser çtinguido cul apoio de la Baronesa Lady Catherine de Bourgh, biúda de l Senhor Lewis de Bourg, de que la bondade i beneficéncia me quejírun para cura desta paróquia, adonde fazerei todo l possible por me portar a l’altura de l respeito i recoincimiento que le debo a tan eilustre senhora, i star sempre purparado para respeitar cumo debe de ser todos ls ritos i cerimonhas de l’Eigreija Anglicana. Para alhá desso, cumo cura que sou, tomo cumo miu deber pormober i spalhar la bencion de la paç por todas las familhas al alcance de la mie anfluença; i por esta rezon cunsidro estas mies perpuostas de buona buntade cumo mui recomendables, sperando que l causo de you ser l possible ardeiro de Longbourn seia caridosamente squecido por bós, i nun bos lhiebe a nun aceitar l galhico d’oulibeira que bos oufereço. Assi i todo nun puodo deixar de me sentir peneroso por, sien querer, benir a prejudicar las buossas amables filhas, i por esso bos apersento çculpas, i m’oufereço pa la cumpensar cunsante seia possible —mas l feturo l dezirá. Se nada tubirdes contra an me recebir an buossa casa, fago l gusto de bos bejitar, a bós i a la buossa familha, na segunda, 18 de nobembre, ende pulas quatro, i talbeç abuse de la buossa houspitalidade quedando cun bós até sábado de la sumana que ben, l que para mi nun ten qualquiera ancumbeniente, yá que Lady Catherine nuns tá contra la mie falta ne l demingo, çque un outro cura faga an beç de mi l serbício de l die. —Quedo, caro senhor, cun ls mius respeitosos cumprimentos pa la buossa tie i filhas, buosso amigo dedicado, “WILLIAM COLLINS”




Antoce, a las quatro de la tarde bamos a sperar este mensajeiro de la paç”, dixo l Senhor Bennet, drobando la carta. “Ele parece ser un moço mui cuncencioso i bien eiducado, i nun tengo dúbedas de que poderá ser un bun coincimiento, subretodo se Lady Catherine lo outorizar a benir outra beç a tener cun nós.

Assi i todo faç algun sentido l que el diç a respeito de las rapazas, i se el stá çpuosto a fazer le algues oufiertas, nun serei you la pessona que l bai a zancorajr.”


“Anque seia defícele,” dixo Jane, “adebinar an que sentido el mos quier fazer essa repaçon que el cuida que mos ye debida, l deseio yá abona a fabor del.

Elizabeth staba ampressionada cul grande respeito cun que trataba Lady Catherine, i l guapo perpósito del an doutrinar, casar i anterrar ls paroquianos del quando l’oucajion lo pedisse.

El debe de ser meio boubico, cuido you,” dixo eilha. “Nun lo antendo¬ —Hai algo mui spalhafatoso ne l stilo del —I l que quier el dezir al çculpar se de ser l próssimo ne l morgadiu? Nun podemos pensar que el nun lo aceitarie, se pudira. Será el un home sério, senhor?”

Nó, querida, cuido que nó. Tengo grandes spranças de lo benir a achar bien al alrobés. Na carta del hai ũa mistura de quien s’abaixa i de quien se dá aires, que pormete muito. Stou mortico por l ber.”

“Mirando bien pa la redaçon”, dixo Mary, “La carta del nun me parece mal. L’eideia de l galhico d’oulibeira talbeç nuns seia completamente nuoba, mas beio que fui ousada de modo acertado.”

Para Catherine i Lydia, tanto la carta cumo quien la screbira nun tenien antresse nanhun. Era quaije ampossible que l primo le aparecira de jiqueta burmeilha, i yá habien passado algues sumanas zde l tiempo an que tenien gusto na cumpanha dun home cun qualquiera outra quelor. Pa la mai, la carta de l Senhor Collins apagara ũa buona parte de l pie atrás que tenie an relaçon a el, i purparaba se a pa lo recebir cun un sereno que até deixaba l tiu i las filhas pasmadas.
L Senhor Collins bieno a hora cierta por el andicada i fui recebido de modo mui amable por to la familha. L Senhor Bennet a bien dezir pouco dixo; mas las ties stában bien purparadas para falar, i l Senhor Collins parecie que nun percisaba que lo animássen, nien fazie tencion de quedar calhado. Era un home alto i pesado de ls sous binte i cinco anhos. Tenie un aire sério i solene, i ls modos del éran mui formales. Mal apenas se sentara ampeçou lhougo a agabar la Senhora Bennet por tene ũa tan guapa familha de filhas; dixo le que habie oubido falar muito de la beleza deilhas, mas neste causo la fama inda quedaba para acá de la berdade; i acrescentou, de que nun dubidaba de que eilhas las querie ber a todas bien casadas, a sou tiempo. Este agabo nun le agradou muito a algues de las sues ouvintes, mas la Senhora Bennet, que nun regateaba cumprimentos, respundiu le mui debrebe.

Sodes mui amable, stou cierta; i deseio cun todo l miu coraçon  que assi seia, puis doutro modo pouco teneran que le bala. Las cousas son resolvidas dun modo stranho stranho.”

“Amentais, talbeç, na ardança desta propiadade.

Á! senhor, ye berdade. Ye ũa mala cousa pa las mies probes filhas, teneis de cunfessar. Nun ye que you bos cunsidre l culpado, puis bien bien sei que essas cousas acuntécen. Ye ampossible marcar l çtino de ls bienes quando fáien parte dun morgadiu.”


“Tengo la purfeita cuncéncia, senhora, de la perda que poderá repersentar pa las mies encantadoras primas, i poderie adelantrar algo mais subre l assunto, mas nun quiero ser agarrado por atrebido ou apressiado. Mas puodo le assegurar a las senhoras de que bin purparado pa las admirar. Por agora nun quiero dezir mais nada; mas, talbeç, quando mos tubirmos coincido un cachico melhor “

Fui anterrumpido por un criado a chamar para cenar; i las rapazas rírun se ũas pa las outras. Nun éran solo eilhas las admiradas pul Senhor Collins. La preça de casa, la sala de quemer, i toda la mobilha, fúrun bista de modo menudo i agabadas; i todo esse sou agabo haberie topado l coraçon de la Senhora Bennet, mas anrezinada cula eideia de que el miraba pa las cousas cumo l feturo duonho. Tamien la cena fui mui agabada; i el pediu que le dezíran a qual de las sues ancantadoras primas se le debie un tan eicelente cozinhado. Mas eiqui fui eimendado pula Senhora Bennet, que le assegurou dun modo algo ásparo que stában mui bien pa le pagar a un bun cozinheiro, i que las filhas deilha nada tenien que fazer na cozina. El lhougo le pediu perdon por le haber zagradado. Cun ũa boç mais suable eilha dixo le que nun staba oufendida; mas el cuntinou se a çculpar por ende mais un quarto de hora.